Alle inzendingen, jaar 2018, week 9

omdat gedichten soms zó snel weer zijn vergeten omdat je toch nog altijd kunt verdwalen omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf zal moeten koesteren omdat je niet moet verzanden in treurnis omdat je treurnis ook kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

Het voorjaar in zicht natuurlijk willen we, de vreugd, ervan plukken. De geur ruiken en het geluk ontvangen. Als ware de zon omhelzen, als de blauwe hemel openspringt. Het voorjaar, aan de rand van een nieuw begin. Laat het maar komen. We hebben er al veel te lang op moeten wachten.…

Wij zijn permanent en wij zijn groei de verandering dag in dag uit bomend nooit de verspilde regen van gisteren, soms wel de mist boven het water een petgat, dan weer de wiedewaai uit wind, tijdsmarkering, een uitspraak van een kind. Volledigheid is uit den boze het aannemen daarvan slechts pose. En al heb je ginder eens de koekoek gehoord…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondankbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord door niemand gegeven.…

(voor Remco Campert) Je bent er klaar mee, bijna jouw hele leven stond in het teken van de schrijverij en de aanverwante bezigheden, zoals optredens op dit en dat literair festival. Ik zag je ooit tijdens een Nacht van de Poëzie en ik luisterde ademloos naar jouw warme stem. Het achtuurjournaal liet ons weten, dat je voorgoed de pen…

Rozemond, hoor je spelen noch zingen? Zie de dageraad aan komen dringen, Dartele duiven en zwanen en mussen Zouden de vaak uit uw ogen wel kussen, Zo ‘t u lustte de dode te ruimen Om de lust van de levende pluimen. Alle weiden, alle duinen en dalen, Hunne aêm met verheugen ophalen, 't Heugelijk jaar met zijn vrolijke tijen, Is rechtevoort…

ik danste met wit de gewone partituren samen kon aan touches geen bijzondere kleur of patronen ontlokken het was of zij niet wilde vonken omdat er te weinig spanning was om warmte te geven aan nieuw creatief leven ik heb uit duister het diepste zwart gehaald alleen haar subtiel witte hand kon zij mij bieden wij hebben schepping…

En op die middag lieten zij de wereld achter. Langs de weg spinifex, dieren met namen die op bloemen leken. De zon was iemand die hen tegemoet reed, pas bij schemer werd hun willen minder, de weg sloop uit de spiegel, een voorgoed voorbij gevoel. Nu zouden zij een slaapplaats vinden, hun naakte lichaam in een ruimte oprichten zonder houvast…

Wat is er in De Vries zijn brein gevaren? Hij is een fan van China’s president, Misschien dat hij de man nog niet goed kent, Want wie kritiek heeft, wacht daar stalen baren. De heren hebben allebei dit streven: Hun kop op de tv, zolang zij leven.…

Een gotische kathedraal is een naakte vrouw op handen en voeten waaronder ik wandel Mijn blik wordt omhoog gezogen tot in het koor, dat wulpse bos van bogen Wierook, ik weet van waar hij komt … esthetische coïtus tussen mo(nu)ment en inkomer…

Maar ken jij ook mijn duist're kanten die ik het liefst verborgen houd weet ik wel jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort van gewenproces kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht wie weet wat er dan nog volgt…

voor M. je stem ben ik vergeten, woorden zijn in tijd vervlogen nu ik je hoor en zie is de herinnering terug de opgeheven arm, je balansarm in de Gilgamesj-voordracht plotseling reikt de arm naar de zaal en raakt me bijna wil je afstand scheppen, wil je iets aangeven, vragen? soms het een, dan weer het ander? de woorden glijden naar je…

nu jouw boek is gesloten, wordt er naar woorden gezocht om te verhalen over wat voor mooie ziel je was jouw bevlogenheid maakte je strijdvaardig van klein mannetje die voor zijn zieke moeder zorgde tot en met de werkzaamheden bij de NVSH & COC waarmee je kleur bekende confrontatie ging je niet uit de weg, en zo stond je voor wie je was op…

Hij vliegt onhandig heen en weer draagt 's nachts zijn jas al drie keer bij de buitendeur. Hij weet niet waar naar toe. Wil gewoon een luchtje scheppen. Ik vind het eng en sluit de deur en neem z'n jas maar aan. "Bedankt Mw. Maar ik wil graag naar buiten." "Straks komt de zuster van de dag", vermeld ik vastberaden. "Die laat…

