Alle inzendingen over voorhoofd

Dat hoge voorhoofd, die levensechte snor, de witte boorden onder je colbert, ernstig kijk je deze kamer in, boven je tekenblok een peer tussen je duim en vinger. Een potlood in je rechterhand klaar om te schetsen wat je ogen zien.…

't Zijn sterke benen die de weelde dragen En 't is onnodig eenzaam aan de top: La Spears hing zich haast aan een laken op Ach ja, je hebt zo wel eens van die dagen... Maar zo zichzelf gebleven, hè. Ik vind Haar juist nu nóg een dom, onnozel kind…

Druppels zweet likken zich een weg in de rimpels van mijn voorhoofd, om dan langs mijn gezicht, naar beneden aan mijn kin te kietelen. ‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht. Mijn adem tergt me, Ik doe niets en ik snak naar lucht.…

Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister. Hoe staan die oogjes nu zo flauw, In wenende wimpers verscholen? Ach, drijvende in te kille dauw, Besterven de blauwe violen.…

dan alleen gedeelde warmte jou de nodige rust en zilveren haren, warempel toch nog van gekomen met het verstrijken van de jaren ‘t geluk dat de maan verlicht, jouw eigenzinnigheid liet schijnen in de kleuren van de regenboog de nacht een deelgenoot blijft van mijn onuitgesproken gevoelens nu de laatste kus voor altijd zacht op jouw voorhoofd…

De toren slaat het middaguur, het vee loeit klagend mee, libellen dansen op de maat, het koren wuift ze na, de boer op 't veld scherpt vakbekwaam de zeis, 't is warm, met de zakdoek, rood, wist hij het zweet dat parelend op zijn voorhoofd zweeft, dan rust hij even op de steel, staart turend over 't weidse land en weet, dat hij geen…

Wanneer ik rustig zit te werken, Mijn voorhoofd steunende in de hand, Glijdt somtijds als op vlugge vlerken, Een lichte weerglans langs mijn wand. Dan spring ik op, dan zie ik zweven Voorbij mijn venster langs de stroom Een sneeuwwit zeil, vreemd en verheven, Als een versnelling uit de droom.…

Waar het aan ligt dat begrijp ikzelf niet echt wil steeds in mensen geloven misschien zou het zinnig zijn om eens te beseffen dat niet iedereen even eerlijk en oprecht en betrouwbaar is waarschijnlijk staat er in grote koeienletters sukkel op mijn voorhoofd soms word ik dan zij het bij toeval met mijn neus op de feiten gedrukt voel…

Net geen stilte Zacht gesnik Op de achtergrond Van mijn huilen Net geen traan meer Want ik ben zo op Zo op van dit Dit alles Net geen kus Alleen op het voorhoofd Omdat de twijfel Zo groot was Net geen knuffel Omdat het allemaal Mijn eigen schuld Zou moeten zijn Net geen honger Beelden maken Me zo verliefd En daarom zo misselijk…

Haar beeld ontgroeid en nog het meest in haar gedachten zoekt zij bij twijfel naar de vertrouwde blik maar de jonge fotograaf van 3 kijkt even snel voordat hij achteloos op camera vastlegt wie zij is zij is de koele hand op 't warme voorhoofd en de knuffel die hem kust zij lacht met hem verzonnen woorden en hoort hem in zijn drift…

waar voorhoofd fronst in peinzend denken hoekt je mond in lach het positieve schenken geeft jouw innemendheid een warme kracht die straalt uit ogen soms licht geloken na een passievolle nacht een kleine neus wipt boven rode lippen een puntje tong komt droogte likken het kort uitstaande haar oortjes als een zeldzaam paar bekronen…

De schaduw op de muur vreet aan haar lichaam, haar hoofd hij slaat zijn tentakels uit, trekt ze dan weer terug het zweet staat op haar voorhoofd is het angst of de alom verzengende warmte ze schreeuwt om water, water, water dan zwijgt zij slaat het aangerukte glas maar om ze heeft er geen druppel van gedronken maar als de klok aangeeft…

Door de arbeid van de nacht voelt het vochtig aan, de sokken door het lopen in de bakkerij de geur van vers gebakken brood vult de ruimte met voldoening zweet loopt van jouw voorhoofd je hebt gewerkt om mensen van een ontbijt te voorzien jouw lichaam is moe zweet omdat het zomer is het ruikt zowaar naar kattenpis zweet omdat je moe…

De dag waarop ik stop met vragen Is de dag waarop ik sterf Want ik wil het weten De gedachten in mijn hoofd kan ik niet meer verdragen Je vraagt me waarom Waarom ik het antwoord niet weet En dan geef ik je een kus op je voorhoofd Je lacht me dan uit en laat me verbaasd achter wederom Ik vraag het je elke dag Dan draai jij je om Maar dan…

Met hun voorhoofden leunen zij tegen elkaar als tegen een ruit van een etalage gevuld met wensen en delen zij alle resterende tijd.…

