Alle inzendingen over zwavel

Septemberavond in de verte een geblaf zwavel aan de lucht…

zwavel geel kopje zij wilt licht ik strijk het stokje lucifer!…

Het publiek wilde wat snijdends daar was ruimte voor, zoals de sterren bescheiden in hun licht de maan zonder jaloersheid het donker schonken Een kus met liefde gegeven op beide wangen, omdat zij eenzaam waren Zij zegt dan dat het lief is voelt als een warmwaterbron…

Zwaar zweeg het zwarte zwerk en zwervende zwanen zwenkten zwaarmoedig naar zwavelig Zweden. -------------------------- noot 1: Zweden - land op zeven dagreizen naar het noorden. noot 2: zwavel - goedje om lucifers te laten ontbranden. noot 3: zwerk - een soort zwangere lucht.…

Enkelvoudig glas houtvezel witgelakt rond vierkant versteend emaille Plastic steel verast tabak tot gekraste zwarte leegte Voorover getuimelde zwavel ideeën ziener uitgehongerd over zwetend schaduw licht op beide ver onder stellingen…

Het gebulder klinkt als vertraagd geblaf in de boomgaard. Dan is er geen geluid meer, even, daareven nog metalen hakken De smaak van ijzer uit haar lijf Op de lentebloemen die zij had klaargezet om op het erf te planten. Hij kijkt niet om en veegt zijn handen aan de muur, De warme witte kalk haar gruwel uit zijn vingers zuigt. Hij schopt naar…

de stenen zijn zwaar ik heb rotsen geopend met veel dynamiet maar jou echt gevonden heb ik nog niet zag wel je kleuren voelde in aders de weg naar spelonken proefde je geuren in een ondergronds meer je zwavelde licht borrelde warmte en liefde op het eerste gezicht in die intieme omhelzing ben ik bijna gestikt jij liet me…

Hij kijkt, knijpt zich en grijnst dan; ziet haar donzen hals, haar adem ruikt licht zwavelig omdat ze slaapt. Nu aait hij haar. Ze kreunt nog eens als net, maar zachter en dan streelt hij weer haar zachte dij. De slaapster heeft hem net bevrijd.…

ik zie je lichtblond vlassig haar de bleekgele kleur van het paard de geel gevlekte velden de zonnebloem in je hand het suurlemoengeel van de sterren het amarillo van de wilde bloemen ik voel het okergeel waarmee je ons lijven schildert in doffe goudgele tinten ik proef de honingsmaak van het gele saffraan de gele kleur van zwavel…

Dit is de aarde die treurt haar hete zwavel tranend uit de diepste hellekrocht sissende stoom van water als haar bloed de zee verkleurt. Zij weent, en haar verdriet verschroeit mijn ziel en haar pijn, wordt mijn pijn totdat we samenzijn.…

De geur van zwavel waarvan ik braak doordringt nu heel mijn wezen. In jouw ogen staat de wraak nu duidelijk te lezen. Ik schreeuw het uit en ga tekeer, niets kan me nog helpen, te laat komt het verweer, het bloeden niet meer te stelpen... Mijn ogen open, ik kijk opzij, de nachtmerrie is weer voorbij.…

gletsjers stoom en zwavel een donkere dreiging van verre sombere vulkanen en traag gloeiend lavageweld rokende watervallen eeuwig beukt wit schuim op zwarte basaltstranden onder wolken krijsende vogels op ongenaakbare rotsen bloeien kleine bloemen fel rood en paars op de troosteloze aarde eens gloeiend en trillend nu koud en wachtend…

huize van de vissauskoning Er was even wat consternatie Bezorgdheid onder de vriendinnen Als het maar niet zou herbeginnen Het trillen tijdens glans en gratie De wijn leek zorgen weg te spoelen Maar aan het einde van de nacht Ging alles plotseling bewegen Je kon wat lichte schokken voelen Maar niemand had de klap verwacht Van zwavel…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

Zij is eiland en altijd vulkaan met witte wolken die haar sneeuw getopte kegel raken zij verjaagt mensen die haar bevolken en die haar rode lava laten braken zij is ook aardevrouw en haar hete zwavel daalt traag en treurt als gloeiend bloed met sissende stoom die mij huiveren doet en mijn koude zee verkleurt zij is soms boete…

met ogen gericht op het kerkhof schoof je de rode gloed dichterbij dunne wind legde een geur van benzine op polsen en muren toen je, in en uit van mond naar mond, dreigde met beloftes van ons afscheid lege ramen braakten nacht, handen vol zwavel achtergelaten in het geschreeuw je sprak van doden en morgen lachte je weer om…

