Alle inzendingen

wees een mens die luistert naar een ander zoals je wilt dat er naar jou geluisterd wordt die meeleeft met een ander zoals je wilt dat er met jou wordt meegeleefd wees een mens die het geloof en de mening van een ander respecteert zoals je wilt dat jouw geloof en mening gerespecteerd worden die een ander wil begrijpen zoals je…

Je kwam met stem en lach een meisje van veertien, op een podium groter dan jijzelf, vol ook al van warmte en moed. Rotterdam klonk door in jou – eerlijk, ongepolijst, een toon die niemand kon veinzen, een stem waarin thuis bestond. Je gaf je hart aan lied en rol, aan cabaret, aan musical, aan avonden vol herkenning waarin…

om weten waart grote omwetendheid om geven door een ware waarheidsstrijd al weten we van geen alwetendheid on-weten is onze onwetendheid geweten dekt niet meer de waardigheid geweten is niet langer slechts een feit gedreven was de eigen aardigheid verweten wordt de eigenaardigheid bezeten de te bezitten vaardigheid gespleten wordt tot kern…

Ik weet dat alles slechts energie is en schijn en dat alles eerder vandaag dan morgen verdwijnt. Maar dat verandert niets aan het feit dat ik bij je wil zijn Ik wilde vanochtend bij je zijn en vanmiddag weer. Ik weet dat je weet dat ik dat wil en ik weet dat alles lastig is Maar luister nu eens een keer naar mij ook al gaat alles voorbij…

De zon schijnt volop. Op wandel als van oudsher. Scherp besef van tijd.…

Ze zeggen dat hij bij de wolven hoort zijn stoere kop blond in de ruige wind op zondagavond op het groene grasland de ruigpoot eet zijn rapen gaar in de schaduw van het windgebaar bespeelt hij vaak zijn luchtgitaar hij drinkt soms whisky alsof het limonade is want bier smaakt hem naar lauwe kattenpis de ruigpoot is een dierenvriend…

Huismus in de heg, tussen zon en schaduwspel, pikt veel zaadjes weg, Uit een potje klaar gezet, draagt de dag ... in zijn snavel.…

Het orgel speelt een heel oud liedje beneden in de stille straat… Ik luister, leg de penne neder, berg in mijn handen mijn gelaat. Een heel onnozel volkskoepletje, slecht drie, vier noten traag en teer; maar elke klank, die in mijn oor dringt, wekt echo’s in mijn binnenste weer. Ik hoor het oude deuntje klagen, klagen en zuchten beurt om…

Stel: de liefde is een klok. Dan wordt duidelijk waarom ze niet meer rinkelt: wij winden ons niet meer op. De tijd, onmeetbaar geworden, slaat intussen geruisloos toe. Kijk: er is een hiaat tussen jou en mij. Een invoeging Hoort er niet meer bij. Gemis is nog een vluchtpunt om af te tasten, blindelings. ----------------------------…

we schipperen zonder ontwaken tussen tederheid en liefde in we dobberen op een zee zonder genade het zuchten van de witte zeilen de windvaan wijst een schipperen zonder ontwaken tussen tederheid en liefde in…

Herfstzon glijdt door levensmoe loof van takken, treft een late gele appel, geeft haar schil twee blinkende ogen vol levenswil om eigen voortbestaan te verstrakken. Een spin komt aangeslopen, laat zich zakken, weeft om de vrucht een web met lichte ril: in de boom woont een grijsaard, beeft blij en stil, zal aanstonds vernieuwd leven oppakken…

De adelaar die boven onze levens zweeft, Met zijn sterke en krachtige vleugels, die ons hoop geeft. Hij kijkt neer op de wegen die we gaan, En fluistert ons toe: Blijf nooit staan. Zijn ogen zijn scherp, zijn blik doortastend en vrij, Hij leert ons te stijgen, voorbij de schaduw, voorbij de spij. In de lucht van dromen, zo wijd en diep, Vinden…

Ik denk heel veel aan jou, Omdat ik zoveel van jou hou, Mij inspireert tot ’t schrijven Van gedichtjes over jou. Dan heb ik jou voor ogen, Zie ’k de fraaie vormen, Waarop jij kan bogen, Daaraan valt niet te tornen. Jij bent mijn muze, mijn geluk, Brengt mij dromen, Waarin jij mij brengt van stuk, Mij naar de hemel doet stijgen…

Ik mag wel zeggen dat hij zich niet moet laten kennen onder druk van de pillen en grillen in de dalen van zijn ziekteverloop. Ik mag ook vertellen wat zijn persoonlijkheid doet met en bovenop mijn dankzij bepaalde indicatoren relatief rustige bestaan. Ik mag hem zeker beperken in zijn continue stroom aan opborrelende verhalen waardoor…

Geen storm, geen stilte een diepe deining van mijzelf in mijzelf verloren zijn Mijn organen vervloeien Vlugge visjes golven onder de huidspiegel Een vergeten verlangen stroomt over mijn wangen…

