Alle inzendingen over vruchteloos

lekkend langs mijn gewonde bast zoekt water vaste grond in aarde waar zaad verholen wacht op kiem verwekkend baren doch gezichtsvelden wilde bloemen wiegend in diepe dalen verwelken onder het wolkenwier van mijn vruchteloos verlangen want in mij vergroeit de levensader langs schier verweerde ribben en onbezwangerde schoot bloeiend rood…

hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds meer onwillige heggen of likken aan aardse stof waarin dorre wortels vruchteloos…

Denksels dwalen oeverloos Door het brein, bezetten Eiwitkabels die kronk´lend Door mijn schedel gaan - Gedachten gaan vruchteloos te keer, Zonder ooit de uitgang te vinden Waarnaar zij zo driftig op zoek zijn, Waarbij zij het lichaam vergeten; Eerst maar eens het vel voelen Waarmee mijn geest moet samenvallen Voor ik verder opga…

misschien was er nog een laatste gesprek ik weet niet welk of wanneer de woorden zijn ondergegaan winter kwam, vele keren ook vanuit de binnenkant en op lente met een zwart, zwermend geluid het sterven was nooit vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw; dagen en nachten genoeg om het leven te vergeten dat als een bedelkind vruchteloos…

alles verklaren is soms een vruchteloos verpozen in het ongekende immense heelal ik ontkom dan niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel; deze weg niet zelf heb gekozen vaak hoef ik ook niet meer te zeggen wat ik eigenlijk bedoel om me heen immers herhaalt zich alles in wezen weliswaar regelmatig…

Onaflatend braakt een inlaatduiker Onder de opgehoogde dijk Haar overtollig plensbuiwater In het drasland uit En rond de plonzende monding Staat verbaast een menigte Zich te vergapen aan wat kikvorsmannen Die al twee dagen lang vruchteloos Forensisch aan het zoeken zijn Naar een man in de maalstroom En vertelt iemand schouderophalend…

Uitgekotst stukje stad Verscholen onder zware, Oude bomen die vrucht dragen Waar het leven dat zich eronder Afspeelt vruchteloos is geworden, Bankje voor zwervers gemaakt, Want zij slapen er 's nachts En soms ook midden op de dag, Beschut alleen door het bladerdak, Omgeven door wiet en spuiten Die ooit schoon geweest zijn, Slapen…

Waarom vruchteloos verouderen van pijn? dus, als een gevederde vriend, in de trein, op naar de Middellandse Zee die ik een kind- erachtige zee voor kinderachtige mensen vind. Wat doen de tranen bij deze zoute zee?…

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

Je spreekt en bouwt een muur Waarin mijn gedachten vruchteloos Een nis van enge geborgenheid zoeken Je schreeuw legt mijn oor te luister Maar het echoët slechts mijn wanhoop Vast te moeten houden aan jouw idealen Mijn wil strekt zich, tast steen voor steen Tracht muren te breken, er door heen te zien Tot zijn vleugels kracht krijgen…

Reddingsboeien werden woorden, inhoudsloos doorschijnend, en haar spraak verdampte vruchteloos in nietigheid. De afstand nam toe in ongrijpbare verten en onderhuids snelden emoties op en neer dwars door het wederzijdse onneembare heen. Zal uit het afscheiden een andere werkelijkheid geboren worden? (2005)…

Het lichaam is zo kwetsbaar, is zo broos en elke poging om het vege teken te weken van mijn huid is vruchteloos. Ik sla mijn mantel om, een lappendeken, leef op krediet, voor nog een korte poos. Vergeef mijn schulden, ik blijf in gebreke.…

niet te lokaliseren vruchteloos heb ik gezocht maar blijf het onverminderd proberen Eens moet er een dag komen dat ook ik de zon weer mag zien de glinstering terug is in mijn ogen en alle leed geleden is bovendien Tot die tijd moet ik leven met dit leed me blijven afvragen naar de zin me sterken met het feit dat dit niet het einde is,…

Alleen 't gemengde huw'lijk heeft z'n zegen, (van mensen dus van ongelijk geslacht) want vruchteloos gevrij, daar is-ie tegen. Dat homo's in de kou staan, laat 'm koud. De contradictie komt niet onverwacht. Het klinkt wat vreemd: de nieuwe paus is oud.…

