Alle inzendingen over schoonheid

(voor Maya Wildevuur) Je danst met de muze van de felle kleuren, jouw passie voor schoonheid is ongekend, je ziet zelfs kunst in lelijke scheuren en je bent op de stijlen vooruit gerend.…

nog voor het feest gaan we weer even kijken in je bloementuin nee niet voorzichtig aan we staan juist midden in het leven wijs ze maar aan de kleuren die jij aarde hebt gegeven het stille groen van een verlegen puber toen twee knoppen die in alle schoonheid zijn ontloken hebben volwassenheid begroet en maken met de jongste…

Laat af, Of zoveel schoonheid wordt me een straf. Waartoe die dartle toverpracht? Of eerde ik niet genoeg uw macht? Beheerst gij niet genoeg mijn zinnen? Och, spaar die praal, mijn liefde een hoon: Gij maakt wellicht u meerder schoon, Maar nimmer kan ik u meerder minnen.…

Wandelend in het Amsterdamse Bos met man en hond, labrador Mika lonkt het ontluikende groen zoveel vrolijkheid in me op lokt m'n manische kant te beschrijven, op te schrijven ik pak mijn schrijfboekje van vriendin Inez gekregen ik wil van mijn hart geen moordkuil meer maken ik kan het wel uitschreeuwen van de schoonheid dan val ik plotseling…

vanmorgen scharrelend door mijn eigen niet gemaaide wei zag ik: de madeliefjes ze knipoogden me zo vrolijk toe de boterbloempjes glimlachten van de nacht nog een beetje moe roze lila rode halmen gras wuifden mij trots gedag blij dat het haar ware schoonheid tonen mag een maagdelijk witte klaver kijkt brutaal naar mij en lokt ondertussen…

handen dwingend bijten tanden in het vlees dat zonder vrees en schaamteloos voor donker koos om zich met passie te gaan openen de hitte lijkt een stukje hel zonde is het vuur dat wiegt en loeit en op den duur verslavend is hemel wordt zo geen gemis torens spitsen raken in de ijlte aan het leeg waar blauw de Here is en kou in schoonheid…

Als nieuw geboren leven in het ochtendlicht Begint met stralend glanzen aan d’ horizon Terwijl in bomen vogelzang gedempt begon Ontwaakt in mij een ware drang tot nieuw gedicht De wereld opent traag de ogen na de nacht En kleed in vele kleuren bloemen, bos en veld Verblind door schoonheid staat ieder mens versteld Bewondert heel de aarde om…

tweestrijd niet meer en minder maar vooral in verbinding samen met alle waardering voor het menselijke in de ander en projectgeld zonder macht het laatste oordeel met het werk van onze talenten en handen samen met alles wat leven heeft op onze aarde en daar ook hun geschiedenis van heeft geschreven in woord beeld en levensvol trots op de schoonheid…

tweestrijd niet meer en minder maar vooral in verbinding samen met alle waardering voor het menselijke in de ander en projectgeld zonder macht het laatste oordeel met het werk van onze talenten en handen samen met alles wat leven heeft op onze aarde en daar ook hun geschiedenis van heeft geschreven in woord beeld en levensvol trots op de schoonheid…

vervuld, vervuild van smerige, vieze, seksuele, smerigheid, vunzigheid van nu een intens berouwvolle Franse chirurg (73) daar is de wereld van die kinderen nu traumatische volwassenen van een niet voor te stellen totale menselijke ontwrichting waar vertrouwen plaatst maakt voor volledig wantrouwen ik hoop, dat de aarde, alles wat zij aan schoonheid…

En daar levend blijven zal eeuwig al 't blindend goud van uw gedachten, als een schoonheid, die me viel in de ziel, als mijn ziel naar schoonheid smachtte. Goede nacht en wijk nog niet! 't Liefdelied is zo ras niet leeggelopen! Hoor, met nieuwe wonne spuit zijn geluid, als met gouden klanken, open. Ei, reeds komt de dageraad!…

Boze woorden uit de doeken Maken muffe stof tot praten Over eenzaamheid, vermoeiend Als slechts de verteller luistert - en andersom Zinnen worden ingewikkeld Parallellen aangekruist Emoties sterken zich In afgunst, boosheid, haten Metaforen verliezen zeggingskracht Door het vervagen van de ruimte Wie ziet het mooie landschap, De schoonheid…

En ik, waar 'k uwe schoonheid schenne, ik, die me-zelve miek de' in vrees begeerde Man die u bevrijden kon en sloeg in slaven-ban; zelfs ik, uw graauwe Heer, wie géen vrouw ooit zal kennen: hoe bibbert op mijn lip de bede - o wrang bekennen -, de bede, uw doem te ontvliên, en die 'k niet bidden…

het zijn een paar grote hazen geografische kennis verbreden daaraan moest ik mijn kostbare puberteit besteden maar ik ontduik de woorden, aan mij gericht omdat de ware aardrijkskunde in de wijde wereld ligt daar waar een spreeuw de wet van de natuur krees de schoonheid van de lente bewees deden twee schimmen mij verbazen wat is het?…

en zij verhinderden dat de warme zonnestralen hun doel bereikten Na een tijd trokken de wolken langzaam weg maar ondertussen was de zon steeds verder en dieper naar de horizon weggezakt tot uiteindelijk duisternis heerste Ik hoop dat diezelfde zon ooit weer gaat schijnen in mijn leven zodat ik terug kan genieten van haar warmte en schoonheid…

