Alle inzendingen over weggevlucht

De wilg hangt en treurt terwijl om haar heen de lente volop geurt Weggevlucht in gedachten die tijdloos voortdwalen laat zij de wereld wachten Als zij de ogen opent -even- ziet zij wat zij al die tijd had kunnen meebeleven Schrikt zij van het licht de geurende geluiden klapt haar kruin weer dicht Want tot de conclusie dat zij…

Toen zij me grijpen wou ben ik weggevlucht met achterlating van mijn staart.…

Een zwoele zomerzon trots omringd door een diepblauwe lucht Dobberend op een bootje Van alles en iedereen weggevlucht Ik laat me drijven 't maakt niet uit waarheen Ik voel het als nooit tevoren Ik ben weer alleen…

boordcomputer doet Raar, of zou het zijn de fee uit de Hoorndermeeden ze zag dat ik te hard heb gereden Ze tovert, doet er iets met de boordcomputer fee is alweer weggevlucht ik geef de banden extra lucht…

ben afgedaald op donkere tonen naar de catacomben van mijn geest een duister schimmig rijk waar opgesloten zit wat is geweest spoken uit de werkelijkheid in halfdood trance zoekend naar balans in waanbeeld reiken zij de hand een welkom om te kiezen voor hun kant ben in doodsangst weggevlucht snakkend naar de waarheid van wat…

Vluchtig kijk ik omhoog En zie een zwerm vogels naar het zuiden vliegen Ze zweven pal boven mijn hoofd Maar lijken dan hun eigen weg te kiezen De zwerm is opeens opgelost in de naakte, blauwe lucht Onzichtbaar voor het blote oog; verdwenen en weggevlucht Het beeld blijft eeuwig ingeprent in de geest van mijn gedachten Ik neem ze…

Ze is weggevlucht naar een beter oord, de dramazone uit, de frisse heuvels in, terecht, dat doen pubers, maar later, later zal ze misschien terug kijken en mijn diepdoorleefde aandacht beter waarderen dan nu, nu het leven lokt als een voortdurend pretpark.…

In de verste hoek van de stoffige zolder daar zwerven ze zonder weerga de zwakste reepjes licht van de vergane dag weggevlucht uit de verwaaide polder in de nok verscholen alsof weldra de nacht met een honende lach al het zicht wegslokt de aarde schokt en de schittering blokt een nog niet gezette krakende stap beroert de schouders van…

Geen stilte is zo diep, als die volgt op tranen; En, weggevlucht voor lach, komt dichterbij De schuwe wijsheid van vred'ge brahmanen: Schijnbaar gescheiden lijdt, die sloeg, in mij. En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

Geen stilte is zo diep, als die volgt op tranen; En, weggevlucht voor lach, komt dichterbij De schuwe wijsheid van vred'ge brahmanen: Schijnbaar gescheiden lijdt, die sloeg, in mij. En 't is, als hoorde ik Iets zichzelf vermanen: 'Mijn liefde was ikzelf'. - Zo werd ik vrij.…

Ze was om ‘t krijgsgeweld weggevlucht en na de eindeloze tijd op haar vlot in zee Ze verspreidde desondanks geen zeelucht ze droeg alleen krijgslucht met zich mee Men had haar weggemoffeld in een kamp en verteld dat het slechts tijdelijk zou zijn Zeer koude winter zonder kachel en lamp juist dertien en geen schijntje zonneschijn In stille…

Ik (is de worm in het wonder) ben de dertiende uit het dozijn; de vroeg al van mammon en pappot weggevluchte, vele malen ten hele verdwaalde Cino zonder luit, zonder duit, Doderik van Duisterhuize, wanderder van het oude lied, kenner van kou, haker naar jou hartenvrouw hartenvrouw. Ik kom van het land toen het land er nog was.…

Er liggen lange strepen in de lucht Van donker-grijs, de zon verbergt haar schijn; De heuveltop, gehuld in ’t mistgordijn Staat als een reuzenschim, ver weggevlucht. De wind kreunt met een lang-gerekte zucht, Als deed het machtige ademen hem pijn, Gedoken zit het stomme vogelijn, En ’t laatste broze bloempje trilt geducht.…

maal twaalf lange dunne Stokken wilde snijden uit de Boom achter het huis - En terwijl de jongen dat ijverig Deed en dacht dat hij de stokken Voor zijn eigen hut mocht gebruiken Hoort ie van papa dat er Een touw om heen gebonden moet - De stokken gaan mee in lappen gehuld Om als huis te dienen als ze bij Eigen huis en haard zijn weggevlucht…

een rugzak vol geheimen ben ik na omzwervingen aangekomen daar waar men van zegt dat het 'n tolerant land is waar mensen zoals ik mogen zijn wie we zijn en mogen lieven vooral mogen lieven wie ik het liefst lieven zou in de opvang aangekomen is de spanning duidelijk voelbaar noodgedwongen zit ik daar met degene voor wie ik mede ben weggevlucht…

Waar ik ook loop, hoever ik ook ga, onder grijze wolken of een klare lucht, rustig op pad of in paniek weggevlucht, ik weet wie ik ben en dat ik besta. Eenzaamheid brengt mij wie ik ben. Maar alles verandert zodra ik ver in de verte zie komen de klucht om hun luidruchtige drukte berucht. Kijk welk een stommiteit ik bega!…

Ik ben toen heel stiekem tegen je aan gegaan heb genoten van je heerlijke lucht maar toen ik je knie betaste ben jij hard gillend weggevlucht en mij liet je beteuterd en blozend staan.…

liep toevallig langs de doodsvuisten wetend er is hier iets niet pluis… De klap liet je duizelen in zwarte angst en voelde het leven kreunen van pijn Lachend slaan en stompen de geweldenaren je tot bloedens toe buiten bewustzijn… Omstanders staan genageld aan de grond bang om zich in jouw zinloze bloed te mengen De doodskaders zijn allang weggevlucht…

Onze ogen staan op stelen: de winter is echt weggevlucht! Er is weer plaats voor warmte. Geluiden zwellen aan. Helaas ook de maaicultuur. De schuur is nu de buitenlucht. We stevenen af op de Goede Week: het zaad dat kiemt in de aarde... Er is een heuse omslag gaande. De planten doen voorbeeldig hun best. En wij?…

Hij verhaalt herhaaldelijk waarheen zij daar met hem de erfgenaam om terreur zijn weggevlucht. Hij zou echt al willen zingen van ooit en het toen. Willen verhalen over die muren in die landen.…

Mozes' schoonvader houdt in woestijnland zijn kudde van steeds zwervende schapen, zoekt met vrouw, dochters en beschermend wapen een waterput, loopt door meedogenloos zand. Bij een groep struiken houdt het gezin stand. Zijn hier misschien vruchten te rapen? Ja, de nacht belooft verzadigd inslapen, rustig gewiegd door Goddelijke hand. De…

Tot ‘s nachts heb ik trouw op jou gewacht Traag tikte de wekker de asbak halfvol in witte mist weerkaatst het vage licht op blanke lakens en ik denk dat ik een ezel ben Een uil alleen, de vleugels over de borst gevouwen wacht blind en huilt, voor het muisje schuilend dat met de kaas al lang is weggevlucht Nergens nu nog te bespeuren en gauw…

Lege kale takken klieven de grauwe lucht, het meeste leven is al weggevlucht, de Aarde slaakt een stille zucht: de winternacht is lang, koud en diep duister. De Aarde lijdt onder een kil doodskleed, strenge vorst heerst ijzig en wreed, ik huiver en hoop want ik weet: straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.…