Alle inzendingen

waar kijken genade was van blijdschap in een eindeloze nakijk spoedde het leven zich bijna voorbij de liefde daar hoorde ik zoveel dat die emoties alleen niet in te halen waren vooral als daarbij nog een verte kwam waarin ik mijn liefde zag naderen in behoedzaam dichterbij komen op haar specifieke wijze in lichaamstaal…

waar kijken genade was van blijdschap in een eindeloze nakijk spoedde het leven zich bijna voorbij de liefde daar hoorde ik zoveel dat die emoties alleen niet in te halen waren vooral als daarbij nog een verte kwam waarin ik mijn liefde zag naderen in behoedzaam dichterbij komen op haar specifieke wijze in lichaamstaal…

Muzikaal hoor je de vogels, gezangen volop in mei. De koningin Elisabethwedstrijd de solsleutels die aangesneden worden weergalmen in de lucht Nicola Meeuwsen neemt een hoge vlucht. Pianostemmers halen alles uit de kast. Grote witte en kleine zwarte drukknoppen die in samenspel een chromatische toonladder vormen, slag, toets en snaar…

Is geneigd om alles aan te bijten, Loopt, wanneer men haar te lopen zegt, Komt haar voeten aan de straten slijten, Heeft zich voor de heren heengelegd; Draagt uit kroegen kruiken drank voor mannen, Kraait, wanneer men borrels in haar giet, Lacht, in wezenloze sfeer gebannen, Danst, wanneer men haar te dansen stiet; Werd geschopt en vroeg…

Van de taal werd spaarzaam gebruik gemaakt: liefkozingen moesten worden ontvreemd. Als mijn moeder mij streelde schaamde zij zich en ik schaamde mij - onze schaamte was nog gescheiden. Ik hield van de schaar waarmee zij knipte, haar vingerhoed, de draad die zij bevochtigde, het gesnor van de naaimachine en de stilte wanneer de machine zweeg…

de Querulant in Optima Forma kwam achter de Coulissen op de Poppenspeler af gebeend ‘blijven uw Motieven wel zuiver het Volk blijft graag gespeend van uw Huiver!’ de naar binnen buigende Bogen van ’t Theater van de onmogelijke Dromen als Ribben die breken onder zeer geanimeerde Handen zullen de Omkeringen als Duinen de Vloed aan…

De dwaalsteden waar ik dikwijls mijn hart verlies in arme wijken kennen niet de weidse verhalen van het platteland achter de dijken de momenten uit mijn vroege jeugdjaren die intiem waren met wildernis en natuur maken de eenvoud van mijn herbeleving intens en onverschrokken spontaan en puur alsof ik voor het eerst in korte broek in de bewoonde…

Ik hoef gelukkig niet eens diep te graven in dozen met foto's, familiearchieven in mijn geheugen staan retrospectieven momenten en shots die een ander ooit zag van mij of van hen of elkaar van dichtbij verschillend in helderheid door sluitertijd op dia's of telelenszoom negatieven een jongen van zeventien staat in mijn geest…

De rivier stroomt meanderend In een vloeiende loop naar de delta, Waar het zoete water In het ritme van eb en vloed Vermengt met het zoute van de zee. De stroomversnellingen en watervallen In de stroom van bron tot monding, Wisselt af met de rust van meren, Waarin ’t hemelse blauw zwemt. De zon schiet diamantjes op de golfjes, Wolken…

In bed denk ik jou tegen mij aan, ik ben - mijn vormen in jouw handen en kan even vergeten Mijn buik van binnen vol blauwe plekken, juist daar verlang ik jou, wil ik jou voelen en geen uur weten Schoon en geurig uit bad lang en gelukkig sabbelen en strelen onsterfelijk keten Doen wat ik kan, dromen Mijn zinnen, mijn horizon verzetten…

Een zoon weigert om uit bed te komen, hij zegt persistent "De leerlingen en leraars vinden mij een akelige vent ! Geef me twee goede redenen om op te staan en om naar die supersaaie school te gaan !" Moeder zegt "Eén omdat je 40, twéé omdat je rector bent" ...…

Gebied negentien (19) Met beelden die lijken nieuw In verloren tijd Gewonnen tijd kan 't Zeker worden als Rusland De oorlog verliest Bij het tegendeel Is W.O.III utopie Géén verloren strijd *Uit: 'Gebied 19' van Esther Gerritsen…

Mist tilt het licht op tussen rails en dauwdruppels glijdt de zon naar mij De trein glijdt als een ademtocht door het sluimerende land. Achter het glas welt de zon op als een traag ontluikend vuur, mistvlagen vlechten zich loom om de hekken en bomen, en alles zwijgt, alsof de wereld zichzelf opnieuw bedenkt. Tussen de spijlen van perrons…

Ik lees zo af en toe van een bestand, Dan spreekt men af elkaar niet te beschieten. Een korte tijd stopt dan het bloedvergieten, Daarna neemt men de wapens weer ter hand. Dus beter is om af te spreken: “We schieten lekker door na die acht weken”.…