Nu ben je te zwaar lood in mijn armen een bodem van zink een ei van zwavel. Kon ik maar stromen in het bloed dat mij heeft gevoed. Kon ik maar lopen met de armen die mij hebben opgetild. Je bent altijd geweest. De toekomst sterft jou. O moeder van moeders rots in brandende eeuw.…

De aarde brak in twee als met de kracht van een vulkaan en lava stroomde in de zee uit zwavelende kragen De vogels vlogen hoger dan zij ooit waren gegaan nog hoger dan de hemel die het steen had stukgeslagen Dat droomde ik vannacht toen ik met ingehouden traan de dagen zag in spiegelbeeld vol wonderlijke vragen Maar toen ik weer naar…

Jouw kussen druilen onder mijn huid ze gonzen alle kanten op Mijn armen en benen hijgen Jouw adem voel ik fluisteren dat ik voorgoed betoverd ben Mijn verlangen zucht naar meer Jouw handen klaterkletteren ze ruisen mij helemaal natternat Mijn zweet gutst in jouw mond Jouw spieren dansen en dreunen ze zwavelen onweer in mijn neus Mijn…

geen woord vergeten in het slijk geen zon verstaan in de tijd geen woord nog rijp anders is gewoon steen de waarheid is veen waar rook nog niet stijgt is niemand ooit geweest wie leest is eenzaam nooit helemaal alleen in de kamer een kruis is geen uitslapen meer dat meer daar rustig en kalm alleen staat de maan aan de hemel nummer…

Bij het forum op de trap, dicht aan een kratertrap waar zwavel suist of in de wanden waar een weemoed huist. Er is een nacht, een landschap waar geschiedenis werd ongelegen. Zij liet de droefheid achterwege. ----------------------------- uit: In gedichten, 2004…

geen regen, geen schaduw, geen sneeuw, geen dooiende schemering die als een zwavelen zon in de rafels hangt van het weer, drijft mij terug naar het vuur van haar kamer, haar rode haard.…

De mens staat tot natuurgeweld Als klaproos staat tot natte kavel Als vlieg tot scherpe vogelsnavel Als lafaard staat tot superheld Als boom tot kettingzaag die velt Als frisse lucht tot vuur en zwavel Als pluis tot een soort reuzennavel De mens; speelbal van God en geld Dit keer trof een tyfoon de Filipijnen En duizend levens werden weggevaagd…

Het beest zalig in al zijn gedaanten heeft de ketens in al zijn razernij verbroken waarschijnlijk waren deze niet godsgelijk ingewijd Balancerend boven zwavel pseudo werelden ontneemt hij ons de blik op de waarheid rondom hel en verdoemenis Zijn knechten getuigen van pure harteloosheid Het zoete vlees rot tot in de kern hangt…

'Operment' was een middel tegen wandluizen, samengesteld uit zwavel en arsenicum, vrij verkrijgbaar. Vaak zat de zwavel er los bij. Men kon begrafenisverzekeringen afsluiten op anderen buiten hun medeweten.…

je hebt as gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde?…

Buiten strijkt men over zwavel, binnen geurt het naar oudjaar, Remco sprak in dichterswoorden op tv, het voelt zo waar, zoals hij zijn vak beschrijft, ach, wat kennen wij elkaar, maar zo dicht, ja dichter nog raakt hij mijn verdiepte snaar alsof hij leest hoe in mijn hart elk nieuw gedicht ontspringt, hoe herkenning 't hart ontregelt,…

Meidoorn valt uit de woken en zwavel sist op de daken, maar in mij zwijgen de wolven, in mij morrelen de kruiden niet meer. Ik heb dagen gekookt, nachten gedestilleerd en keer op keer kleefden dode alchemisten aan mijn vel. Gisteren zag ik hen verzuilen, gekromd om de lillende pot zonsondergangen.…

Ik schrijf mijn zinnen tussen hemelse woonsteden lieflijke gezangen rondom de reuk van zwavel en lelies met iets wat opvalt zoals toen op die bewuste Pinksterdag dat een trooster voor ons wil zijn tussen de doodgravers handen ons lied woorden van leven diep in onze ziel geschreven de kracht van ons volk; van ons geslacht gezangen…