Alle inzendingen over verstaan

terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen van weleer zo vergaat de dag in fasen van even zijn en vertekende dromen waarbij niet is gezegd dat de dood zich hardhandig nu al naar mij uitstrekt wellicht is het meer ontbinden waarin werkelijkheid wordt opgewekt en vrijheid vanaf heden alles vanzelf laat komen het is vragen verstaan…

Ik heb haar lief, dit schone kind en nimmer smart daarin gevonden al is 't mijn min, die 'k bij haar vind, waarmee 'k haar hart heb teer omwonden, Haar stem is zacht en zoet haar lied, het leven werd mij schoon en licht door d' onschuld van haar aangezicht en 'k dacht mijn eenzaam hart verstaan. - Gij zegt: „dit al is niets dan dromen…

Dichterwoorden zijn als tranen Van wie almaar wenen moet Om een liefde nooit verstaan en Toch zò zoet. Dichterwoorden zijn als lachjes Van een kindje, zilver-klaar, Spelensluid of mijmerzachtjes, Innigst-waar. Dichterwoorden zijn als draden Van een fijngeweven werk; Toch zijn ook hun teerste waden Wondersterk.…

Dichterwoorden zijn als tranen Van wie almaar wenen moet Om een liefde nooit verstaan en Toch zò zoet. Dichterwoorden zijn als lachjes Van een kindje, zilver-klaar, Spelensluid of mijmerzachtjes, Innigst-waar. Dichterwoorden zijn als draden Van een fijngeweven werk; Toch zijn ook hun teerste waden Wondersterk.…

Schittren en gaan, De schoot van heur moeder, 't heelal, ontnomen Levenbelaân; Zo zal de zielenvonk, ontnomen Levenbelaân, Aan de W e r e l d z i e l, het Godslicht, komen, Groeien en gaan, Gloren en deinzen, deinzen en gloren, Door schijnbre dood heen nieuw geboren, Tot nieuwe sfeer en nieuw bestaan, Totdat zij àlles zal verstaan…

Rijst straks zijn blik verwonderd naar omhoog, Dan zoekt me schielijk alom zijn vorsend oog; O, kon ik met aaien en kussen hem doen verstaan, Dat heden zijn tweede jaar is aangegaan!’…

Waar dachten mijn vader en moeder toch aan - Zij hebben de bede mijns harten niet verstaan. Zij hebben mij gegeven ene brave man, Ene brave man, dien ik niet minnen kan. Ach zoete schat, ik bid u, kom, Wanneer ik zal liggen stijf en stom, Kom mee ter begraafnis, ach zoete schat, Omdat ik u immer zo lief heb gehad!…

een andertaal die zoveel zegt, als ik maar horen wil; zoals jij sprak, zo lang geleden, en mij daarmee ving; om te verstaan wat de woorden inhouden, moet ik nog steeds hertalen (want immer nog dat boekhouden om den brode, dichter om te ademen).…

je ziet staan schrijven op zo’n eenzame zondagmorgen om de mistroostigheid te verslaan schrijven omdat ideeën zich alsmaar opdringen en ze jou als een deur zien om zich naar buiten te wringen in de hoop dat iedereen ze omarmt voortaan schrijven uit drang om te leven schrijven met de illusie voort te bestaan en dat men wat je schrijft zal verstaan…

dat echte gedicht maakt je niets wijs het geeft zichzelf met liefde prijs als ik mijn ervaren blik op jouw ogen richt dat echte gedicht lees ik ‘s nachts kijkend naar de volle maan en ik het getoonde zonder woord begrijp en ten diepste kan verstaan je ziet haar in de wuivende wind ‘t is echt waar in de meest eerlijke ontwapenende lach…

Je stond in je vakgebied aan de top Je carrière was niet bepaald een flop Onherroepelijk kwam de ziekte terug Alle vooruitzichten finaal herleid Tot het ultieme laatste feit Gelaten voelde je de muur in je rug We koesterden verschillende kleuren Savoureerden vele smaken en geuren Oevers bleken soms ver uit mekaar Drijfveren niet altijd verstaanbaar…

Ik wil dat ulieden mij horen Met aandacht, dus spitst nu de oren Uit eerbied, respect en fatsoen Als beschaafden gemenelijk doen Die trachten verstaan elke zin Nu hoort dan, hoe ik hier begin 41.…

Ik zie uit over een ware oceaan in mijn gedachten wel te verstaan en nader het einde van een oprit of als ik even om me heen kijk nog een kleine toegift of korte uitwijk Zo doordrenkt de natuur mij van een dikke mist, voor mij althans, het is de gang waarnaar men gist na een klim vooruit in de jaren, om alles wat stoffelijk is te vergaren…

Bij tijd en wijle is een - hopelijk niet mis te verstane - waarschuwing op zijn plaats voor diegenen die zich niet wensen in te leven in anderen en doorlopend onophoudelijk stuitend asociaal gedrag vertonen, door zich als botte eigenheimers te bewegen in een zelf ontworpen stelsel van gangen en wegen dat zij als de normaalste zaak van de wereld beschouwen…

