Alle inzendingen over vruchten

onder dat mos, beloven kan ik iets, daar beneden is waarschijnlijk niets, slechts voer voor een verhaal, waarin ik verdwaal, na afloop te trots om te huilen, onmogelijk de tijd te ruilen, mijn plek verkleind tot omzoomd zerk, waarin ik me kan verschuilen, daarboven jagen associaties op de zaden van de zilverberk, die ieder jaar weer vrucht…

Vanuit de Grote Beer en de Pleiaden Wordt de mens gevormd door zeven stralen Door in het stoffelijke af te dalen Worden plus en min goeden en kwaden Wij zijn de vruchten van kosmische zaden Meetbaar op louter dichterlijke schalen Langs de lat gelegd door het vertalen Van een begrip als helen en als schaden Het midden houdend tussen droom…

Speelman, die ten dans komt noden, Troostend melodie doen vlieten, Want ik weet de gang der goden; Hoe zij eerst de onbewuste, Sluimerend als gesloten kelken, In de kuise boezem rusten, Dan ontluiken en verwelken; Wee, dat tranen wekt en zuchten, Wie toch kan het heil begrijpen, Dat beloofd wordt door het rijpen, En vervulling vindt in vruchten…

In het dorre landschap van de geest waar hier en daar een bloem van onvergankelijkheid geurt raap ik de scherven van mijn hart in herinnering heerste de stilte hier en sprak met ongekende diepte elk woord was als een rijpe vrucht gevuld met de puurste nectar van liefde het landschap ademde regenbogen en nu met zijn nieuwe heersers…

de schuld van appels (en slangen), gegeten (en gevreesd) door dames en heren, die compost verwarren met het composteren van de geest De dichter plant een pit van de Adams appel en Eva verzoekt hem herhaaldelijk Maar de Godheid laat het zaad groeien tot onmetelijke hoogten die de appel doet verbleken Tot in verre streken draagt hij vrucht…

langzaam in een wandeling door herfst in het oude, vertrouwd zoals de ochtend die nesten bouwt op schouders van het ronde zwijgen verstaanbaar en gehuld in handen ook al boog de vijver zich bleek rond mijn lichaam, schuifelden banken de zon omlaag wij bewogen, hielden ons vast aan weerszijden van de weg, stilte als vergeten vruchten…

Want dit is waarom: Een bloem prachtig bloesemt Een vogel zijn kwetterende jonge vol energie voedt, De zonnestralen de voorjaarsbloemen verwarmt, Een fruitboom heerlijke zoete vruchten geeft, Een beekje een rustig kabbelend liedje zingt, De maan de donkere nacht verlicht, De regen de droge aarde vochtig maakt en Een moeder haar baby teder verzorgt…

Gelijk een zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele meer om de lange slaap te vinden in een donzen bed, gebonden aan het strikte heden, in de brekende golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten maar niet willen vallen, in het stof van opgewaaide verzen is het moeilijk keren in een…

Mijn ziel wil dansen onder blauwe luchten waar alles nu in bloei staat, witte pracht die niet te zeggen valt, op weg naar vruchten die rijpen tot een zware, niet te stelpen kracht. Hoe alles nu belofte is voor morgen, en zonder haast, alleen de stilte rijpt.…

Uit haar schoot weerklonken sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel, wenkte met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf, “ Wacht met wikken niet te lang, er ligt een niet ontdekte vrucht te rijpen met een honingzoete pit."…

In de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelen twijfels bloot, er lekken onrijpe vruchten uit de hemel en door de gaten van het firmament om door de ‘onkreukbaren‘ - met integere woorden - te worden bijgezet als hongerige wolven.…

Ik zie de mens, maar ik begrijp hem niet: - Hij eet van 't leven al wat lekkers smaakt, En proeft van ál zijn passies: zijn mond raakt Iedere vrucht, die iedre hand hem biedt.…

In de golfslag van de tijd, schuddend aan mijn levensboom, waarvan de vruchten niet willen rijpen. En in het stof van verwaaide verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest idioom. Het einde dient vooral te blijven waar het is, eens zal ik zal hem toch wel ontmoeten.…

jonge ent die zich veilig voelde in de luwte van het begin stakende takken zonder blad schrapen met lange halen het vernis van de wind, de kou zal in zijn honger blijven zoals de schaduw van de verdwenen pas niets zal de tijd doorstaan in weggelaten woorden er rest nog wat tapijt van het nooit geoogst respect twijgen worden mens en de vrucht…

