Alle inzendingen

De doods-gedachte is een bitter kruid dat in elks leven wast en in de afzondering wordt geplukt. De mens steekt het in een knoopsgat van zijn jas. Of hij rechtop gaat of zijn hoofd bukt steeds stijgt de wrange geur en hangt altijd in de aandachtige neus. Als hij één ogenblik zijn gelaat betast dan voelt hij het doodshoofd achter zijn vlees…

Zij was eenzaam, Ondanks drukte om haar heen, Alle aandacht voor Haar natje en haar droogje, Niet voor haar wel en wee. Langzaam kwijnde ze weg, Niemand die ’t zag, Nu ligt ze in het koude graf.…

Geïnspireerd op de eerste stappen in het openingsgambiet van de exploratiefase van het te ontginnen terrein van het terra incognita, een onlangs door de scheepsjongens van kapitein Rob betreden nieuw gebied - zoals heden opgetekend door onze zeer gewaardeerde collega Wim Meyles... "Verkenner, maak in godsnaam korte metten Met samenstellen…

Druppel op een hoed wereld weerspiegeld in klein stilte van de herfst Eerste traan rust op een dor blad. Hij glijdt langzaam naar de rand en blijft daar even hangen, alsof hij luistert naar het zwijgen van iets dat voorbij is - een stem die nog nadraagt tussen de bomen. Daarna volgen anderen in een ongekend ritme. Ze dalen neer op mos…

Resetten met ... ...... (naam van 3 + 6 letters) Genoeg van rariteitenkabinetten! Wij willen energietransitiewetten, de woningbouw weer in de steigers zetten, rivier en bodem vrij van PFAS-smetten, niet korten op de onderwijsbudgetten en maatschappijverhuftering beletten.…

Ik zou wel eens willen weten waarom weet ik niet meer wat ik wist waarom zoveel vergeten waarom steeds minder weten en straks ook niet meer weten wat vergeten is!!…

met hervonden élan de stramheid kwijtgeraakt onderweg van de troosteloosheid en doordrammende levensvragen naar de onverwachte Petruspoort ooit vond hij de Costa del Sol vol maar als hij toen had geweten hoe deze arme zielen erbij hebben gezeten al die tijd die hij in eenzaamheid de jazzgiganten doldraaide (uit nijd) met zijn fingerspitzengefühl…

Lang voordat er boeken waren, voor de stenen tafelen, voor het woord “goed” en “slecht,” Brandde diep in ons vlees een licht, zwak en helder, dat fluisterde: “Doe geen pijn, luister, raak aan, zorg.” Het is geen stem van boven, geen oordeel in de hemel. Het is de echo van miljoenen jaren, van harten die sloegen, van handen die hielden…

Genieten is nat worden de kou van het water druppend in mijn nek de zachte handdoek die mij droogt met de geur van honing Genieten is ook: fietsen in de ademende jas die mij droog houdt in de regen, spattend in de plassen dansend op het gladde asfalt dat de wolken onder mij plaatst…

Iedere avond opnieuw verzamelen blazen aan de Menenpoort. Namen van vermiste soldaten van het Gemenebest staan gebeiteld in deze Romeinse triomfboog toegang naar Ieper. Sint-Maarten die aan de deur klopt in zijn tachtigste jubileumeditie. Dagelijks reeds vanaf 1928 voor de nacht om acht uur blazen klaroenen de last post bij de herdenking…

Maandag drie november twaalf uur des middags houdt de klok zijn adem in de beiaardier zet nu het carillon op pauzestand, het blijft een wijle stil de bovenkamer is zijn atelier en 't glazen klokkenspel daar zijn metier en als hij nageniet van zijn etude solo, zonder vangers van zijn blik op het klavier, verlangt hij naar de rust als dorstige…

Wat wil een mens nog lezen, nu taal haar ziel verliest, nu elk gevoel beschreven wordt nog voor het echt iets is. We struikelen door zinnen, vol beelden, leeg van zin — ze glanzen even, vallen stil, verwaaien met de wind. Misschien wil men nog lezen een woord dat adem heeft, dat zacht in ’t donker fluistert: “je bent niet wat je leeft…

Ik weet niet meer waar ik het las maar als ik straks doe wat er staat ik bedoel dat ik lid word van max waar blijf ík dan zelf in 't geheel? ik ben toch een totum, geen pars? wat gebeurt er met mijn lidmaatschap als ik níet meedoe, maar als ik pas? wat word ik van max, toch geen lid? en mijn lid, wordt dat totum of pars? wordt mijn lid…

Daar waar de zon de aarde treft, het lijkt alsof het water niet meer verder kan! Is het eindpunt dat men eindelijk beseft, men toch steeds weer verder durft te gaan. Koude maakt plaats voor warmte, het donker gaat verloren in het nieuwe licht. Verdwijnen doet de eenzame schaamte, al kijkend in de ogen van een liefelijk gezicht. Je voelt…

