Alle inzendingen over stengel

Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het geratel rukte nu ongehinderd mijn hersens binnen.…

Op sommige plekken is ‘t riet geplet vanwege een nest kleine eendjes bewegen tussen stengels met vader of moeder alsof, net alsof ik daar vandaan waar mijn nest, waartussen en wie dat was… in eerdere reïncarnatie Maar ook dat er daar en hier veel nesten zijn en ik me ook in andere nesten thuis kan voelen…

Het bijtend gedicht bevrijd ik uit gedachte flarden en gooi het terug in het meer van verborgen woorden, verscholen onder stengels en stenen, om het levend te houden. Soms weer opgevist spartelend aan een lijn van woorden.…

Dank U voor alle schoonheid die ons omringt, zelfs de haartjes op de stengels van de papavers, ze ontroeren ons en doen ons even de adem inhouden. Het licht schijnt doorheen de bloemblaadjes op deze blanke morgen, nog niet begonnen met heel het rood in vuur te zetten, te doen stralen tot het pijn doet aan de ogen.…

we plukten stengels en gooiden de bloemen aan de kant van de sloot, het ging om de holle stelen die fluit zouden worden als het tenminste lukte om er vorm aan te geven en toon uit te krijgen de bloemen werden later meegenomen aan haar gegeven als dank voor het late buitenspelen nadat het eten met grote snelheid was verorberd nog een boterham…

De bloemen hebben hun frisse druppel ook gehad, hun kopjes staan mij nu aan te staren, hun stengels wijzen weer naar de hemel. Een nieuwe dag is weer aangebroken, morgen herhaal ik het ritueel. Hopelijk.…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

En op ‘n dag droegen er vogels duizenden rozen overzee die in de stilte teer ontloken voor de wind hen zijdezacht naar paarse heidevelden bracht waar ze in zonlicht wilden bloeien als vrijheidsbloem voor onderdrukten maar geen vrede kon zich vormen in verraderlijke stormen die hen ruw van de stengels rukten ze dreven zonder einde voorbij…

Muggen zoemen, bijen steken Door stengels die lussen maken om enkels. Een soepzooitje! Kluwen planten haken zich - ze valt - grijpen, klauwen zich, verslingeren, overwoekeren wurgend, - het net sluit zich - verstikken het vlees. Wormen en bloedzuigers verslinden maken het af. Weer is iemand verdwenen.…

Het laat zien hoe bloem, stengel en de totale plant passen met het beeld van de elf in haar glimlach verpakt zij kennen een gedeeld verlangen. Zij worden minutieus bijeengebracht door de kunstenares in tinten gekleurd licht, dat zich aarzelend door de tuin verstrooit en wordt in al dat is opeens ontstaat.…

vlinders, insecten zoemen om dit onkruid je krijgt het niet makkelijk weg maar wat een pracht in wolken uitgezaaid er wordt niet gemaaid het is feest kruidig geurend taaie stengel in ontelbare hordes staat die bengel mooi te wezen me te bestormen boeren gebruikten het om vee te ontwormen maar wel voorzichtig het is giftig onkruid…

van ouds willen we vijftig dagen na pasen een kruisbloem pinksterpaars ook al toont ze veelal lila rose onder aan de stengel in wortelrozet bloeit met hemelvaart vaak nog net late lente vertraagde groei nu staat ze in volle bloei kijk en pluk aan de slootkant met mate hou ze wel in stand zijn thans bedreigd als soort op gazon en veld groeigestoord…

seffens als het voorjaar klinkt in kragen van riet en dotters hoort ge hem zingen en ziet ge hem staan boven de stengels zijn witte borst in het blauw maakt u bekanst bijzichtig, hij lokt u van verre als ge u ogen open doet wanneer fietsend door het Meetjesland langs ons kreken dit parelke zich aan u wil tonen kijkt nen keer, wie schildert…

hoeveel donkere dagen en lange nachten ik ongeduldig op je heb liggen wachten bedolven was je onder dikke lagen sneeuw trok ik brutaal de zon naar hier vleide je 'n tapijt neer van zacht fluweel kwamen uiteindelijk groene stengels uit de grond verschoten knoppen al gauw van kleur speciaal voor deze feestavond drieënveertig lentes geleden…

Ontdooi me, tooi me met een hoed van bloemen en lange stengels in m'n lijf. *) gedicht bij vaas in de vorm van een staand meisje, Lokri (Zuid-Italië), midden zesde eeuw v. Chr. -------------------------------- uit: 'Een bittere navel', 1997.…

