Alle inzendingen over verwelkt

Voor de rozen verwelkt zijn drinken wij al het bloemenwater. Verdrietige intieme taal het spijt me dat je in dit hoofd verschrompelde. Het heeft je niet meer nodig maar het mist je wel. -------------------------- uit: Beemdgras 1968…

Schaduwen gedrenkt in pek, omgeven door honden met twaalf witte tanden: het tikken van de verwelkte klok vol minuten, het hissen van wind rond de deurbel. Dan maar de stap naar de koude nacht, bedorven hoop, een koud vel, een pot orchideen op een vers gedolven boek.…

In seizoenen vond ik jou tussen geweven spinrag en gevallen oude bladeren, verwelkt tot in het diepste van je ziel. Ik opende jouw deuren en zette ze op een kier zodat de warmte naar binnen kon en je uiteindelijk smelten zou voor het eerste zonlicht.…

ik verborg mijn gelaat hoorde geen nieuws over je, zo vergingen dagen en nachten en je zit nog in mijn gedachten, in mijn geest de roos verwelkte en ik riep naar de maan tooide me toen in mijn mooiste kleed en was voor een nieuw seizoen gereed en al woon je ergens - diep verstopt - nu in mijn geest… ik deed alsof je er nooit was geweest…

Als de doornen van het leven geen prikkels meer geven de volle rozenpracht verwelkt haar langste tijd heeft gehad pluk ik voortaan dagelijks klaprozen langs de wegen en leef er degelijk vrolijk op los!…

Hoe kan het nu verwelkt zijn? het zacht lentegroen omfloerst met geluk kleurde nog prachtig in jouw ogen.. daar in de bloesem weilanden de oude knoestige laan door jong geliefden betreden was voor ons passievol moment te kort en onnodig geknot, een buizerd verscheen zweefde minzaam mee, echter niet om geliefden te volgen..…

als een lach in jouw ogen mijn tranen beroert het zachte van jouw stem stilte brengt jouw omhelzing in de nacht mijn verlangen wekt jij in al jouw pracht mij de sterren schenkt beloof ik jou elke morgen dat vlinders nooit verdwijnen sterren eeuwig schijnen dromen in het leven een bloem die niet verwelkt licht door het duister…

lacrimosa (w.a.mozart kv626) als het amen nog naklinkt in je hoofd je tranen op zijn en de bloemen zijn verwelkt op het gele zand de ruisende bomen serene muziek maken boven een kille steen laat me dan in jouw herinnering wonen laat me niet alleen sluit me in je gedachten tot we samen zijn verenigd in de aarde namen in steen…

Wat nog maar pas ontplooit, verwelkt al na de middag. Ze blijft gebrekkig overleven. Waar haar zaad de aarde roert, zal het tijdloos rusten. Ooit komt ze explosief terug op andere grond. ’s Avonds balsemt hij en bouwt haar mausoleum. Hier mag hij traag ademen. Het schrijn van klaproos draagt altijd haar kleur.…

vliegenzwam, je web en je pompoen De dood van groen met opstanding voor ogen Je spreeuwen naar elkander toegezogen Je winterslaap, je bosdier op rantsoen Alleen voor jou zou ik reïncarneren Ik zal je missen als ik niet meer ben Dat weten maakt me stil, bespiegelend Ik ben niet winterhard als coniferen Een klimroos aan een ganzenveren pen Verwelkt…

Ze had hier willen uitleggen hoe het is om in jouw tuin te staan maar het leven knakte jouw stengel vergankelijkheid verwelkte jouw bloem en in de nacht wanneer de geuren tot leven komen in de zilte wind ruikt ze jouw fleurige rijkdom alsof je nog altijd staat te bloeien onafhankelijk van tijd of ratio simpel in jouw mooiste kleuren…

door de regenval staat er nog één laatste zomerse volbloeide rode roos in de tuin al haar andere metgezellen zijn verwelkt, verwaaid een schemering van droefenis zucht in mij geen enkele rozenknop kan ik meer zoenen heel eenzaam en alleen sta jij nu in volle glorie te bloeien nog eenmaal schijn jij met je rode gloed je kleurenlicht…

Neen, voor mij geen roem na zonneschijn komt regen je verwelkt als een bloem en daar kan ik niet tegen. Maar het komt niet ongelegen als mijn naam wordt vernoemd. Ook de riool van een verdoemd dichter kent zijn uitwegen !…