Avond in het gras een dun ritme tilt de lucht boven de stilte De avond sluit zich langzaam rond mij heen. Ik voel elke beweging van de lucht mijn huid raken, grenzen vervagen in het stille weefsel. In dat web hoor ik plots een sprinkhaan. Zijn klank is zo fijn dat het bijna pijn doet, een draad van zilver die de schemer doorsnijdt. Mijn…

Mocht er toch vrede komen in deze wereld van geweld! Zovelen bidden elke dag daarvoor maar God laat mensen vrij en ook nu nog telt soms enkel geld. Zijn wij niet allen arme zondaars, in’t groot of ook in’t klein. Mocht er dan toch gauw weer vrede zijn.…

Het is tijd dat we onze woorden wegen voor een nieuw begin Dat denken voorrang krijgt op spreken dat we weten Van de immense kracht van taal het is tijd dat we de Verwoesting voelen van wat we zeggen dat we weten Dat het tijd is om elkaar opnieuw te ontmoeten In tegemoetkomende overwogen woorden taal voor een Nieuw…

En toen uit eindelijk brak ik maar niet van de balkonscene nog van het volkslied meermalen geklonken niet van de Koning noch de Koningin noch de Prinsessen noch het oranjevolk dus niet van de dag van de democratie gebed in  die constitutionele monarchie doch van de muziek de muzikale omlijsting van die arrenmoedige balkonscene…

Duplantis sprong 6 meter 30 hoog De Zweed is met de polsstok onverslaanbaar Al waren de condities op de baan daar In Tokyo best zwaar, Duplantis vloog! Toen at hij tussen de champagneslokjes Als feestmaal sushi met vijfmeterstokjes…

Hij betreedt regels der heimwee in denkbeeldige waarheid door kinderlijke verbeelding hij struikelt over zijn naïviteit te weinig eelt op zijn zielenlijf iedere verjaardag in september de herfst kent nu alle zwijgtalen van diep gewortelde eenzaamheid wanneer ruige wind zijn zoektocht vindt in de vergankelijkheid van vallend blad tussen…

De één zoekt rust. Leert de taal. Vindt een plek. De ander zoekt niet. Veroorzaakt angst. Soms de dood. En wij? We hopen. We vrezen. We vragen...…

We nemen je vandaag terug in de tijd naar wat er was en hier is opgeschreven in de verheven achtste maand: Augustus van 18/8 tot eenendertig acht een rijke oogst - althans kwantitatief A Theory of Mind is pragmatiek van taalgebruikers in sociaal verband de dichter zelf erkent wel zijn beperking hij vraagt van ons meer dan de middelmaat…

Zo weinig als men wijn uit netelen kan drukken Zo weinig als de moor kan bleken zijne huid, Zo weinig als de los zijn vlekken wissen uit, Zo weinig als men mag van dorens vijgen plukken, Zo weinig als een steen zich rechten kan of bukken, Zo weinig als een trom vanzelf slaan geluid, Zo weinig zonder vocht opschieten kan het kruid, Zo weinig zonder…

Ik sprak mijn woorden niet uit. Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze En, min of meer verwijfeld, probeerde ik de bijbehorende bewegingen. Ongeveer het omgekeerde van hoe een partituur werkt: niet eerst schrift en dan spel, maar eerst gespeeld en dan pijlsnel, vrijwel vergeefs, geschreven. Of een piano: de toetsen bewegen, en mijn handen zijn…

De omgekeerde wereld is een feit, de BBB gaat Onderwijs beheren. Laat mij eens even logisch redeneren: voor Landbouw is het dan de hoogste tijd dat daar een vakdocent wordt aangewezen die Femke Wiersma flink de les gaat lezen.…

Ik draag een toestel in mijn hoofd, een scherm vol namen waar geen lijn meer doorheen wil gaan. De contacten staan er nog, maar ik hoor ze niet, zij bereiken mij niet. De stilte rinkelt luider dan geluid. Soms doe ik alsof – alsof er bereik is, alsof er woorden vloeien – maar de batterij lekt leeg in mijn hand. De reparateur probeert…

Ik loop wat af op een dag wat af in m'n huis daar is geen houwen aan het is mijn huishouden! van links naar rechts van voor naar achteren van boven naar beneden ik kom wel aan m'n stappen heb ik geen stappenteller voor  nodig kan ik elke dag de klok op gelijk zetten…

Om jou zinnen over leven mee te kunnen geven, zijn het intrinsieke grenzen aan de betekenis die ik er intertekstueel in leg; tijd en aandacht zijn niet meer dan posters over scheuren in het ethisch behang van fervente dromers, onveranderlijk verlangend naar een brandend activisme. Dan moet het toch over hoop gaan, of zand in geluksmotoren…

Het embleem van de wereldvrede begint bij ons, In elke handdruk, in elke lach, in elke kans. Samen bouwen we bruggen, geen muren meer, Met open harten, vol liefde en sfeer, Keer op keer. Laten we de verschillen in alles omarmen, niet vrezen, In de kracht van verbinding, kunnen we genezen. Een wereld waar begrip en respect bloeien, Waar we…