Hoor je diepste stem volg z’n wijze woorden wees een met hem en erken hij wijst de weg naar onbekende oorden waarin ik nog zoiets als paradijs herken je ware echte stem schat z’n waarde in heb vol vertrouwen in hem en wat ik hiermee win is dat hij mij toont wie ik werkelijk ben…

Praat me nu van lente, voorjaar vogelzang in ijle bomen Laat me nu van verwachting en belofte in schuchter blauw dromen De zon warm op m'n kalende kruin m'n tuin in eerste tooi.…

gedreven tipt en veegt hij zijn i-phone en plukt daarbij met druk krommende vingers tussen baard, tanden en kiezen brengt schier schokschouderend zijn getergde handen op plaatsen waar lekkend vocht uitnodigt tot niezen trillend zoekt hij neurotisch bewogen onophoudelijk op benoemde plekken naar iets wat er blijkbaar niet is en verklaart…

De wortels van mijn hart grijpen zich vast in het weefsel van het verleden. Het heden wordt nog niet aanvaard. De brug is te lang tussen vroeger en nu. De rust is er niet, er is betwisting en argwaan verlengd met een traan, omgebouwd tot een stroom van onwennigheid. De ziel heeft nog geen toevluchtsoord. De toekomst zal moeten uitmaken…

Winter nog niet helemaal voorbij. Het prille voorjaar lijkt al aangebroken. Dieren glijden nu nog op het ijs. Bloemen en planten komen in zicht. Nog even en dan is het zover. Dan zal het voorjaar uit haar jas kruipen en hopelijk prachtig worden.…

Als nog iedereen z'n mond houdt, neem jij het initiatief. Je lacht de wintersluimer weg, een opkomend plezier maakt zich van je meester: ginnegappend, clownesk bespeel je de wakker geworden elementen waaronder de mens. 'Wat we kúnnen doen, is...' wordt een teken dat we moeten letten op de nieuwe rillingen in ons lijf. Leven is niet gebaat…

ze zegt - jij bent al oud hè mamma en als je oud bent ga je bijna dood nee lief kind, je moeder is niet oud dat lijkt maar zo ze zegt, maar jij bent al groot en ik ben bang mamma zegt ze, als je wordt begraven is je mond dan open of dicht meestal dicht klinkt het antwoord o gelukkig, zegt ze anders komt er klei in…

Kunnen vrouwen ontaarden in monsters gewetenloze beesten die wandaden in het groot kunnen begaan zoals in de geschiedenis De mensheid is overkomen Of zal in de wereld door meer vrouwen aan de top zaken kunnen worden voorkomen Het mannelijke versus het vrouwelijke verdergaande emancipatie van het vrijgevochtene met dure lessen over omgaan…

zit ik heel dicht tegen moeder aan vader zit een eindje verderop hij denkt aan andere dingen dicht bij moeder vader verder van mij vandaan zo was het bij ons thuis een kinderleven lang tussen twee vuren…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wij liepen als kind al over sporen in het land die ons blij maakten er waren paden straatjes en weggetjes waar je meer sfeer voelde dan anders pas later wisten wij door verhalen de historie van het hoe en waarom in kaart te lezen krachtlijnen hebben mensen al eeuwig gebruikt en waar zij elkaar kruisen sluit ontmoeten niets uit daar…

Nevel gumt alles boven de grasvlakte uit en stilte trekt op als slaap. Geruisloosheid zoals thuis, daar zijn bleke dames. Ze dragen dolle kervel in hun haren, ze kolken beneden je stuur. Flarden komen op als een steigerend ros. In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -…

Ze deelden lief en leed ruim zestig jaar Nu is hij ziek, zwaar aan het dementeren Moet een verpleeghuis in, het kan verkeren: Dat heeft wél plaats voor hem maar niet voor haar Wat doet in zo’n geval de politiek? Geen moer, geen zier, mijn god, wat is dát ziek!…

Laten we stil zijn voor God de Heer Die de hemel en de aarde heeft bedacht En denken aan zijn grootheid en macht. Laten we stil zijn voor God de Heer Die zo veel aan ons heeft gedacht En voor ons alles heeft volbracht. Laten we stil zijn voor God de Heer Die ons Zijn liefde heeft gegeven En ons nabij wil zijn in ons leven. Laten we stil…

goed beschouwd komt dit neer op een stukje contact zoeken her en der een weerbarstige dag tegen de haren in strijken het diep koesteren van hoge verwachtingen een schone stoep in Singapore het aanlengen van wijn als tijdelijk een blauwe reiger op ‘t vuur aap, noot, Mies Bouwman een wens voor elk uur om al wat schuurt maar nooit…