Vervaagde kleuren, verwelkte bloemen die niet meer geuren. Geen dag meer hetzelfde als toen, als naakte waarheid het hele gebeuren. Terug bij af, thans weer kind, maar toch met liefde en warmte omringd.…

zie de tijd hij komt steeds weer in elke bloem die verwelkt ik keek door het raam en heb hem toegesproken als een vallende ster, onvoorbereid ik ben een wens in jouw handen een woord met trage vleugels dat in overgave herbegint zie de tijd er is geen seconde die klaagt vertraagt tot antwoord al slaat de torenklok twaalf maal over een nevelend…

De verwelkte bloemen de donkergrijze wolken hoge muren die dreigend op me afkomen Als een rat in de val. Doodgaan van angst kan niet meer want het verleden heeft mijn ziel allang vermoordt. Gevochten en gestorven in een strijd tussen de dood en het leven dat ik niet wil.…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

Zieken die zuchten en mensen met veel verdriet om een afscheid, bloemen die verwelkt zijn door de grote hitte en gevangenen en vluchtelingen zonder moed. Toch is het leven meer: de roos is mooier dan de roos die wij nu zien. Het licht vlamt over de heide en zet ze haast in vuur.…

Enkele verwelkte bloemen lagen kriskras over elkaar. De zon liet haar licht schijnen toen de wolken lichtelijk verdwenen. Het gezang van vogels, was prachtig om te luisteren. Mijn gedachten en herinneringen kwamen naar boven in de prachtige omgeving van de bosrijke natuur. Foto Dick Voogd…

ik voelde hoe de bloemen in mijn hand verwelkten hun kleuren ongezien de geuren niet geroken ik keek nooit om liet mijn schaduw zelf lopen bleef hopen en zag enkel zon, een maan die scheen tot zij verdween en geen kwartier meer kende licht de ochtend niet verwende de dag in nacht vergleed een duisternis bekleed met kilte maakte…

niet zoals anders want het was weg van alles en nog wat – het voelde geweldig wat weerkeerde aan het einde van die dag had verschillende vormen van tederheid ik kon lachen om je opengesperde mond maar ook je ogen die vuur spuwden zelfs tegen mij maar het maakte niet uit toen eindelijk de avond viel rolden tranen langs mijn wangen en de verwelkte…

Toen ik jong was geen irissen verwelkten in mijn ogen dacht ik enkel langs het schrale loof lopend al wat men leed behoeft men morgen mogelijk niet meer te lijden. Niet weder te ervaren ook bloemen verwelken, gaan weer bloeien als ogentroost kindje op moedersschoot of vetplant op de juiste momenten geuren.…

pakt dat was het laatste dat nog werd bezeten nu rest slechts kist en 't muffe zand een gemeende bloem deelt zijn verscheiden geworpen door een kleine hand geroepen om zijn plaats te nemen die hij weggaf zonder denken aan wat haar te wachten staat nu zij alleen is moet zij geven zonder nemen haar opgelegd door het harde leven verwelkt…

De verwelkte bloemen van de achtergelaten groet neergelegd door gewoon met hun leven doorgaande andere mensen, maken dat ik me nog eenzamer voel. Wat moet ik toch nou…. zonder jou………

Werd de Liefde eens geknakt in haar tedere knop, Tot haar blaren verwelkten en vielen, Geen genegenheids-zon wekt haar leven weer op, Want maar eens bloeit de lente der zielen.…

Arrogantie is als een verwelkte bloem decadent op weg naar de ondergang teloorgang van droevige dromen het leven kent voorspoed en tegenspoed tijd kent geen genade voor het noodlot samen kijken we uit naar het nabije einde wanneer de prille ochtenddauw de absurditeit van de wereld herkent in dwaze toespelingen van de ziel vergankelijkheid…

Glanzend geluk taant in verweerbare schijn kleine perikelen ondermijnen het broze geluk de stilte klaagt in onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen…

De blinde bedelaar langs de stille straat, en met een stem, die beeft van koude en honger, zingt hij een liedje van verwelkte bloemen. Doordringend klinkt de klagende romance. De man is oud en grijs. Onordelijk fladdren zijn dunne lokken op de vale jaskraag.…

Aardse schaduw omhelst maan haar nog onschuldig bestaan luna zonder sluitend verweer vannacht kapoeres, soezige sfeer als roomkleurige lelie verwelkt. In het water geraakt zienderogen schudt witte vacht om te drogen gênant uitgetrokken zichzelf terug hangend aan hemelgewelf in wedergeboren schoonheid gedoopt.…

Wie kent de diepste roerselen die blijven hangen nog lang nadat de rozen zijn verwelkt? Ik kan niet zeggen dat allemaal zo'n pijn doet maar er is weemoed, gezegende stilte en veel dat nog geen woorden vindt, geen slotakkoord, maar er is gaan en komen...…