Alle inzendingen over verstilde wereld

Omdat stilte van nature oorverdovend is, kun je hier geluiden voelen. Kleuren kun je zuiver horen. Gedachten kun je in het water, rimpelloos gespiegeld zien. Hier, aan het rimpelende water, besef ik hoe ik vrijer leven kan. Zoals een speelse kat die jaagt. Of het spinnen van een oude kater.…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

Ineens is daar dan weer die wereld wit en verstild. Die mij lijkt toe te roepen: 'ervaar mijn schoonheid'; en het zal lijken alsof ze op deze manier om mijn aandacht gilt.…

De rugzak gevuld met afscheid nemen vertraagd elke zekere pas bladeren, gevallen geven blote voeten tot bloedens toe nog niet haar laatste dans voor schemer valt wanneer morgenrijp het zicht aanraakt en wandelende mist de wereld weer laat verschijnen wordt het ooit zo grauwe verloren in verstild wit ochtendgloren…

waar zijn de kleintjes van wie hun onschuld werd gestolen wiens kleren zienderogen vergrijsden bij het opspelden van een ster werd het licht in hun ogen gedoofd toen angst zich meester maakte was het leven nog speels de ene minuut werden ze weggerukt bij de volgende vroegrijp door een onbegrijpelijke ideologie die de wereld verstilde…

wanneer je wereld grijs is de zon je dagen niet meer kleurt wanneer verstild verdriet jou keer op keer verscheurt wanneer de pijn je leven alsmaar domineert weet dan dat ook voor jou de zon eens wederkeert want ook jij zal weer kunnen lachen blij en ongecompliceerd gegroeid in jezelf door wat pijn je heeft geleerd ---------------------…

Je hebt de verbijstering zichtbaar gemaakt in verstilde portretten waar het parklandschap haar zwijgen raakt als een bedelaar je hebt de stilte een kleur gegeven die van het verdriet je hebt de verbijstering een stemgeluid laten horen voor verstilde portretten die geluidloos protesteren.…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

Verstild, gelaten Wacht een versteend dodenbos Op begeestering…

verstilde woorden wachten onder flinterdun ijslaagje op dooi…

ronddolend gevaar in verstilde kwetsbaarheid tijd voor bezinning…

lelies van Monet in dromerige tinten verstilde schoonheid …

blauwdruk van vroeger verstild slapen de dieren gevangen in steen…

ze staan daar maar in weer en wind iets te verbeelden in zoveel standen maar verstild (ik heb met ze te doen)…

verstild verlangen verstopt voorbij de dromen versnelt nu vooruit…

waarheid is klaarheid in zinnen zinspeel de stilte ik kom verstild als man…

Nee, zegt ze Vul mij dan maar in, zeg ik verstild ben ik, toch tintel ik, nog onvervuld…

hoe jij nog roerloos naast me ligt het vroege uur met puur verstilde schoonheid vult…

In verstilde tussenspinsels zweef ik weg tussen steniging dromend van vrije lente afwezigheid die ik beween een laatste beeltenis kan ik je zenden mijmering je gulle lach gemis van je lendenen volledig universum kim van ons samen liefde, bedolven woordenloosheid het jij en ik, verstild tijd tussen ons de wil die te bevechten…

De wind blaast duistere dingen, is de houvast kwijt, ik verstond, koos wat wind en zee van de wereld vond, zonder naar de aard te vragen in kerend tij te wagen,groeiden verstilde vijvers dicht met kroos, vulden zich met broze taal die werd gesproken in het holst van een gedachte, een zin werd onderbroken om het water te laten stromen vanwaar…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

nemen aandacht stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn schoonheid, een rimpelloos verstild…

De beweging die het was, laat deze zonder veel angst nu zijn opgeheven of veranderd. En laat de zwarte raaf of kraai of welke vorm de dood ook voor vogels aanneemt, snel zijn werk hebben gedaan, zoals tenslotte wij ook hopen, dat onze dood zal zijn. ------------------------------------------------------------------------------------------…

in alle rust slaat hij de deuren open, laat het weer zachtjes binnenkomen zit verstild aan het erfgoed van de dichter van beeld en kleur om alledaagse zaken te verwerken een luchtige plaats te geven…

Proef van de rustiek Een laatste druppel van verleden melancholiek In kerende tijden Een wereld van verblijden…

ik zag je schaduw rusten tussen verstild bewegen ook daar contrasteerde jij herkenbaar bij de vele kleuren grijs hier in dit toppunt van leven voelde jij je helemaal thuis belicht door excentrieke bundels energie kleurden lange armen de hemel tot zij weer inkeerden naar het onaanraakbare van ongebondenheid die zij alleen in…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

als het omhullend hout langzaam zakt en de gedachten ver reiken voel ik de onoverbrugbare afstand zo dichtbij ook al raak ik, naast mij, jou en jou het is slechts een zwevend daar zijn een speelfilm zonder titel flitsend zonder beeld als het zand de holle klank bezingt en de echo in de gegraven diepte stervend verzinkt…

ik zag hun gezichtjes opgemaakt in verstilde jeugd ogen wijzer dan de lach die even teveel tanden gaf de dress is wijd in nonchalant sportief met hier en daar een gadget vergeet de dure pinnen niet zij stralen cool door gemaakt negeren bewegen surrealistisch in het knokig hoekige van deze tijd nog kapstokken zij wat hen wordt aangereikt…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…