Alle inzendingen

Wat grootvader wist, is hij wel vergeten, maar spelen kan hij nog. Wanneer hij de kamer door de ene deur verlaat om een seconde later door de andere weer binnen te komen, dan heet dat: een wonder. Geen wonde in het hoofd. Hij herkent zijn derde vrouw aan de bonen die ze hem voorzet, Steeds spuwt hij ze weer uit, want nooit zijn ze eens…

Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

ik brak maar niet open ik brandde maar bleef in as de echo die ik was verstomde in het vallen wat ik vasthield viel wat ik volgde verdween de weg wist mij niet meer de wind keek om maar keerde niet ik liet niet los ik verloor zonder weten wat ik won stilte bleef maar sprak niet meer mij toe…

menig blad van de rode en de groene beuk begint te kleuren gaat langzaam op weg naar het goud van de goden…

Ode aan Pablo Escobar Je werd gepakt door de Amerikaanse overheid Het betekende je dood Je groeide uit tot een held En het Colombiaanse volk was bevrijd Pablo Escobar El Patron…

Mijn verwantschap met Paulien Cornelisse niet dat ik beter ben, haar goed ken, nee dat niet niet dat ik slimmer ben, nee ook dat zeker niet het zijn haar krantencolums en mijn hartenkreten op gedichten.nl weergaves van onze dagelijkse activiteiten en wetenswaardigheden zeg dus maar als een soort persoonlijk dagboek, onze dagboeken leesboeken…

Al die doden, in de naam van God, Hoe lang blijft dit krankzinnig lot? Duizend jaren vol bloed en gebeden, Wanneer drukken wij op stop – of breken wij de keten? Daar van boven, Zie je al de bling bling op de kerk top Daaronder sukkelaars op een kartonnen vod Is het niet, dat we worden bedot Misschien is satan wel verkleed als God. Kale…

Een reflectie op twee schatten uit het Louvre ontvoerd, eerder vandaag hier ten tonele gevoerd respectievelijk 'Oermoeder' van Anneke Haasnoot en 'Op de dijk en Limes' van Evelyne * Is het niet een gotspe dat wij, nederige zielen tijdgebonden passanten in het ondermaanse ooit vol wemeldingen met zoemende wespen…

Mijn papa in gedachten.. Ik adem dankzij jou Een leven in zonder jou Jij gaf mij voorwaardelijke onvoorwaardelijkheid Mijn ziel weerspiegelde bij elke blik Een niet te verteren pijn Onzichtbaar liep ik langs jouw lijn Op zoek naar de hand vol intimiteit Droge ogen vingen mij Doordrenkt met bittere werkelijkheid Niet meer ben jij…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

Zij nam mijn hand bezag de lijnen dwars en krom Je hartlijn klopt je hoofdlijn is verward Je lotslijn spelt nog een lang leven voor Met tal van wisselvalligheden Maar ik kom Bij je zitten staan en liggen nooit meer gaan. Ik blijf Ze nam mijn andere hand mijn mond mijn lijf Schrijf maar raadseltekens op mijn huid Voeg kleuren toe ossenbloed…

Misschien ben ik voor sommige mensen niet geloofwaardig, maar dit keer ben ik besluitvaardig! Na een lange periode bezocht ik weer een groep. In een groep vind ik het moeilijk te volgen, wat de mensen allemaal zeggen. In dit gedicht wil ik graag één en ander uitleggen. Het is mij duidelijk dat ik helemaal geen groepsmens ben. Daarom heb ik de…

Aan zielepoten met een glimlach als pleister op gebroken trots. Niemand voelt het zacht gehuil, wanneer het licht hen...vergeet!…

Een gladde, mooie, blauwe bol Met oh zo'n tere atmossfeer Geschapen door een Hogere Heer Of speelde toeval hier een rol? Een Thuis door allen uitgewoond Dat aan het protesteren slaat Met een veranderend klimaat Dat chronisch lijden aan ons toont Ze waarschuwt, maar wij horen niet De woede waarin ze ontsteekt De vurigheid waarmee ze…

Mijn ogen zien achter het zijn, Het niet-zijn waarin wij niet zijn, Niemand ooit wederkeert, Zoals de geschiedenis ons leert. Wat mijn ogen daar ontwaren, Is door mij niet te verklaren, Niet te bevatten of uit te leggen, In eeuwig duister gehuld. Mijn taal schiet tekort, Mijn woorden niet toereikend, Wijl er te veel bij mij schort…

Vader was een muzelman, na de oorlog liep moeder hem omver. Hij leefde nog om bij haar te zijn Het Rode Kruis wist van niets toch was hij er, te zwak om haar op te vangen een skelet in circuskleren geen geluk meer op de botten Ze had hem lief de man die zij wilde kennen een zieke, rokend tegen de tbc en pratend tegen de herinneringen…