Rood, de kleur van de liefde Heeft liefde een kleur? Bruin, de kleur van haar ogen Haar haar Haar nagels Bruin, de kleur van de liefde Of van haar?…

Alles geven In het leven moet je alles geven Wat voorbij is komt niet meer Wordt je belazerd probeer het weer In deze wereld wapen je jezelf De mensen leven alleen maar voor zichzelf Nu snap je dat nog niet want je bent pas elf Maar dat komt vanzelf Verdriet en ellende wat is aangedaan Moet je opschrijven voor jezelf Als ze je pijn…

Mijn engel zei ik laat je langer leven langer dan een vleugellamme vlinder ik weet dat jij gehecht bent aan het leven bizarre dodendans, jouw vogelvlucht O engel, zie, mijn ziel schuilt in de boom des levens, nee het zijn geen fluisteringen geen ademende hemelduisteringen want tussen tijd en stilte schuift een raadsel dat zich postuum ontrafelt…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…

Gij zijt aan mij gebonden met het al. Elke steen bezit uw val en ieder cijfer uw getal; de mededeling uw verhaal; tong uw taal; de veelheid uw geval. Gij hoopt u in mij op met doodgewicht aan regendrop. Iedere vleugel heft u op.…

Zwijgende mensen Over de straat...: 't Is of ze peizen... Wellicht komt er een lief gelaat In hun gedachten rijzen. En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan,…

Het wordt misschien wel Alexander Pechtold Of zwicht Van Boxtel of De Graaf alsnog? Of blijkt ineens dat Wouter Koolmees toch Niet voor zo’n tijdelijke functie wegholt Wie plaatst het eerste bouwsteentje van Lego? Wie zet het eerste stapje bij Stratego?…

Woorden stroomden uit zijn mond, Een eindeloze stroom, Van woorden zonder doel of belang, Deed hij de wereld kond Van al hetgeen hij wist. Ondanks niemand hem verstond, Bleef de stroom duren, Een stroom die nooit verstomt. De woorden hoopten zich op Tot een woordenberg, Waarin niemand de weg ooit vond, Laat staan begrijpen kon. Wijl…

Hoog, en nog een, nog Kijk, daar, en ginds nog Mensen, kijk dan toch Het moet gezien, geplukt opgeslagen en doorverteld Deze ballon toont precies wat jij meemaakt Je bent niet alleen En als we het vergeten zijn er weer nieuwe dichters die woorden de wijde wereld in slaan hoog, en nog een, nog…

Een herfstwind fluistert groen blad luistert even mee tijd om om te slaan Elke kleur spreekt tot mij met een zachte stem, nog vóór mijn ogen haar werkelijk zien. Het goud van het blad beweegt door mijn borstkas, en ik adem trager, voel de wereld in mij verschuiven. In de ochtend ademt het licht haar eerste toets over dor blad, over tak…

Een zeeverkenner in rivierenland waar Oosterschelde Rijn en Maas en Waal vier stromenlanden vormen - allemaal ziet eilanden met windmolens omrand In 't midden staat die ene molenaar die 't weer voorspelt: veel wind, niet hier, maar daar!…

als we stil zijn stil in rouw stil in gemis stil om jou ontstaat verwondering je stem, je lach je warmte je eigenheid stil aanwezig je ziel je troost je liefde je bent er ademloos woordeloos eindeloos als we samen stil zijn in het licht van dansend vuur zie ik je hoor ik je voel ik je stil van stilte stil…

je hoeft je zelf niet per se te vergelijken met de beeldhouwer die 's nachts tegen de klippen op het schip van zijn geheime wonderschone woordenmuze in de dageraad die raad geeft en jou in veilige haven loodst waar woorden schuilen in je daden maar soms ook ontoereikend zijn soms blind soms doof voor wat ontstaat in schoonheid van de…

Ik wil rust aan de kust een strandstoel een must lekker met de zonsondergang voor m'n eigen ondergang rustend lang genietend lang, lang, lang of lekker lang lui en loom onder een grote oude boom is waarvan ik droom dus mijn lust is rust flink worden gesust van zoveel must van zoveel moeten niets te moeten zoeken niets te willen…

In stilte zoekt de adem huid, waar warmte door de schaduw glijdt. Een trilling gloeit, het hart ontsluit — verlangen dat zich zacht bevrijdt. Geen woord, geen naam, alleen het licht, dat langzaam langs de grenzen reist. Een vonk, een golf, een ogenblik — waar ziel en lichaam samenglijdt. En even stopt de wereldtijd, het zuchten wordt…

De Zonnedochters rouwen met jou mee ik zie ze in de verte, kaal en stram in weer en wind meebuigen op hun stam   de populieren die een zomer lang hun lentetooi in volle vreugde toonden  aan hun broer Phaëthon,  de alleskunner de durfal die zijn woorden  wist te temmen de paarden testte in de zonnewende    maar niet gerekend had op Pegasus…