Alle inzendingen over verstrooiing

Koelbloedig paard is toe aan verstrooiing! Aangestaard door mensen snuffel ik ongegeneerd naar haversmaak en oorlogsvoering. Stampij, stampij, stampij... tot het boek verschijnt. Ik hinnik van geluk en plant mijn tanden innig in Het Beste.…

het is onjuist dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we nochtans deelden niet dat we veel woorden scoorden of dat de bewegende beelden uit de kast der verstrooiing ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat zwijgend werd gezegd wel had alles met ons te…

trekkend langs gejaagde oorden schep ik als de avond valt een oase van getemperde woorden als een warm welkom voor wie in de luwte rond het vuur verstrooiing zoekt die met mij het dieper zwijgen beluisteren wil, glas en brood genoeglijk delen kan van uur noch tijd bewust verstild doch voldaan weer verder gaat…

als jouw tijd is gekomen zal ik samen met de zon wenen mijn tranen van koud vermengd met de hare van warm in beelden van zwart op wit weerkaatsend in schaduw van het boek des levens gewikkeld in silhouet van toekomst ik zal je as verstrooien op geurige velden van korenblauwe violen waar nieuwe stromen…

ik weet dat de zon niet zal sterven maar hij staat al zover weg zijn licht spiegelt nog in alle ogen draait dagen in steeds kleinere bogen jij en ik hebben een mateloze behoefte aan meer verstrooiend licht depressief en somber vragen wij om energie de winterslaap voorbij toch zal het tij binnenkort weer keren als wij de zonnewende…

Alles is een voortzetting van vervlogen tijden die we kunnen dromen als houvast in ons leven Rotsblokken en stuwwallen eeuwige sneeuw, machtige rivieren, trekvogels en woudreuzen de aarde uit sterren geboren .....Het is zoveel groter .....dan de nietige droomwerelden .....die onze aandacht verstrooien .....als gehoopt houvast in ons leven…

wie maakt uit hoe wolken zich plooien hoe wind licht zal verstrooien in jagende gang mij maakt het bang bang voor hun schaduw voor het zwart van de bui en de stortvloed van regen ik kan er niet tegen dat onbestemde gevoel te zijn zonder doel, te zijn om voor niet te leven geven lijkt de moraal opgevoed met dat ideaal voel ik me…

schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen dan zal het een verstrooiing…

het was warm in het spel van zon en wind dat zomert langs de kusten verstrooiing geeuwt zijn honger in gedachteloos vervelen schoonheid bleekt in veel gezichten delen drinken is gegund omdat het dorstige tekort wordt aangevuld met bier en wijn voelt verbranden nog geen pijn pas veel later als de vlakte weer verlatenheid blakert…

ik schrijf niet langer zoetgevooisde woorden de botte punten in mijn hoofd winnen heel langzaam terrein de komma’s zuchten slechts van schaamte in het door verstrooiing spingeragde brein waar eens letteren lachten zelfs om voorrang smeekten liggen nu cryptische zinnen de hemel te verzoeken de aarde te mogen verlaten zonder leeswaardig…

Mijn as zal ik daar verstrooien waar jij het mij zegt. Ik strijk bij jou ook mijn vleugelplooien recht maar wacht nog even voordat je je aan me hecht. Je moet het me immers nog vragen of ik in staat zal zijn, of ik die krachten wel kan dragen, de macht die ik nodig heb om bij jou te kunnen herrijzen als een Feniks elke keer.…

Ze zwijgt dan dat wiegen, die zachte deining die naden in het glanzende spoor die vruchteloze poging elk oog af te wenden, de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen noem het verleiding, openbare vervoering of noem het lust, lonkend tussen de rails…

het was ook nog te donker om licht te worden de laatste tijd wakker was er al helemaal niet meer bij voorzichtig voelen hoe blij kan zijn want plezier en verstrooiing is nog geen koning in deze negorij van ellende we hebben het voelen aankomen wisten dat het weer van slag was vol extremen ook bij planten en dieren met groei…

Zij trekt het licht als een mantel aan zo gracieus en met een vanzelfsprekendheid van het ‘s morgens opstaan met een grandeur gevangen in verlegenheid onbekend met de glans van het ritueel laat ze niets van de verbeelding heel Elke stap straalt verstrooiend zicht op de gestolde beweging die haar deinen schalks verlicht vergeten of ze kwam…

en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen dan zal het een verstrooiing…

Zaai de paddenstoelen in mijn herfstig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor…

