Alle inzendingen over woud-bezitter

Zij praten met de dieren, bidden tot de Logos van het Woud * en blaadjes in ontbinding als maaltijd laat hèn niet koud. Alleen trollen schieten met hun ondeugd altijd raak. "De sluiers worden dunner. Kom met deva's in het reine! Nu al kun je ons, zo rond zonsopgang, zien verschijnen".…

Geen woud is gesloten voor gij die loopt in de bossen der oker de nar dichter de eeuwige joker geen pad te smal geen land te kaal maar woud ik wou dat je zou zeggen de maan is roze en de zon is blauw de lucht is goud ik droom zo vaak zo veel te veel jouw.…

1 de groei ginds in de tuin der lusten gaat mij ver boven het verstand alles groeit er zoveel sneller dan de kool hier op het land 2 een bril is meestal met twee glazen hoewel ik blijf mij steeds verbazen dat zo'n ding met slechts één gat zoveel bezitters heeft gehad 3 ik ril mijn god wat is het koud en ik voel me zo omstreden dan…

Men had de man vermoord, hij was bezitter van een hoeve. En toen zijn jonge vrouw vermoord, die hulp had willen roepen. En toen hun dochtertje vermoord, van even zeven jaren. Haar bedje was doorweekt van bloed, haar peluwtje vol scheuren. Ten slotte nog de hond vermoord, de hond had scherpe tanden.…

Rechtstreeks vanuit de hemel in de hel Zou iemand geloven, als ik zei, dat jij het was Die ik in mijn gedachten beminde Die mijn hart wist te veroveren als de bezitter van een opaal in strijd met de dood Die onmacht die ik voelde was niet vreemd, zelfs verontrustend normaal Dat wij ooit spraken als vrienden Zo goed als ik jou kende, zo vreemd…

Vindt de bij haar weg in het woud van kelken, naar de nectar die zij zoekt?…

stil wachten dieren op de nachtrand van het woud tot de morgen breekt…

Op een bankje in het woud Staat geschreven in het goud Hoeveel ik van je houd…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

Oh wonderschoon woud, begroet de ochtendstralen hul jezelf in goud...…

Natuur beleven te voet of te paard ’t woud in terug naar de bron…

[Haiku] schichtig als schaduw trekken herten zich terug in het dichte woud…

[Haiku] De ransuil vliegt weg een snelle schim in scheervlucht door het stille woud.…

in dit ongerepte woud waar Thanatus waart met botte bijl en kettingzaag kondigen lentevogels de barre winter aan voor reuzen van het bomenrijk waar onbewogen stammen met lange adem zwijgend naar de hemel reiken het bladerdak murmelend ruist vingertoppen tasten naar diepe barsten in de schors in dit onbetreden woud…

Als je niet meer rond mag kijken Je in je vrijheid wordt beperkt Jouw wereld steeds kleiner wordt Zonder dat jij iets hebt gemerkt Nooit meer stappen met je maten Kopje koffie drinken met je ex Eens een nacht het beest uithangen Een date alleen maar voor de seks Je spontaniteit totaal is verdwenen Door je bezitterige en jaloerse vriendin…

het helpt, niet geraakt te worden door schimpscheuten in het woud van verdichtsels het helpt, niet geraakt te worden door de wanklanken van een knapuil het helpt, niet geraakt te worden…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

Voelbaar tussen de bomen wacht het woud totdat jij het ziet en groet. Stilte antwoordt, geeft de beek stroming, maakt de boom vol blad, vult de wilde raat met honing. Hier lopen wij, vrij van stenen, vrij om stil te staan bij het oude woud dat voortleeft in deze groene long tussen twee wijken.…

dat woud zo diep in mij wordt illegaal gekapt heb nooit een vergunning afgegeven een kwaad wezen vervuilt haar gezuiverde lucht die mij laat leven niemand die er iets van snapt dat je niets hebt vermoed omtrent het alles vernietigende kappen dat onder mist verscholen vuur dat blijkbaar al een poos in je woud heeft gewoed zo onvoorstelbaar…

ik zag je armen de hymnes orkestreren hoorde het zachte zuchten van de takken in het mystieke woud in donker spiegelende vennen scheen de maan zijn gele verzen tegen het magisch onrustige water als gods prater toch voelde ik mij met jou erbij me wonderwel thuis tussen de oplichtende melodieën van onbekende ballads in aarde ’…

Ik loop geheel ontbloot Over zandige paden Door een droge sloot Langs kadavers vol maden Het bruine, droge gras Is reeds lang verdord Een uitgedroogde plas Bewaakt een verlaten fort Een oneervolle naam Siert dit dorre oord Een twijfelachtige faam Waar de natuur wreed ontspoort Het woud van de dood Een woestijn vol ellende Die elke…

raap de bladeren, mijn zoon in het woud van morgen ze vertellen van wat is geweest maar vooral wat komt en dragen de vergankelijkheid, het sterven, doch ook de nerven van wijsheid die bevrijdt buig, mijn zoon voor de aarde in bloei vertraag je pas bij het voelen van het zachte mos denk daarbij aan de mensen die onevenredig woelen…

Koning van het woud Een vacature op een website Tussen banners te lezen. Zonder wroeging, Of slag en stoot, Heeft hij zijn brief ingezonden: Werkervaring – Tarzan of the jungle.…

Luister.... tussen de stammen van het woud Gaan zachte schreden... zacht en zachter: 't Leven Dat wegtrekt en zich neervlijt. Alle dreven Zijn leeg nu van geluid; de Stilte houdt Haar intree en de Schemering, gedreven Door hare broeder Nacht, blust snel het goud En alle purperglansjes, die op 't hout En op de verre wolken zijn verheven.…

Verte, naburig woud voelt mijn krachten."…

heb het bos ontsloten bomen en struiken zichtbaar gemaakt het wild heeft een bosrand de vennen verwaterd pas later plag ik de hei kan ik jou blij ontvangen weet jouw verlangen als koningin van het woud een landhuis van hout dit beschermd gezicht wil ik jou gaarne geven om er samen voor altijd te leven…

de zon scheen er bleek boven onze jonge waanzin het veroveren van de borsten deze dagen die verdriet verslonden kanonnen vuurden op ons ritme ik herinner mij de eerste stenen een omhelzing in lantaarnlicht dat jij in de hoek van de tuin een viool bespeelde, tranensnaren of je de grijze toren reeds kende die verrijst in een eenzaam woud…

In het woud wordt het licht door de kruinen getemperd. De humus geurt koppig. Het kind wacht geduldig/verlangend op de terugkeer van haar broeders: zij jagen: hun is bet woud een speeltuin voor de driestheid van bun harde speren: die zij juichend planten in de zachte buik van de ree. Reeds valt de avond, nog wacht het kind.…

hoor het bronstgeroep de imponerende oerbrul echoënd door het woud aarzelingen, schuwheid verdwijnen als de bladeren op het naakte kreupelhout geweien treffen elkaar het leven is sterk echter met zacht geweld wordt na een laatste stoot in het terugtreden de overwinning verteld…

De man en de angstige jongen verdwalen gescheiden door tijden en dromen en dalen van hoge, verdorde, bevroren gedachten naar donkere wouden van telkens verwachten. Wie zag in flitsen het verleden verschijnen en dan de verwarde, gewonde verdwijnen?…