Alle schoonheden van het leven en nog veel meer, ik stond versteld, keer op keer op keer. Ze vouwde me in haar vleugels van liefde zo puur, ze smolt mijn ijs en brak mijn muur. Ik wou bij haar blijven, tot in de eeuwigheid, en samen zouden we dan gelukkig zijn, voor altijd.…

goud zou ik ze kerven of kalligraferen met mijn bloed gebruik mijn huid dan wel als blad En dan, met lijnen en krullen, met heel mijn klein verstand schrijf ik hoe ik hoop dat jij ooit zo gelukig wordt als je anderen maakt Dat je zelf eens zult gaan inzien welk bijzonder mens jij bent Hoe de sterren zich soms schamen overdonderd door je schoonheid…

en zielige bestaan trappend naar alles van kritiek veeg je alles met slijm weer schoon ach waar de woorden sussen kussen druipt alles dat je haat weer langszij zij spelen met je verleden en angsten die jij ziet als weerspiegeling van zielen je blik immer naar beneden gericht want de alles van de vloer is jouw terrein zo zonde dat alle schoonheid…

die met de lucht en ‘t water jou schiep want vanaf die dag was het hier aangenaam verpozen de ochtenden liepen over van lavendel sinds jij me riep niets zo één als wij konden zijn, nooit meer liefdeloze dagen, als je liep, alsof elke stap daar hoorde te zijn schreven je voetafdrukken in het zand me een brief met een eindeloze zin over onze schoonheid…

Als de stromen mij dan van daar brengen tot waar ik de liefde niet versta, ben ik geworden tot een stuk metaal dat de schoonheid van de zon weliswaar weerspiegelt, maar nooit ten volle kennen zal. Weg met de dag waarop ik werd geboren! Ik ken geen rust, geen vrede.…

En dan besef ik met een zucht dat ik deze schoonheid te snel vergat. Alles verstopt maar zoveel te zien er ontstaat een heel nieuw beeld. Zou dit zo blijven, heel misschien de witte pleister die alles heelt. Eén ding is zo enorm bijzonder alles is gelijk, wit en teer.…

Waarin zelfs de schoonheid Kleuren nauw geeft. O donkerzwart Kapitaal. Gij zijt de Natuur, gij hebt de Natuur Opgeslikt, zij is U, U, U, geworden. –…

bloemenperk, Zonder 't wazig diep te raken Waar de groene schemer blauwt, Of de goudglans schuw te maken In het ijlbebladerd hout, Of te roeren aan de vijver, Waar zeer statiglijk en traag Twee voorname zwanen drijven Met hun spiegelbeeld omlaag, En wat late najaarsrozen, Als bewasemend amethist, Al de weemoed van hun broze Schoonheid…

vond ik jou Je had op me gewacht met ogen vol leven handen vol verwachting Onze blikken zochten een glimlach in het eindeloze deemster voorbij de sterrenkou spraken van ongekende paden omhelsden gouden dromen lachten als jonge goden zwervend door de wouden aan de rand van de wereld Wat wij zagen was een verloren glans een glans van schoonheid…

schitterende scherven sneden als sterren die fonkelen in het zicht maar die hun neergang reeds beleden en enkel nog bestaan uit licht Van mijn gekrenkte trots ontdaan heb ik het niet over mijn hart verkregen de scherven daarna op te vegen en ben geroerd weer heen gegaan Niet al wat eindigt gaat kapot Bij het geleiden van het lot werd de schoonheid…

omarm de wereld van het woord in een bondgenoot van schoonheid het leven in een nieuw licht van elegantie waar regels veranderen verwachtingen doorbreken glijdend op een golf van het hedendaagse geef toe aan datgene van jouw spectrum en laat woorden boven de massa uitstijgen…

Ach, mocht ik toch `n dichter zijn, Ik zou in bloem’rijke tale, De schoonheid van-, m`n heimwee naar Dit lief`lijk oord verhale(n) Die plaats is elf eeuwen oud, Juweel onder de steden! Gebouwen nog in oude stijl, Mààr…..denkend in het heden! Neemt U soms eens een snipperdag, Gaat U dan dààr eens kijken!…

Ik voel het nu je geeft jouw intellect aan de schoonheid en degenen die jou volgen zijn door jouw woorden gevangen genomen in onschuld van poëzie ik probeer woord voor woord te begrijpen, kies ieder dag voor mezelf, de meest menselijke dichter, tussen de woorden.…

vult mijn blik die onverzadigd je prachtige lichaam observeert Wat zou ik je graag willen aanraken en verwennen Mijn gedachten aan jou worden door passie verteerd Mijn ogen volgen je soepele bewegingen van je heupen Dalen af naar de prachtige benen die zich bloot geven Hoe zouden je zachte lippen smaken als ik je kus Een stil genieten van je schoonheid…

speelse, zoete bloemen stroomden naar elfjes, zonnig warrelend van vinger naar vinger en in dat bewoonde land zag ik mooie ogen tussen hem en haar; hoe ze de sprakeloosheid herhaalden poëten tussen schouderbladen en vrolijkheid, in de kom van bruisende vergezichten langs brokaatvissen, lief en streekgericht - ik wist het wel: schoonheid…