Alle inzendingen over nachtegaal

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

In zang van de nachtegaal bevlogen geen woord, mijn hart, nog nooit gelogen het strand, de zee, mijn ziel veroverd de vingers aan mijn geest getoverd muziek, een lied, vrolijke noten een droom in groot geluk gegoten van liefde die niet over gaat omdat mij, alleen maar jij, bestaat.…

Waar de nachtegaal de merel vervangt een uil de koekoek doet verstommen een sikkel maan het water grillig bleek verlicht kun je verdwalen tussen vroege uren en de laatste tijd wanneer je aldoor de stroom moet volgen omdat de brug ontbreekt…

De nachtegaal zingt voort als een tenor, het Bos toe in al haar pracht en praal, en wie wil immers niet mee in dit koor? met het geluid van deze liederelijke taal, dus stond ook ik op, in een boze droom, ingegeven door een slapeloze kwaal.…

En wils du mi wederlieven, voor di bloem op bloemken ontschiet, en voor dijne venster zal klingen* der nachtegalen lied. ----------------------------------------------- klingen: geluid van glazen voorwerpen bij bewegen.…

morgenvroeg dan wek ik jou bij het gloren bij het krieken morgenvroeg dan wek ik jou zonder kus zonder voelbare streling morgenvroeg dan wek ik jou ‘k kwinkeleer mee in het morgenkoor samen met de merels de winterkoninkjes de vinken en de zanglijster vroeger was er ook de nachtegaal die meer dan driehonderd liefdesliedjes kon zingen…

Als dwaas zingen nachtegalen, koekoek, patrijs en lijster. Langs de oevers der stromen Beuren roos en papaver Hun fluwelen petalen. Sta op! Over heuvels en dalen Is de lente gekomen! --------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1992', 2001.…

hoe lief een nachtegaal passie leegschudt in huiverend glas woorden kweekt als rijpende vruchten tegen een bezinnende boezem net voor de val in licht en donker met een buitelend hart schaduwen temt langs de kamerwand de bodem vult met geoogste sterren : haar dromen in een komende dans…

Zonlicht laat zich te water, stralen die met koetjes komen, de kalfjes kennen elk hun plaats, de leegte houdt het praten braaf, de zalfjes brengen zoete dromen, spinnen garen om de wol te baren, tijdens dutjes onder lindebomen,luister was het de nachtegaal of zwarte raaf?…

is wat niet bestaat is heerlijk ik bedoel niet de godgruwelijke leegte van het niks maar meer de hoop op iets wat alles beter maakt dezelfde hoop die je krijgt wanneer je op een bloedhete dag de koelkast opent of een lichtstraal in een duister bos iets wat alles beter maakt, iets dat een zucht slaakt en een nachtegaal…

als het gedicht geluid kon maken zou het dan klinken als een kraai als een nachtegaal (beide zijn zangvogels) of als de fileberichten wellicht?…

Ik lig hier, niet aan de beademing Er staat een beetje wind ik krijg te weinig lucht om te praten, geen energie Mijn lichaam is in de weer om het virus uit te schakelen Ik heb nergens fut voor niet eens zin in nootjes of bonbons, slapen wil ik wel En uitgerust wakker worden In bed naast jou. Ik draaf door Ik ga pas slapen wanneer jij…

Ik – o, troost en vreugd der aarde, ’k Min, ik groet u duizendmaal, Zend mij nu ook, in mijn gaarde, Toch een enkle nachtegaal.…

Zingen, hoe de donkre wereld zijne ronde reize gaat; zingen 'lijk de merel merelt 'lijk de nachtegaal, die slaat; Zingen, blind, 'lijk vóór alle eeuwen 't laaien van 't onnozel licht; zinge' als zon en maan, flambeeuwen aan het duisterst aangezicht; zingen: vreugde en smart, gesmeten, al wat gloeit en al wat rijt aan de gapend-geer…

hoelang ben ik nog te beleven hoever is ons streven waartoe kan ik mij wenden zonder mijn liefde te schenden elke strategie verliest voor mij zijn waarde als ik kijk naar wat er is op deze aarde hoe ver kan een mens zijn hoe lang kan een hart kloppen als je weet dat je op alles kunt gokken elk ander idee is mij vreemd als een nachtegaal…