Ik schrijf weer een dag lang in het vergeetboek vruchteloos valt alweer het doek voor de artiesten die we spelen het publiek versteent in haar applaus handen stukgeslagen verlangen vult hun dagen naar het zinloos van het leven zo vluchtig neergeschreven op maagdelijk wit tusen de lijnen punten komma's accentueren wat liefde…

de kinderen in het park kijken met eendenogen naar de uitgestrekte vijver terwijl ik vruchteloos delf in de akkers van mijn geest naar onwillige woorden de waanzinnige bomen ruizen vogelgesprekken tot in het moerasachtige gras een blauwzwarte man een rosse vrouw in roze gekleed (zelfs ik kan dit niet bedenken) een wandelende grasmus…

Zijn makker sprong hem na en redde hem het leven, Maar vruchteloos: de man, bij 't knellen van 't verdriet, Wist niet, wat aan te vangen, En ging zich aan een boom verhangen. Zijn makker zag het aan en nu weerhield hij 't niet. Men riep hem voor 't Gerecht. -„Moest ik zijn opzet keren?" Zo sprak hij; „'t scheen mij, vrome Heren!…

Moeten we nog maanden vruchteloos bezig zijn of word ook jij eerdaags die wakende serafijn.…

Ik klapwiek vruchteloos. Er staat een stam voor mijn raam.…

Een gordijn wappert uit het raam, vruchteloos verstrengeld in een vlucht, het wijd betoog van verlangen, plooien van gerucht. De stad slaapt bedompt onder daken op zware adem, de huizen tot een blok verlamd, overeind door de schelle lichtkrans van een lantaarn.…

en zuchtend ademhaalt weet ik dat je weer spijt hebt van de nacht na wellust ingegeven door meelij en drank komen zelfverwijt, schuldgevoel en gevoed door je afwijzende lichaamstaal me mijn minderwaardigheid tonend jij dan, opstaand met een scheve lach schouderschokkende onverschilligheid als dank voor mijn zacht gefluisterde woordjes vruchteloos…

Een vruchteloos gebaar, door niemand gedragen. Allen staan daar maar en idealen vervagen. De vroege morgen heeft geen reden om ervoor te zorgen de dag te betreden. De ruimte is gevuld met loze woorden in verlangen gehuld naar kille oorden. Gebakken lucht. Er valt niets te belonen. Het is een vlakke vlucht in kleurloze tonen.…

Kale bomen in de winter, zo troosteloos Daar staan ze keurig in een eindeloze rij Om ze zo te zien maakt mij niet erg blij Het lijkt allemaal zo doods en vruchteloos. En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd.…

Ik weet het niet wat van mij worden moet Na al dit rustloos pogen, nimmer slagen; 'k Heb vruchteloos een beeld in mij gedragen, Ik heb de adem niet die 't leven doet.…

Walgend van krakende gewoontes Vruchteloos Stroop ik mijn huid Naar het voorbeeld van de slang Rusteloos volg ik de dubbelganger die uit het meer aan land kroop Uit de deinende spiegel Hij wandelt in mijn schaduw Muren weerkaatsen zijn stem.…

Vruchteloos probeer ik, uit mijn kille alleen zijn, terug in jouw warmte voorgoed te vluchten. Ik walg van de nieuwe zich aandienende dag vol pijnlijk verlangen. Blijven liggen wil ik, onvindbaar weggekropen. Gesloten mijn ogen, dodelijk vermoeid tot het eind van de pijn.…

extra large de aanwas van recent geïnfecteerden bij zuidelijke wind gedragen op een monstergolf ‘men wenschte vruchteloos een haven in te slaen eer 't staetschip deerlik strandde’ drenkelingen op de vloedlijn van voorbijheid liggen als kadavers klaar voor een feestmaal zalig verklaard door het schaaldierengilde met sterren beloond door…

Toch, nu die Meerdre gebiedt in mijn leven, Vinde ik, trots banden en zielstrijd en smart, Wat ik eens vruchteloos zocht in mijn streven: Vrijheid en vrede voor ’t rusteloos hart.…

twintig jaar eerder dan verwacht toen de ijdele toekomst me nader stond dan enige wijsheid had ik iets anders in gedachten O beuzelachtig prakkeseren in haar voetstappen trekt zij lijnen door mijn territorium ik loop verloren in haar zog kilometers verwijderd van het pad dat ik getrokken had zie je daar nu staan pronkzuchtige zot maar niet vruchteloos…

Nu ik steeds meer van mij in jou herken, jaar na jaar steeds moedelozer geworden ben, het krachtig NEE verloren ben en vruchteloos aandacht vroeg voor hen weet ik: deze wereld is voor mij te hard, want zelfs de blikken zijn verstard. Wat goed was heeft de mens verward met lust en hebzucht in het hart.…