Alle inzendingen

Mijn benen liepen wel Mijn maag verlangde naar huis om te eten Mijn ogen zagen het stille schijnende water waarop kroos de kastanjeblaren waren droog en zo broos Mijn oren hoorden de kinderen op de speelplaats Een dikke hond kwam ik tegen daarachter een vrouw Ik hoorde ons groeten Mijn ogen zagen iemand die zich over het water…

Wat is er over van de wildernis die in mijn jeugd zo woekerde rond groene landerijen met vrijheid van geest een gelukkig kind vanzelfsprekend eigen alles lijkt keurig aangeharkt zelfs tijd wordt niet vergeten het land opnieuw ingericht geasfalteerd en volgebouwd straks komt er weer een nieuw bericht over natuur die niet standhoudt…

Kom in de mening van de ander. Hoor haar of hem aandachtig aan. Verneemt u daar iets positiefs? Registreer, onthou dat. Misschien is het de brug naar Agreement, een goed gefundeerd, terecht betoog, onmisbaar voor gericht beleid. Amendeer, of beaam dat. Zeker nu urgentie daartoe dwingt, het land in ongenade gaat vallen... Méér dan welkom…

De zwaarste zwaarden laten zij over doek en leegte vallen: het scherpst is dat van Salomo, van het Recht snijden, zo werd gezegd; doch allerbotst is dat der dood, Damocles’ Fatumlemmet- stoot. In de tussen-time belagen drenzende dreumesen de magen der brodelozen in hun uur van Nood voortdurend smachtend, in een niet te stillen…

Zegen deze' avond, God: ons handen rusten; en, kenden onze leden 't kleed der vreemdste lusten en ons verlangen 't pad van de' ongewoonste waan: tháns zijn onze ogen moede als van wie sterven gaan... - Stil-wegend staat Uw leve' op de onbewogen blaên; om iedre boom-gaard gaat de vrede van Uwe ogen; en wij, die elke vrucht in onze…

Zo loop ik maar door, aldoor maar door, zoveel mogelijk rechtdoor want een doel heb ik niet te verwachten. Er is gezegd dat dit bedacht is door onze vader maar dat weiger ik te geloven. In het begin was er slechts een grijze zaterdagmiddag. De straten waren leeg, de man kwam thuis, de vrouw liet haar benen zien. Het kwam en ging…

zij hebben ons in de steek gelaten willen niet eens meer met elkaar praten en geld teruggeven omdat ze niks presteerden ach dat moeten zij nog als kinderen leren ik hekel niemand maar als je deze job als bestuurder accepteer ga dan op bus of tram anders komen er beslist nog echte ongelukken van dus geen gezeur aan de arbeidssleur…

Ik vind het tijd voor een bezorgd geluid: die elektronica is brandgevaarlijk, gifhoudend plastic speelgoed zeer bezwaarlijk, productiepersoneel wordt uitgebuit. ‘Wat een betutteling, Wim, jeetje mina, gun ons goedkope spulletjes uit China!’…

De cirkel is rond Toen bracht God De mens tot leven Nu schept de mens Een nieuwe god…

Duik in deze zee ruis maar met me mee! Schimmig schuimig schater kletter klots geklater wat een tof theater spelen wij met water! Flipper floeper flater snipper snoeper snater rommel rijmel rater wiegel waggel water duik in deze zee ruis maar met me mee!…

RUMPHIUS 1627 - 1702 (1) Een droeve lange nagt weerhield mij niet Te blijven onderzoeken en te schrijven Ik zou mijn leven lang in Ambon blijven Mijn lief het overleed tot mijn verdriet Een schrickelijcke bevinghe benam Haar 't leven en ik wou haar memoreren Een witte orchidee die 'k tegenkwam Noemde ik Flos Susannae, mijn studeren Ging…

Er is iets in het glimmen van de Truiense appel. Fluisterend in de winter, hoe bast ‘n tak zich klaarmaakt, de knop zorgend te kiemen. Herademend tot helende bloei, ten volle in de Truiense zon als roze-witte pareltjes - een Haspengouwse engelendans - in het opkomend lentegroen. Rijpend in zomergeel licht, de groene appel stroomt vol…

Wat ik zoek, is zoek, Het ligt in gene hoek, Ik mis het node, Al m’n zoeken zet geen zoden Aan de dijk. Ik blijf het missen, Daarin kan ik mij niet vergissen, Want ik heb ’t niet. Ik vraag me af, Heeft mijn zoektocht zin, Het is hopeloos, Al vanaf ’t pril begin. Ik doe ’t al tijden zonder, Heb geen hoop op ’n wonder, Kan net zo goed…

Dat ik steeds wil wil begrijpen hoe en waarom iemand denkt, voelt en doet zoals hij doet, me meet, wik en weeg zou ik dit ook… Bijvoorbeeld een eiceldonatie en dat die kinderen in mijn stad wonen ze tegen kan komen, de gelijkenis zou zien. En of ik een nier zou afgeven ja, voor mijn kinderen. Maar kind van een vriendin, zou…

