98 resultaten.
Dood, jij rijpt
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 286 Mag ik jouw zinnen rijpen
zoals je schoot mij kan bevrijden
van lusten ongerijmd
met ingelijste metaforen
jou berijden nachten lang
door het woud waarheen ik ga
is het duister slechts mijn licht
en sterf ik eer ik voor je sta
maar ‘k moet de dood nog baren
in scheuten pijn vanachter
hemd en rok, toch bewaar
ik in dit leven
jouw laatste…
zachte woordenwind
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 516 mijn glimlach
voedt verdorde wortels
welke lang
het licht moesten
ontberen
ik vroeg me af
komt er nog zicht
op leven
uit droge grond
als het slechts
op tranen kon teren
ik koester de nog
schuchtere scheuten
blaas een zachte
woordenwind
langs het tere groen
ik weet het zeker
niets weerhoudt nog
de langzame weg
naar…
Uit oude roots
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 86 weggeknipt
wat me ooit heeft geboeid
soms verbaasd
ook vaak teleurgesteld
heb ik die toekomst
met hartzeer geveld
en weer geëgaliseerd
nog resten uitvalsrouten
begaanbaar in open terrein
niet meer de sociaal
ingewikkelde constructies
zoals ze vroeger plachten te zijn
toch ligt het overige
niet braak want welig
schieten jonge scheuten…
"De zon spreidt haar bed."
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 122 Bamboe in de tuin
schieten jonge scheuten,
die gaan niet dood.
Betraande zaden
zullen nooit vogels kooien,
ze planten bomen.
Verlaten oude bergen
de zon heeft weinig nodig
om dood te bloeden.…
Oorzaak en gevolg
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 250 deze lente kaart met herinneringen
die de dood rijpt aan vluchtige
momenten spijt – witte kopjes
steken al boven de zwarte klei
bebaard en afgebakend
tussen zachte wallen vlees
met vroege stoppels waarvan het zwart
veranderd is in een loodgrijs warm vest
klampt emotie zich vast
aan het duister en ejaculeert
zijn angst met pijnlijke scheuten…
waterpad
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 71 wilgen
stekelig en koud
oneindigheid in stam en schors
zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht
naar buiten gericht zo boud, maar
in hun hart groeit traag
de zonnewende
even nog
dan voelt mijn voet het naken
van de weelde, uitgestrekt tot
overal
een lentegroet, een levenswens
het water geeft zich terug in tal
van nieuwe scheuten…
Afslag
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 866 Dit was een wildpad tot voor kort
zwierend om diepgelegen hoeven
die zich in grasduinen begroeven
onder gewassen kiel en schort
Gortdroge sikken dwaalden hort
de heuvels aan het recht geschoven
haar scheuten meer dan eens bestoven
door hordes vorsten uit het fort
Ze kregen hooimijt van het ploegen
zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…
katjes onder ons
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 548 hoe mooi nu
te dansen
op de dijken
gestorte steenslag
niet verklonken
verend op matten
katjes van voorheen
gevlochten scheuten
knot en teenwilg
bezonken twijgjes
aan de takken
uit de grienden
keringen krijgen
milimeters ruim
geven mee met stromen
voor overleven
bij storm hoogtij vloed
valse onderstroom
danst nu
lieve vrienden…
Á la recherche
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 134 er zijn geen pasteien noch
blini's, dubbel gebakken met
te duur aangeschafte kaviaar
gefileerde tong of erger; tarbot
in een saus van witte wijn
mierikswortel en geslagen zure room
oh nee, denk niet aan chablis, port of
de zelf gebrouwen granach aangelengd
met een flinke scheut eau de vie
op tafel -naast de theepot- wacht slechts…
rangeerheuvel
netgedicht
3.0 met 65 stemmen 630 Scheuten water
in droge monden en licht achter zwarte ogen.
zoeken barsten in de omklemming van de stam.
Basismieren volgen kromme koninginnen. Sleets
zijn hun vage kleden. Scheef de gesteven boorden
van de klerken. Klokkenluiders slijpen hun pennen.
Wij, languit in nat gras.…
Zaailing van zwarte grond II
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 736 Brechtje’s voeten dragen water, scheuten
schieten door haar buik, ze schreeuwt
en beurt haar dracht in stuwend moeten
de laatste krachten nog niet verbruikt
haar wraak zal zwarter zijn dan de pest
vanuit het koude karreveld legt ze braak
een barre vloek in de mond van de mare
laat teugels vieren en zal in vrijheid baren
een stortvloed van…
russula
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 102 Plukvers
gefruit in hete olie
met sjalotjes,
een teentje knoflook
en dobbelsteentjes rokerig spek:
delicate geurtoetsen
van hazelnoot walmend
rond de hete pan,
tot het sissend blussen
met een vrolijke scheut
Beaujolais Villages.…
bast
gedicht
4.0 met 1 stemmen 1.184 het zwarte oog. het gelig wit
van levend bot zwaait heen en weer
van zeldzaamheid zich niet bewust en slechts
zichzelf terwijl het lobbert door mist en dras
drukt natte, malse snoet in gras. waar het ook tast
daar vind het kruiden, groene scheuten. richt zich op
verrast tot aan de punten van het jong gewei
het gelig wit van levend bot zwaait…
Hypochondriasus, zou ik het hebben, denk je?
hartenkreet
1.0 met 4 stemmen 715 Een knobbel of een bobbel
Een scheut of felle steek
Zie ik ook niet wat bleek?