Bleek kantelde maandag tot ontheemde dinsdag halfweg leidt wollige woensdag vage donderdag in een zucht naar vrijdag is nooit veraf zaterdagplannen verstrooien ons weifelend zoekt zondag Rust Wandelend in eigen land komen we weer vreemde ikken tegen Deinende dagendril ijlende etmalen Weken weken tot maandenbrij Oude cijfers vormen nieuwe…

ze had hem graag een klap bedeeld ooit was zij wel zozeer bevlogen nu leeft ze dankzij mededogen terwijl ze zich hier dood verveelt maar doodgaan kan soms heel lang duren ze kijkt naar beelden op TV het moet haar wat verstrooiing geven een beetje meer toch dan de muren de dokter neemt haar klachten mee hij heeft ze op een blad geschreven…

je kunt bloemen brengen naar de graven en as verstrooien op het veld schepen varen in en uit de haven een oude man telt traag zijn geld hoge bomen buigen niet voor kleine struikjes aan hun voet er is geen wedstrijd in verdriet voor wie elke traan oprecht begroet leven komt en leven gaat de kosmos doet haar ding zij botst en deint, kent…

zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen tussen alles en niets, een voor een ze te bundelen in het prisma van mijn hart en ver buiten mij hun kleuren te verstrooien…

je mijn gezicht met warmkoude handen wil je zachtjes met me landen duiken in het wuivend licht je vlaagt in mijn gedachten wervelt spoken door de nachten in de onrust die je waait of, zijn het ideeën die je zaait draag me met je krachten als ik storm kan verwachten dwarrel toekomst voor mijn oog vlucht met de herinnering die loog verstrooi…

Hoe kook je slakken zonder schelp absorbeer de overvloed aan water met het zoutvaatje verstopt ik loop afgesleten treden blootsvoets, de blaren kapot het zachte eelt moegestreden wie legt mij uit hoe blijft het schrift schoon de handtekening standvastig in trillende vingers ik raap de peuken en verstrooi as, in bloeiende weides madelieven…

het wegdek weerspiegelt jouw laatste levenslicht de wind helt over in verstrooiing van licht de straten in bezwerende onduldbare geheimen uitdagend in wiegend wankelende angst levenskrachten in ongenaakbare strompeling als net afgestroopte bladeren van bomen het lijf in woekering, eens ongeschonden maar nu in verzoening van de ruwe dood…

ster, onvoorbereid ik ben een wens in jouw handen een woord met trage vleugels dat in overgave herbegint zie de tijd er is geen seconde die klaagt vertraagt tot antwoord al slaat de torenklok twaalf maal over een nevelend landschap zichtbaar voor het mensenoog ik ben een pigment in jouw handen verlangend naar blauwheid van de hemel de verstrooiing…

vluchtig is mijn letterzaad luchtig gedragen door een vragende wind speels en verstrooiend letters schampen het kalende land zonder opening van vingers blijft alles strak in de hand maar woorden vlijen zich neer in de luwte van struiken gedijen in zacht van een zomerse zon tussen bosrand en weiden vermeien zich zinnen tot strofen…

Toen hij later tot zijn verbazing het leven moest laten liet hij één boodschap na: als jullie mij gaan verstrooien ga dan met je rug naar de wind toe staan. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2012.…

ogenzicht roerloos moeten zijn, het water kalm en brak dan viel niets meer te bevriezen, niets te bevatten in vloeibare lucht ontstemde woorden zouden verdrinken in een uitbundige oceaan van tranenzout een zielevloed zou alles sprakeloos blauw kleuren, aanwezigheid afdrijven, tijd vullen met geruis daarna zou ik met zachte hand adempijn verstrooien…

je liep mijn woorden achterna verloor je in gedachten die ik als verstrooiing naar je lachte ik liet wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring…

Soms voel ik me een vreemdeling in de nacht herinner ik mij verloren liefde, vergeten vriendschap namen van diegenen die ik ooit bewonderde maar uit het oog verloor in een onzichtbaar land dansend op het maanzand van een verstrooiend strand soms zie ik ze terug en spreek ik uit wat ik niet durfde zeggen in de werkelijkheid zwijg je niet…

voelen loom Gaat alles gewoon weer rond Jij was het die daar stond Ik, volledig en geheel verstomd Ik wist niet dat zulks schoon bestond Ik kwam je tegen Allebei nog wat verlegen Op hoop van zegen Heb ik zoveel van je gekregen Alles is mooi Maar nu ben jij mijn prooi Ik doe mijn ultieme gooi naar het Eeuwige Gelukzalige Verstrooi…