– als geboren juk, de draagster - stuk Het kraken van oude spijlen rondom het warme strelen bekent zijn gebreken ademloos, door liefde gekneveld Het is jouw voetstuk van vraagtekens naar het onbekende die jou – in mijn greep houdt, beneveld en mij erop struikelen laat zodra ik de doornen van de roos - de knop van de stengel…

Hoe schrijf ik je Teerbeminde aan de rand van de Styx dat ik veer in het oeverriet ieder uur de stof van vrede als een engel van geduld onzichtbaar met elkaar verbind Hoe schrijf ik je Teerbeminde met een blad voor mijn mond dat ik me in afgemeten tijd ademloos vasthoud aan deze stengel de enige die ik heb aan de oever van de Styx…

Ik plukte een schone bloem, doch eer zij was Gebroken van haar stengel, werd zij bruin. Ik plukte een vrucht - het zonlicht lonkte schuin - En de appel bleek vol bitterheid en as.…

Het versgeploegde veld bezaaid was vlug al omgedraaid in vinnig groene stengels. Toen ving het huis in d’ andre straat langzaam te verdwijnen aan. Nog even dreef de zwarte klink en ook de boer zijn bovenhelft boven het mobiel gewelf. Een week nadien, ‘t was wasselijk weer, bewoog nog slechts zijn norse kop over de wiegende maïszee.…

"Ik ben de perken langs gegaan, de bocht der zonnige terrassen, de flauw bewogen siergewassen, de koele stammen van de laan en heb de loten en de twijgen, de weke stengelen geplukt en wat mijn handen konden krijgen mij toegehaald en aangedrukt.…

Het groene koolblad, dat zoo sierlijk krult Aan lange stengel, vonkt van diamant. In schaduw van de doornenheg hangt, laag Er tegen aan, in 't windje wuivend, rag, Dat door ijspluimpjes dik omsponnen werd.…

Nee, je bent weer een bloem ik zie de frêle stengel, je kopje swingt deint zachtjes mee in de wind. Ik geef je voeding al knak je soms bijna even. We leven, hebben geen ijshamers meer nodig.…

och, ranke stengel omringt door groene schilden je groeit en bloeit zo recht omhoog. zoekend naar licht wijst je bloem met gele kroon, bereidwillig naar het oosten. een hart van goud met duizend draden, gesponnen echt ragfijn, kunstwerk van jewelste, je mag er best wel zijn.…

de bloemen en planten kreunen en klagen al wekenlang valt geen drup regen op hen neer hoe kunnen ze nog bloeien en vruchten dragen de droogte verschrompelt hun harten meer en meer het juligras verschroeit door een brandende zon; waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen alleen de akkerwinde…

* waar = was * dorst = durfde * steng = stengels…

Door dit gekorven rietje, dat als dood hij in zijn handen had, die stemmeloze stengel, zond hij straks de adem van zijn mond, en als hij blies zo zong het riet, en als hij zweeg, verstomde 't lied: de zoete pas ontwaakte stem bestond en leefde slechts door hem. Zo gaf ik gaarne wens en wil en 's Heren hand en hield mij stil.…

En deze vlinder, in de vlucht gevangen, voorgoed aan blad en stengel opgehangen, is hagelwit; de vleugels van een fee. Of beter nog, een witte negligé, wijd golvend en de rand omzoomd met lange frivole franje, teken van verlangen naar wild en nachtelijk plezier voor twee. Aleen de bijen komen snoepen, overdag.…

Ik heb een nog uiterst ranke stengel om mee te lopen, net als de wind. En ik loop, heel voorzichtig, ik zie zie je - zie, ik ben helemaal doorzichtig. -------------------------- uit: 'Gedichten I', 1977.…

De taaie stengels zijn vol klein gedrang: kevers strijken neer, op zoek naar woongrassen. Zal nieuw tehuis de diertjes verrassen? Opeens staan ze stil, afwachtend en bang... Bij dit verhoopte verblijf verschijnen reusachtige koppen, dreigende tanden... Snel krakend klinken kauwende kaken!…

, waarna ik me uitstrek tussen stengels, afgebroken kolven, me afvragend welke gedachten ik in plaats van die teleurstellingen indien alles me steeds voor de wind gegaan was: mogelijk geen. Benauwend toch!…