Alle inzendingen over zode

Ik weet het donders goed maar keer op keer Dan denk ik bij mezelf er komt nog meer Dan denk ik wat erop kan komen dagen Dan denk ik zal ik niet of wel gaan klagen Dan denk ik hou ik aan mezelf de eer Ik leun wat achterover in mijn stoel En schenk mijzelf een derde whisky in En plaats de fles weer onder handbereik En weer zet ik geen zoden…

Het kerkhof, door distel en brandnetel belaagd, weerspreekt snel de term 'onder de groene zoden'. Hier heeft de stilte zò de overhand, lieve Heer, dat men zelfs niet Uw taaie tijd voortschrijden hoort. Bezoekers melden zich al helemaal niet meer, slechts hun angst verzamelt zich bij de toegangspoort.…

Hakhout op zode'omsloot ze, zwaar bemost, Daar hingen zoals onder zee in 't bos Koraalbomen, nog dode bladen los, Verbruind. Daarin scheen nog de zon vuurrood, maar in 't gebloemte ging de kleur al dood…

Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk wil je ook wel in vrede wonen, want veel geschreeuw en weinig wol, dat is geweten, dat zet geen zoden…

Soms winnen de blauwen dan de roden na het schoffelen onder de zoden, de ene club wint de ander verliest geef mij maar een boek alsjeblieft.…

Hoe heffen zwarte stammen 't dak omhoog Van baldakijn of luchten glorie-boog, Hoe wijken hier bossaadjen tot beminnen Verlokkend, zoden om de dans te ontginnen Van reien, daar zich licht-gewiekt bewoog De voet, die droeg de schoonste bloem omhoog: Gestalte, onwis zijn 't vrouwen of godinnen?…

Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk wil je ook wel in vrede wonen, want veel geschreeuw en weinig wol, dat is geweten, dat zet geen zoden…

We komen er foto’s nemen in tegenlicht en betreden hun zoden niet. Hoogstens zullen klaroenen ’s morgens de dag afsluiten. Onze bloemen zijn dan al levenloos. Hun herinneringen zijn gevallen bladeren. We harkten woorden en beelden in rijen bijeen, bouwden helden. We trokken rechte lijnen en parkeerden er hun resten.…

Ik geloof dat het goed komt Zekerheid wordt niet geboden Verlost of niet ik ga onder de zoden Als een god ben ik verdomd Het leven geeft en neemt Het leven raakt en verstomd De draad die je van jezelf vervreemd Vermoeide ogen kunnen niet worden vermomd Rust zacht perfectionistische fanatiekeling Ga in vrede naar de maatstaven geschaafde…

Misschien vertel je over ’t meisje op de fiets of over iets dat je niet langer wil bewaren, maar ’t kan ook gaan over een verre toekomst ooit of over heldendaden die je wil vertonen, maar denk dan maar: zoiets dat haalt de kranten nooit en mogelijk wil je ook wel in vrede wonen, want veel geschreeuw en weinig wol, dat is geweten, dat zet geen zoden…

sentiment zonder daarvoor te boeten, er was niets omhanden om de tijd te doden, las vlijt en vlucht in de ogen van afstreepte nachten, maant de maan tot vrije val, dof kristal van het verleden, zaait kometen in een mal, om dagen te ontginnen, voordat ze zijn begonnen, legt de tijd mij aan gefixeerde banden, begraven onder naamloze zoden…

Schilderij van straatje, waar in de verte man uitloopt Een vaag eigen druksel van iemand die me tegemoet, als om te corrigeren foto's die vergeelden: Vrienden, die me veel liefde, wijsheid boden maar die inmiddels onder zoden Ik, alleen, stoer op een berg van rotsen niets te duchten Een blauwe schaal met vruchten Boeddhaatje aan de…

Ik zie de donkre nacht genaken, Dat gij uw oog voor eeuwig houdt geloken, - Dan sluimert gij, maar kunt niet meer ontwaken: Dan zal de zode, die gij dekt, ú dekken, Dan zal geen zonnestraal uw lippen stroken, Geen lied van 't woud u uit die sluimer wekken. -…

de lekke banden van mijn fiets aanvaarden Eens komen er betweters die mij uitgummen die mij als oud vuil weg bezemen die nooit mijn parelglanzen zullen zien die denken voor hem tien anderen weg met die grote bek van hem Eens zal geen woord van mij meer overeind staan leest men zinnen van nieuwe troubadours ben ik scelet onder de groene zoden…