Had ik uw adem, Nachtegalen! Uw zilvertoon, Langs alle heuvlen, alle dalen, Zou ik uw smeltend lied herhalen, Zo vol, zo schoon! Ik prees die God in mijn gezangen, Die veld en woud Weer 't groene kleed heeft omgehangen Na zoveel maanden van verlangen Zo blijde aanschouwd.…

Samen met jou, plots een nachtegaal aanhoren, die eerst zacht, maar dan luid en fel, zijn lied aanheft om zijn liefje te bekoren. De Heilige Stilte stolt in 100 decibel.…

Gelijk wanneer een nachtegaal alleen Wel tracht te zingen, maar niet kunnend, treurt, - Tot ze, als een andere 't lied begint, meteen Uitklaagt in lange liefde, beurt aan beurt, - En bei de bosjes vullen met geween Van tonen, tot de zon de kimmen kleurt.…

Ik – o, troost en vreugd der aarde, ’k Min, ik groet u duizendmaal, Zend mij nu ook, in mijn gaarde, Toch een enkele nachtegaal.…

Ik hoorde des avonds de nachtegaal slaan. Ik strekte de dorstige lippen uit Naar de klanken, die stervend vergaan, Naar de golvende stromen van jubelende klank, Naar de zoete weemoedige liefdezang. O! dat ik de weelde drinken kon Der klanken, die stervend vergaan!…

Het woud zal weer herleven In warme zonneschijn, De nachtegaal zal zingen - En ik, waar zal ik zijn?...…

Eilaas, de nacht en ‘t donker zijn bezitten nu de zanger mijn: noch nachtegaal, noch ruit noch muit, en hore ik meer... ‘t is uit, ‘t is uit!…

' fluistert de roos, de nachtegaal geeft antwoord: 'een dag gelachen en een jaar geschreid'. 10. Hoe lang nog zal ik om mijn toekomst beven? Hoe lang om mijn geluk in zorgen zweven? schenk in, ik weet niet eenmaal of ik thans de ingehaalde lucht weer uit zal geven. 14. Waarover klaagt de vroege kakelhaan?…

Boven de bergen zijn de wateren diep en zwart als het kleed van eucalypta die zich vasthoud aan de heksenbezem op de vlucht haast ze zich weg voor de donder en het brullen van de leeuw vloeien bronnen naar beken midden in de bergen lessen wilde ezels hun dorst nachtegalen zingen in bomen…

De dageraad begint te blinken, De roosjes zijn aan 't open gaan; De nucht're zon komt peerlen drinken, De zuidenwind speelt met de blaân: Het nachtegaaltje fluit, En 't schaapje scheert het kruid; Hoe zoet Is een gemoed, Met zulk een vreugd gevoed!…

O dood, geheime nachtegaal Die in de donkre hagen zingt Uw nooit ontraadselbaar verhaal Dat tot in ‘t diepst der harten dringt, En lokt ons beiderzijds van ‘t pad Over het dompe dove mos Voort van de wemellichte stad Naar ‘t ver en stil en duister bos, — Ik volg u, dood, zing gij mij voor, Ik zal niet talmen aan de zoom, Dat ik de laatste…

Daar ruist de vleugelslag door 't hout Der bosduif die haar nestje bouwt; Daar hoor ik de eerste slagen Van 't heerlijk lied dat voor zijn bruid De nachtegaal in 't lommer uit, Om haar zijn min te klagen. Wees, groene wereld! wees gegroet, Met de eigen liefde in 't oud gemoed, Als 't jonger hart deed kloppen.…

Vanuit het niets verschijnt een nachtegaal, strijkt neer bij de fontein en onverwacht galmt een trieste melodie die met kracht aanzwelt tot wat ik denk in mensentaal. Hoe zuiver klinkt in het duister mijn klacht over het verlies van ons liefdeskind, een jeugd, de voorjaarsziel, een volle maan.…

't Is lentenacht, 'k ben in het bos aan 't dwalen, 'k Verneem het roerend lied der nachtegalen. Mijn hert, betoverd, wil in 't grensloos gaan: Ik zie der liefde en ook des lijdens traan. 'k Wil liefde met de zielegoedheid helpen, 'k Wil smerten troosten, elke ellende stelpen...…

Gij zult niet eenzaam zijn: de nachtegaal zal fluiten.…