Ik neem een slok gloeiend hete thee en krab mijn voorhoofd stuk. Pas als onder mijn nagels het gestolde bloed gaat tegenwerken is het genoeg. Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen.…

is niet te beschrijven de beschrijving is niet direkt te ervaren beschrijving een reflectie van lijven die onbeperkt in het heelal rondwaren toch deel van processen en systemen zijn een ervaring die weer uit delen bestaat die door het filter van de reflectie gaat op de grote vlucht door werklijkheid zo teken ik een rond cirkeltje op je voorhoofd…

rust op mijn handen de armen steunend op een gammele tafel ik zie naar u allen ja ieder in de virtuele zaal leg ik in mijn blik aan banden u ziet mij vragend aan verwacht iets groots, een meesterdichter dient u voor te gaan in deze schrijversloods mijn mond opent zich langzaam en beheerst, frons de wenkbrauwen, plooi mijn voorhoofd…

Ze waren kinderen van een NSB-er en raakten zo hun vrienden kwijt maar ach, die kinderen waren onschuldig bleven toch een vreemde eend in de bijt Zelfs jaren later, na de bevrijding keken de mensen de kinderen erop aan het leek alsof ze op hun voorhoofd een bordje met "mijn vader was een NSB-er" hadden staan Ze hebben er jarenlang voor…

Werken kwam neer op zich op het voorhoofd betten bij de gedachte eraan. En als er al sprake was van emanciperen ging dat vooral over de vraag in welke jurk je dat zou doen, met welke heren ------------------------- uit: De gedichten, 1998…

zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar is blijft hij intens gefocust op dat wat zijn uitgezette pad is zonder in overbekende valkuilen te verzinken een pareltje verschijnt op zijn voorhoofd…

In zo'n metropool als London Heb ik heel veel verschillende culturen gevonden Gele mensen, blanke, zwarte, bruine Die allemaal door zo'n stad struinen Mannen met een tulband Vrouwen met een kleintje op hun rug of aan hun hand Rasta kapsels, Chinezen met een camera Rode stippen op een voorhoofd, komen uit India Elke cultuur en bewoners…

Vijf haiku’s n.a.v. een reis door het lijf: (voorhoofd) oude indiaan rookt op de hoogste springplank stoïcijns een pijp (aangezicht) regenbooggezicht witte wolken in mijn keel een vlieg in barnsteen (huid) een Bambi beeldje dat roze of blauw verkleurt als het weer omslaat (hart) in een kleine tent doek van tabaksbladeren…

mijn vingers op je wangen ik houd je glimlach in mijn handen je ogen glinsteren van koorts je ademt snel, je stem heb ik nog niet gehoord ik bet je voorhoofd en je slapen je blikken zeggen dat je eigenlijk wilt slapen maar je handen roepen mij ze vragen om te blijven houden me zo aan je zij als ik je droge lippen kus keert…

lente aan de storm over de heuvels mijn naam staat zelden in de krant niemand kent me in dit land doe ik er nog toe de meeste mensen zijn nu moe nog onbekender dan een koe vraagt de storm ten lesten toe tel ik eigenlijk nog mee je bent op dreef, zeg je in fluistertoon terwijl je naar mijn woordenlijf staart je plakt een letter op mijn voorhoofd…

Maar als de tijd niet meer je voorhoofd kust, zal ouderdom onzichtbaar rimpels kerven en je herinneringen grijzer verven. Is het dan echt je leven en je lust om zonder einder rusteloos te zwerven en nooit het zalig niet-zijn te beërven?…

Als ik jou was zou ik er maar vast aan gaan wennen Heb alles namelijk geprobeerd heb er alles aan gedaan, door het voor me uit te schuiven en het simpel weg te wuiven Ik heb zelfs voor de spiegel gestaan, ik zag mijn vinger naar mijn voorhoofd wijzen.…

Wanneer mijn voorhoofd rimpels krijgt, Mijn brede wenkbrauw nederdaalt, Mijn oog niet blinkt, maar duister straalt, En uitspreekt wat mijn mond verzwijgt, Een traan mij langs de wangen schiet, Mijn schedel nederbukt naar de aard, Bezorgde vrienden, vrees dan niet Dat wanhoop mij door 't…

kom dichterbij ik wil de vingers van je hand weer voelen door je haren kroelen in de diepte van je ogen dalen om de warmte uit je liefdeshart te halen langs je wimpers naar de fronzen in je voorhoofd krullen om ze met begrip te vullen zoveel lieve woordjes in je oren fluisteren dat de haartjes op je arm rechtop mee gaan luisteren…

Het schijnt dat ik loop als een eend mijn praten is beperkt tot gemompel op mijn voorhoofd een karbonkel waar heb ik toch mijn ziel beleend. Paladijnen knikken mij meewarig toe gniffelen zonder woorden boven hun strak gesteven boorden achter mijn rug roepen ze; koetje boe.…