Vaes duwde elke schemering zijn winkel- wagen door het vuil de berg op en zocht tussen de rokende rommel naar nog niet bedorven resten van huiselijk attest...Gehavende kabels, skeletten van een fiets, verroeste teugels en laatst het beeld van een engelen- vrouw zonder vleugels Vaes wist, als hij haar harde boezem voelde wat hij met die vrouw…

Ik leefde ook liever monogaam, Maar ben veroordeeld als nomade, Tot geen gestage echt bekwaam, Steeds af te wijken van de paden Door elk van wieg tot graf bewandeld, Strak afgewend van 't boos instinct: Hun ziel voor welvaart vlot verhandeld, Hun drift verdrongen en verminkt. 't Geluk, dit smadelijk verdrag Toch te vergeten bij een…

ik staar naar ’t Scherm met daarop ’t Uitzicht vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen…

Telkenmale na Diana's jacht in 't duister en de sluimer van Selène altoos schierend aan de kieren van de dauw, de draad der dagen spinrag van de stukgeslagen muizenresten vleermuisnesten daar waar 's nachts de uilen schuilen voor de angst en weerzin wekkend schrikaanjagende maenaden schuimend in hun luipaardvellen…

Gruwel in Gaza: hongerlijders als schietschijf. De wereld kijkt weg.…

Toen we klein waren en zomaar een tand verloren, was daar zacht die stem om ons te sussen, leg straks maar onder je kussen, dan komt vannacht de tandenfee ze is lief en brengt kadootjes mee. Nu groot geworden zijn er geen sprookjes meer, hoewel ik meen hier toch steeds wat vreemds te zien, iets dat niets brengt, maar misschien strooit…

wij zijn zij en zij zijn wij … maken we elkaar nog blij?…

Adem raakt adem in zachte stilte samen fluistert liefde In de stilte tussen je adem en de mijne voel ik het trillen van de wereld, zacht en onzichtbaar, alsof elke aanraking een echo is van iets wat nooit helemaal valt, maar blijft hangen — warm en breekbaar in mijn huid. Je bent het licht dat niet verblindt, maar zachtjes verwarmt, een…

Dat we niet meer konden spreken schreef je toen jullie naar de blauwe hemel keken naar de kleine schitterende druppeltjes aan de takken van de kale kastanjeboom naar de meeuwen en de andere vogels die in hun scheervlucht wel van zilver leken. Dat alles ontroerde en pakte jou en je vader alle twee zo dat jullie niet meer spreken konden…

Van alles kan ik niet meer spontaan doen, omzichtig raak ik mezelf aan en jou laat ik liever kijken dan doen, maar soms wekt de tinteling van jouw streling steeds dieper in mij onvervulbare behoeften Ze liggen in mijn cellen te slapen, nog steeds verlangend jou te bespringen maar jouw handen weren mij uit voorzorg af, zo teer zijn…

Meanderend in maalmist dolend in het dwaaldonker waait de wanhoopswind over mijn gedachtegolven Een zwaarzwarte ziel drukkend duisterdiep lamleeg lichaam zinloos zijn Schertsschaduw schelschimmend laat mij los en vrij…

Bezuinigen op de gehandicaptenzorg (1) ja, je, maar dan ga ik op tot Gods altaren (2) en bij leven zijn die altaren van Zijne Majesteit en Hare Majesteit de Koning en de Koningin (3) dan ga ik op en top formeel in processie naar hun paleis, dat huis in dat bos (4) want die zijn zo gemeend meegaand met de gehandicapten, de invaliden (5) dus…

Zij ziet de aarde in stromen zilver en blauw zij beweegt zich als een rivier die ontspringt in een helend licht delende wereld een avond een nacht en een ochtend ligt zij voor op de zomer zij is een fee die even op reis door ons ondermaanse is kwikzilver dagen die dansen rond een vuurtje van…

Eindelijk is het dan geschied, Wilders heeft het kabinet gewipt, Heeft ie wel lang mee gewacht, Wijl hij heel lang heeft gedacht, Dat Marjolein Faber capabel is, Nu eindelijk inziet hij had ’t mis. Het is helaas zijn eigen schuld Hij had met haar te lang geduld. Omdat hij enige lid is van de PVV, Had hij alleen slippendragers mee…

Soms kom je mensen tegen. Dichtbij, ver weg goedlachs of verlegen. Soms lijkt alles zo luid, Zo stil Zo saai Gelukkig heeft ze nooit gezwegen. De stilte, allemaal rillingen over mijn huid. Links, rechts waar ik mijn hoofd ook draai. Haar lach, humeur, net als fonkelend buskruit In dode stiltes klinkt haar luide lach Boos van binnen maar…

Het kabinet Schoof I ligt nu aan stukken, Partijen kregen weinig voor elkaar, Dan komt er een moment, dan is het klaar, Als ook het nieuwste plan maar niet wil lukken. Met lede ogen ziet straks arme Geert, Hoe men zijn zetelaantal corrigeert.…