‘Wie ben jij? vroeg de Rups. Geen bemoedigende opening voor een goed gesprek’ dat deze zon schijnen bleef maar zij schreef ‘in haar nachtjapon achter de rododendron’ da’k haar met ‘n grote/kleine/grote/grotere pil weggoochelen kon in de hoge hoed van ‘n ‘vallée des évanouis’ dat zij nu nie’ één van die ‘naamloze bomen’ wordt en…

kracht vinden in alomvattende leegte tocht omzetten in dat vleugje wind waar vleugels op gebouwd mogen worden voorbij een schatplichtig smachten prachtig opfladderen tegen het licht in zinnen verzetten door opheldering kwellingen vervliegen per hoogtemeter onwelgevalligheden verbeteren in ledige lucht als een laatste zucht die stilte verkiest…

Een weekje Istanbul: genieten hoor, Van de moskeeën en hun minaretten. Maar het verkeer houdt zich niet aan de wetten, Het raast en racet en toetert almaar door. Maar wat mij daar oprecht verbazen deed: Niet één, die Constant In (een) Opel reed.…

Terwijl ik water en boot hoor praten, De zon op mijn huid brand En de wind de warmte koelt Ben ik bij jou Terwijl de buren het duidelijk niet eens worden. De camera en de toerist in onmin zijn En de hond blaft tegen onzichtbaarheid Ben ik bij jou Terwijl jij grijs wordt en ik eeuwig 38 blijf De dag zichzelf kan voorspellen En we…

En dit wilde ik u zeggen: Voel mijn hart! Het is het hart eens mans, zo vaak gebroken, maar toch herrezen boven ramp en smart en weer in wonderbare jeugd ontloken. 'k Heb vaak, in overmoed, het Lot getart en 't Lot heeft zich, met slag op slag, gewroken, maar 'k sta weer pal en tegen 't Lot verhard, en voel me een storm van bloed in de…

Een nieuwe, oude tafel heeft ze zegt ze. Wil ik niet komen kijken? Vanwaar en sinds wanneer dit idee dat ik me zozeer voor tafels interesseer? Sinds ze het vroeg gaan mijn gedachten er wel vaker naar uit. Is de hare rond of juist vierkant, ovaal, ingelegd, gepolitoerd? Met vier of zes poten, lange elegante, met een knikje halfweg? Met ballen…

voor mij ligt de ruimte toegewijd en onvervuld te glunderen van leegte zonder twijfelend idee beklim ik geen vragen maar de geur van ‘n gevoel en elke stilte is welkom om verlangens te wegen in ‘t achterafgelegen zijn waar alle tijd verdrinkt in onbenaderbare schoonheid of scheepsrechtelijke liefde…

Ze kloppen zacht aan dichte deuren, hun handen vol met koude lucht. Ze dweilen sporen, vegen harten, weten wat niemand zeggen durft. Er ligt een sleutel in de schaduw, een pistool van zilvergrijs. Niet om te schieten, maar te wijzen op een grens die niemand opeist. Arme Jef en Hans , de geesten, staan te fluisteren in het licht. Ze zijn…

Als tegenwind van alle kanten komt Je handen geen houvast meer vinden De woorden verwaaien als je spreken wilt Als niemand meer ziet wie je was En jij dus steeds verder de grond in zakt Waar het je aan nog meer helderheid ontbreekt Als het echt niet lukt om het tij te keren Want de golven overspoelen elke mogelijkheid Ieder greintje kracht…

Zal jij het zijn die straks reist naar het einde van de nacht? Of draait het alleen om het thuiskomen en de droeve onmogelijkheid daarvan? Als het licht zich stil tussen de woorden vlijt jij met tong en pen de zinnen schrijft de wereld in fout geruis gekanteld lijkt en jij van verre traag naar leegte kijkt Ben jij het dan die straks vlinder…

Laten we met die laatste beginnen ik ben een spijtkind: had niet geboren willen worden steek en stak dat ook niet onder stoelen of banken lees: Kapotte Kerst door Gaza op www.gedichten.nl ook al weer wat jaren geleden spreek ik er zeer openhartig over maar ik wilde wel vader worden een kind toevertrouwen aan deze wereld deze wereld van…

zie ik mijn grond — Droogte heeft bezit genomen. De lucht paars. Kruid buigt,
 het hoofd omlaag. Trillingen passeren de tijd, als verloren gewaanden. Rimpels zinderen in het stof. Spiegel, muze:
 Smijt wijsheid voor uw voeten. Vertrap de logica -
 Onzin zal u voeden. Ruggengraat klampt zich - nonchalant gebogen,
 om onwrikbare…

De Stilte Na Jullie Hier zit ik alleen in het huis, waar mijn kinderen zijn geboren, waar ze zijn grootgebracht. Elke hoek, elke tegel fluistert jullie naam. Maar ik weet, binnenkort zal het afscheid waaien, waar naartoe—dat blijft de grote vraag. Toch is het een illusie, te denken met gesloten ogen dat jullie hier nog zijn. Alles is…

We weten hoe wolken drijven, hoe staal buigt en sterren branden, we landen op manen, we schrijven machines die denken — maar niet hoe we moeten huilen zonder schaamte. We leren rekenen, maar niet hoe we troosten. We weten hoe tektonische platen schuiven, maar niet hoe harten breken. We bouwen raketten, maar geen vrede met onszelf. We…