Een donkere nacht bomen en straten zijn leeg diep is de stilte Wanneer onverwacht en plots kleuren van stilte het lichaam binnendringen waar ze langs het adernetwerk onderweg zijn naar mijn hart Ik probeer hen te begrijpen en verstaan laat staan oplossen in het luchtledige.…

belicht Siberië noordpool Galactica En Groenland Arctica America Daarop had eerder nooit een mens goed zicht Bezien wij nu de terranova kant Incognito, van uithoeken der aarde Waar een kolonie pinguïns naar ons staarde Dan zien wij 't virtueel als cameraland Dankzij geluidsopnamen weet men beter Hoe walvissen zich met elkaar verstaan…

Wij weten niet vanwaar wij komen, Wij weten niet waarheen wij gaan, - En enkel in vermeetle dromen Wanen wij 't leven te verstaan. Wij zijn getogen uit een duister, Dat duizend raadselen omving, Van vroeger uitgedoofde luister Herleefde ons geen herinnering.…

Romes wachtend arena 's hebben 's avonds in hun stenen kelderkamers lange rijen tafels waarover schaduwen uit fakkels en olielampen wild soms traag heen en weer dansen de zwaardvechters van morgen eten en drinken zich propvol genieten allemaal met smaak kauwen en slokken gulzig brullen grove grappen uiten speelse dreigementen vergeten…

hoor, het gaat over boodschappen of over het weekend stappen ik voel me nu wel echt te veel aan dat gesprek heb ik toch part nog deel maar de woorden vliegen mijn oren in en ik zit er jammer genoeg tussenin Ik kijk om me heen en tel gewoon zeven van de negen mensen hangen aan de foon gesprekken die ons niets aangaan worden woord voor woord verstaan…

Het slaken van een ademtocht, het vallen van een traan de blik naar boven van een oog door God-alléén verstaan. De eenvoudigheid, het kunstloos waar der kinderlijke taal, maar aan wie plaats gegeven wordt bij ’t Englenlofkoraal.…

Spreek dan tot mij in duizend talen Duizend dagen Duizend malen In duizend tongen, duizend spraken Die nu wij nog jong zijn onze harten raken Er zijn geen woorden die als klank zich doen verstaan Die helder alles tot je kunnen zeggen Woorden van liefde zijn wel woorden lieveling Maar slechts geliefden weten ze uit te leggen Die zachte hand…

verten waar zich meedogenloos gespleten waarheid openbaart hoor ik je rammen op de toetsen van je vleugel waar rauw en hartverscheurend de klank in schreeuw ontaardt en dan is er het diepe kreunen van genot wanneer nog half in slaap jij onder witte lakens voldaan mijn hand omvat - zo groot en groots in klein en er is woordeloos gebaar van diep verstaan…

er huist een monoloog in mij keer op keer geven mensen me te verstaan, dat zij me niet ik hul me in stilzwijgen, ben geduldig moedig en gelaten voer ik dialogen – dronken, nuchter – die een puntje ziel tonen, uittorenend boven water als een ijsberg hulde aan de ervaren kapiteins – het zijn er niet zoveel, er zijn maar zoveel schepen…

Wakkert de gespelen aan, Die elkander goed verstaan. Moedig zijn is liefde en troost. ’t Haasje schuw verkeert in nood: Overal, ai, loert de dood. Jager, strop en snuffelhond Drijven het zo aaklig rond... Doch het haasje knap en rap, Loopt totdat het hen ontsnapp’... Rap zijn is, ja, levenswinst.…

medemenselijkheid Zie daar naar om, in de geest van Omtzigt Voel dit allemaal gerust als een belasting Want daar is het me vooral ook om te doen De schrijnende kloof tussen rijk en arm Minder belasting door meer brievenbusfirma’s Stuur mij gerust een excusesbrief, maar geen mail Gewoon traditioneel blijft mijn, onze voertaal Om mensen te verstaan…

. --- --- --- Als de Zon vroeg in de ochtend schijnt En de Maan achter een wolk verdwijnt Als de bloemen voorzichtig open gaan En de vogels ons hun lied verstaan Als de Aarde langzaamaan ontwaakt En de egel weer zijn bed opmaakt Als de Zon eindelijk schijnt En alle duisternis verdwijnt Zonneschijn, jij bent mijn levenslicht…

Heeft dovemansoren, We doen net alsof we niets verstaan, ‘Maria! Kom hier!’ Nee, Majorca, niet gaan. Hoor je de plons in het zwarte meer? Zijn vuist slaat vergeefs in het water neer En de golven klotsen in zijn mond; Drink! Als je drinken zo lekker vond. Luister, zijn stem is al zwakker gaan klinken: ‘Maria...’…

Zullen wij het nog horen en het verstaan? Of laten wij het voor eeuwig... Verloren gaan.…

soms vraag ik me af door wie ik echt wordt gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar ik zie die ander…

die last kreeg van een felle jeuk hij lag net aan de waterkant en vond dit nou bepaald niet leuk de jeuk zat aan zijn rechterzij en hoe hij zich ook bewoog hij kon er met zijn slurf niet bij want het zat net iets te hoog een mug die hem daar bezig zag bood heel galant haar hulp aan de olifant schoot in de lach en zei: heb ik jou goed verstaan…