Open oren open ogen open hart niet te vergeten dan openbaart zich ongelogen het zo goddelijk geweten dat eenieder kan doorgronden die immers immer zelf nadenkt zonder ooit te zijn gebonden en ook de waarheid nimmer krenkt Scherpe woorden kunnen schuren zo gaan banden eroderen wat ooit nog voluit mocht bloeien zal verbaal geschroeid…

Dat het enge gigabeest haar met zijn schaduw al omvat: Zij ziet het niet zij leest in haar hoge stoel van riet. Dan slaat ze toe haar boek de bruine ogen op en vreest het Calderesk sculptuur dat haar nu oogloos guur beloert: een hong´rige strandwandelvloek. Nu is het maar te hopen dat ze harder dan het gigabeest - als het zich verroert…

Een gevluchte dictator schrijft poëzie over zijn eigen lijden. Hij wil zich dichter bij het volk voelen — al was het maar op papier. Ik draag mezelf, schrijft hij, op mijn schouders, als een huis dat ik bewoon. Ik ben mijn eigen god. Ik voed mijzelf op, tot ik terugkeer en opnieuw besta. Voor de spiegel spreekt een stem in zijn…

Wij eisen de nacht op wij eisen de dag op klinkt stevig vrouwen van Nederland, dank daarvoor maar dekt voor mij de ladingen niet, geenszins niet de ladingen zijn de omgangs- en belevingsvormen van  seksualiteit, sensualiteit, intimiteit en basis-menselijkheid van allen: vrouwen, mannen, kinderen van allen hier verblijvend in Nederland,…

Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip, De schaduw van een ziel, die henentoog; Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

Ik ontwierp mij want ik bemoederde het woord zoogde de letter verschoonde het leesteken en trainde het woord zindelijk Hun zichtbaarheid was violentie hun aanblik decimeerde mijn verte hun schriftuur beletterde mijn verstomming en hun lectuur belas mij de school…

(voor Francisca Júlia da Silva) Jij was de grootste dichter van het Braziliaanse Parnassianisme en voor de kinderen een geweldige pianolerares, jij verdiepte jezelf in reïncarnatie en boeddhisme en jouw poëzie kreeg hulp van de geest uit de fles. Jij trouwde met Filadelfo Münster, een telegrafist, terwijl jij door urinezuurvergiftiging hallucineerde…

Ik was al weken vreselijk chagrijnig Terwijl het toch nog steeds vakantie was Met dagelijks een glas op een terras Begrip kreeg ik daarvoor dus nogal weinig Totdat ik plots een smoes gevonden had: Het was het vroege vallen van het blad…

Voor mijn geen tattoo toedeloe, toedeloe voor mij geen tattoo-age aan mijn lijf geen 'polonage' mijn ouderdoms-vlekjes en streepjes ontsieren al genoeg van mijn, van ouds, goddelijk lijf!! NOU GOED DAN 1 DAN TOCH.... de naam van mijn dochter GIULIA die lieverd maar wel in 't klein MET NATUURLIJK WEL EEN HEEL GROOT ROOD HART!!!!…

Ik leef in tussentijd voor een kassa in de rij bij de kapper en de wasserij hapjes nemend van een lekkernij Ik leef in tussentijd als het stil is in de trein anderen hun spullen aan het pakken zijn en onder het zingen van een refrein als ik bij een halte sta schuilend wacht onder een pergola of een paar beurten oversla als bezoek…

Ik bouwde een huis van zeker weten, met muren van gewoonte, ramen van rust. Geen storm kwam binnen, geen kou kon mij breken, maar langzaam verstikte ik in eigen lucht. De dagen kabbelden als stille rivieren, geen golf, geen sprong, geen onverwacht geluid. Tot ik besefte: ik was aan het verdwijnen, niet door gevaar, maar door wat ik vertrouwde.…

Zij vraagt hem ten dans in een zaal waar hij zegt au mijn been voorzichtig. Een innig knokig bewegen ze voelen elkaars lijf zijn ogen worden lichtjes. Zij neuriet zacht met de Blue Diamonds en hun Ramona mee. To always remember the ramblin’ rose you wear in your hair.…

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

Zij vraagt hem ten dans in een zaal waar de dood zorgvuldig en vergeefs wordt afgedekt en weggezongen. De onzichtbare nadrukkelijk aanwezige manifesteert zich in vlekken en onder rimpels van de tafelkleedjes. In ik-geef-je-een-roosje liedje hij wurmt zich in het glas dat uit beverige handen glijdt. In opgeruimde niet te vermijden…

We zouden karikatuur tekenen ‘k Tekende een model dat voor me zat Daarna mezelf vanaf foto op mobiel Het erge was dat ‘t mijn lerares beviel, ze beamen bleef dat het precies leek Ik leek een man Ze zei naarmate mensen verouderen minder zichtbaar was of man of vrouw, anyhow, misschien was lachen het voornaamste die morgen…

Vanuit mijzelf kwam ik op, waar ik geland ben, de Neith van het rationele weten; waar ik vooruitschrijdend verstand plan, overstijgend denken manage, als ondersteuning van de vleugels: deze lange gangen der kennis der genezing, waar ik een wereld gebouwd heb, jouw kunstbrein in detail verbeeld wordt, -de zenuwen zorgen dat je af…