Waar alle vruchten van de liefde groeien aan die éne Boom waar rond wij samenzijn.…

slaap maar door in mijn gerijpte vrucht, droom je los uit de tentakels van het mos, anker je gevoelens waarin je zeker staat laat je kristallen zaad nippen van het licht, kiemend in het fundament van een eeuwenoud gedicht.…

Maar immer vrucht'loos streeft het naar zijn buit En wekt de god niet uit zijn mijmer-rust, Wiens heil'ge droom in vage verten ziet....…

Soms mag het druk beramende heden zichzelf verliezen, afwachten _ lui en loom, is dan toeven onder een pruimenboom vol zoete vruchten; schaduw koelt tevreden. Binnen de wortels huist het verleden, verschijnt telkens als een springbron van stoom: door het lover ruist een natte luchtstroom, herinnert aan eens genoten, geleden...…

Oktober draagt zijn eigen vrucht. Met haar behagen weet ik waarom ik besta. De voorbije vitaliteit is nu aan het sterven, maar ik weet er gloort een groene toekomst hierna. Oktober stemt mij niet verdrietig om een afscheid. Met haar verder te moeten leven is mij niet de eer te na.…

Afgelopen zomer dronk ik sangria met Heather koel en boordevol vruchten omdat we een weekje Madrid deden en we niet alsmaar konden bomen over de hoe's en waarom's van onze lievelingsdichters in het Parque del Retiro hebben we op een bank de poëzie van Federico García Lorca geanalyseerd (ondertussen bestudeerde ik haar ronde vormen…

Aan de horizon voor die voeding van de verboden vrucht zonder het spel van deurtje open deurtje dicht als in een klucht.…

Daar hangt de vrucht’. ------------------------------------------------------- uit: 'Waar de burchten stonden en de snoek zwom', 1979.…

als achterblijver sta ik de dood te dirigeren langs de balans van schaduw en inteeltige vruchten er is niets dat mij nog bindt tegen het besef, al spreek ik in eigen woord dat nonchalant zicht keert van roem naar duiker waar wallen over oevers zijn gelegd en tochtige streken zijn gedempt met daden zonder pragmatisme doch hoe ik…

Met een vrucht in de schoot en een tas in haar hand stak ze weifelend de Weichsel over. Want de Rus naderde 't Kasjoebenland, die primaat, die hongerige rover. Weg uit Pommeren, verstoken van brood, wie had er in zo'n eind van de oorlog geloofd? Een brave bakker deelde haar nood, ze treinden naar 't Waasland, berooid en beroofd.…

Moederliefde is immers de overgave voetstoots slechts gewijd aan de vruchten harer schoots en ontbrak het soms in de rauwe werkelijkheid, de dichters willen de slagroomtaart niet kwijt. Zien we op tien mei een breed poëtisch banket, vele dichters voelen zich ineens ertoe aangezet mee te surfen op de golven van de moedermaagd.…

Het zijn die momenten die zoeken naar de vrucht, die rente geven op de voorpret na de koude van een winterse lucht; zoals ze in het leven een gouden zege na de regen kunnen geven. Gouden zegen vaak een verfraaiing na een verduisterende spijt, die te laat kwam omdat de verleiding in het leven soms als een mes aan twee kanten snijdt.…

bezit en vluchtig geweld dat dankbaarheid doet verdorren waar het plezier en vreugde brengen moet koester daarom na gisteren en vandaag ook morgen de passie voor leren die gelijk een ceder hoger rijst blijvend jou door het leven groeien doet aan de waarden van het leven die van binnenuit gloriëren gelijk de mooiste bloemen tot sappige vruchten…

aan de stroom van krachten in hun baan van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf weer tot faam macht in rijm, wel of niet verjaard in strikt of los verband, een golvend stem die haar ziel raakt, het kleedt het naakt het voedt, herschept als uit een oud getij scheurt de bolster van de vrucht…

Huivert de schaduw van een kaars waarvan de hoop blijft branden, symboliek van de vertraagde werkelijkheid, waarvan niet te winnen of te verliezen valt, plukt de zoetste vrucht uit de bron van acceptatie in een herwonnen stilte, voer voor psychologen, maar het blijft wrang en zuur, ik vlucht weer in mijn mooiste uur.…

Perzikstad las ik Een sprookjesstad als Babylon Hingen daar tuinen Met bloeiende bloesem En sappige vruchten Melbabylon Droomprinses Roxannexander Tussen muren van paleizen Bijtend gif Van salamander En doodse poelen Waar Narcissus Egozoekend Stilt de tijd Achter zijn rug Loert mee de dood Zag hij die tuinman Dan niet staan…