Het gebed zet geen zoden helaas aan de dijk, noem ze. Noem ze relikwieën , klokkenluiders van de Notre Dame.…

Morgen is iedere nacht Iedere nacht sterf ik een duizend doden Gelegen tussen vier planken in zes meter onder groene zoden Morgen is iedere nacht Iedere nacht droom ik een duizend dromen Mensen in hun zwarte kleding komen op mijn graf toelopen Morgen is iedere nacht Iedere nacht bid ik een duizend gebeden Laat me morgen wakker worden…

De was verandert de kleur van regen, verborgen onder zoden gras, totdat jij doorbrak, stond de horizon te laag en leek of die achter een violet gordijn verborgen was, druppels kaarsvet parellen traag op verse bladeren, die er kennelijk gisteren nog niet waren, om in schril contrast de moed weer te laten wegen, want morgen wordt het beter…

‘t Welig vee op zijn grazige zoden, O mijn min, ons te bruilofte noden. Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken, Lopen in ‘t end van de minnelijke treken. Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

Zet zoden aan de dijk, verleg een steen in die rivier, bouw aan die droom! Val, en sta op alsof er geen keus is. Je weet en vergeet het dat we helden zijn, die hier niet voor hebben gekozen. Maar nu we hier toch zijn... Nu we hier toch zijn.…

Hoe hard het gras hier wel is beproefden voor het landsbelang van voetbal techniek en uitvoer dichters in plaggen en zoden stoer in het Noorderpark boven het IJ daar zijn hier nu al de foto’s van Hoe nauw sluit dat gras dat vast geplakt tegen snelle slijt tegen een slippertje kan zolang balaanname niet leidt tot oranjes als de glijpartij…

wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen zoden, En…

‘t Is nat alom: de zoden zijn doordronken; al de paden zijn modder, moze en vuiligheid geworden; overladen is ‘t loof, dat op de bomen zit en weent; de daken leken, het stroomt alhier, aldaar, het schuimt, het schommelt in, de beken, die spoeiende, om ontlast te zijn, door dik en dunne varen, door weg en aweg, roekeloos, alsof het mensen…

vieren feest in de clicheerfabriek het feest van wie het dunste woord weet te chiqueren de neutraalste druppels in chimerische vermommingen Waren wij een platvis wij zwommen in royale scholen op naar de burelen van de fopneus en de klapsigaar maar helaas wij zijn de vierdimensionale ruggengraat die zich gratis dwars liet zetten tussen as en zode…

'k Heb de rustplaats gezocht Voor mijn oudren gewrocht, Op de vruchtbare akker der doden; Maar de plek was mij vreemd, Want de terp werd een beemd, Overdekt door een dekbed van zoden.…

De journalist Van ik naar ik is maar een kleine stap; het leven in dit verband een kortelings vermijden van de groene zoden En tussenin of mogelijk terzijde ligt het overdoen van doden. Om kort te gaan: het nabestaan is nog heel vers en met de smaak van dille.…

Een kleine steen, zoden en een donkere cypres Voor zover ik weet, nog mijn enig gewis. Alleen de medaillon, blijft nu mijn eigendom En wie mijn gedicht tot het einde toe zal lezen Weet dat ik een kostbare herinnering Aan een lang gestorven broeder deed herleven.…

je vond dat ik maar beter kon gaan dat je liever alleen verder wilde gaan dit gedoe zette toch geen zoden aan de dijk ! en achteraf........had je toch gelijk ik leer nu op eigen benen te staan en zonder hulp verder te gaan ooit, hoop ik toch.......…

Stortend vluchtig nand vermengend Met de bindkracht van uw zegen, Zode en zaad een heildronk plengend, Dat bet groen wordt langs de wegen, 0, ik hoor U over 't water Fijne maliënkolders klinken En, een sprookjesrijke prater, Door het luistrend lover zinken; Zie, van vleugjes paars beademd, Wassen zich de reine weiden, En de wilg laat…

De pelgrim, die hier 't matte lijf, Gebogen op de wilgenstaf, En zat van 's werelds laf bedrijf, Verpoosde op 't vochtig zoden graf, Die pelgrim, 't levens walgens moe, Ging naar de markt en kocht een koe.…

Tussen regenzwang're wolken breken stralen zonlicht door over zoden naast de woudzoom, donker, zwijgend als tevoor. Ik lees in wolken, wind en water, in de sprankeling van licht, weer de weide van de leesplank die ik vroeger las als kind.…