Hoesten doe ik ook al een tijdje
‘Voel jij je niet goed, meisje?’,
Zei een collega van de week
Ik ben ook zo moe en sleep me voort
Zeg, heb je het niet gehoord?…
Mijmerend in de duinen
gedicht
3.0 met 25 stemmen 13.155 De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol
ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem
dit is de zon tussen de aarde en de ijlte
breek baan, trillende wereld van libellenvleugels
ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen,
breek baan in mij die in dit landschap zit
in dit doorzichtig nest van arendsdons…
oude wilgen
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 238 Na de regenbuien wordt
de zon weer warm
bewonderen de knotwilgen
hun jonge scheuten
en zij hun snottebellen
langs rijen groene sloten
er welt water uit de oude
holle lijven en schikken de
plooien glad laten de dag
zich tooien door het dak
vertellen hun noden in
veerkrachtige taaie loten
die de moede lichamen trekken
diep geworteld in…
Geel gras
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 614 Het gele gras
Tikt zacht mijn hielen aan
Wil vertellen
Over zijn bestaan
Fluisterend over vandalisme
Van het vee dat nietsvermoedend
Familie onder zich vertapt
Schreeuwend en tierend
Omdat de wind niet weet
Dat hij zijn woorden immer steelt
Het gele gras
Praat over werelden hier ver vandaan
Vol groene scheuten en…
Wil mij niet meer…
Vruchteloos
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 433 toen zon mijn blaadjes spreidde
en lenteregen mijn hart deed springen
dat ik mij honingzoet aan je voeten vlijde
ik keek op naar jou, zo groot, zo machtig
de wind en jij speelden een spel met mij
zanderige voeten vochten krampachtig
tegen het eind van een zomer, flets en verslapt
geen vrucht nog gedragen, scheurde de aarde
met pijn in scheuten…
De zachte krachten
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 816 Dat de zachte krachten het toch halen:
een avondzoen opnieuw na ruzie, onbegrip,
een groene twijg na 't zwart van winterdagen;
een kleine scheut die leeft, voldragen.…
in het begin
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 50 Met een scheut gezelligheid en commentaren.
De horeca is het sociale vehikel bij uitstek.…
Ridders van de vuren tafel
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 617 wij wanen ons ridders van de vuren tafel
grieven en wormstekeligheid
griffen wij in hout
doorzichtig blad valt van de mond
wanneer we drinken van de wijn
die brandt en de glazen heffen
alsof de steen die op de lever ligt
de zwaarte niet weegt
van bliksemsnelle scheuten
en zijdelingse blikken
gevuld met gistende woorden
naast het…
Bij vlagen van de wind
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 300 ik zie vanachter mijn raam
de armen van de boom
gewichtig heen gaan
en weer terug
zelfs iets verder dan vooreerst
de bladeren wuiven
naar dode scheuten
die nog steeds,
en dat voelt als eeuwig,
messcherp op mijn
bezielde huid staan
beschermen
al dat in mij ademt
tegen de wereld
in het buiten
het kan ook zijn
dat mijn profane…
Vitaliteit
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 220 De klimop klautert, klimt
zo graag, zo veel wil ze omhoog
ze loutert mijn luie deel,
ze spoort me met haar kracht aan
in te grijpen, haar te begrijpen
want hoewel ik haar telkens snoei,
aan haar nieuwe scheuten trek
uit angst dat ze mijn bomen,
struiken bedekt en wurgt,
trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan
en wortelt, klimt onbedaard…
Knar
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 658 Die ervaring én
je fratsen naast een warme stam
deden je scheuten jongleren naar het blauw...
Kijk nou: je leeftijd glundert
boven uitdijende jaarringen!…
bevroren tranen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 612 zuigende wortels
schraal, zo gevoelloos koel
een onbegrepen negatief
verbeeld in grijs en zwartwit
hoe de ziel werd verscheurd
nimmer zal die herinnering
alsnog in zorgende liefde
worden ontwikkeld
laat staan in een zomers
bouquet worden gekleurd
ook al wordt men gedragen
door het hoogste goed
van onmisbare mensen
de wederkerende scheut…
Een mooie herfstdag die vertedert
netgedicht
4.0 met 13 stemmen 357 Is de herfst al in de verte aan 't kijken
naar het nieuwe begin, zoals de scheuten
nu al onder de dorre bladeren groeien?
Wie weet, ik zal vanavond zingen.…
DROPSMAAK
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 946 je doet enkele scheuten melk
in een schone hoestdrankfles
voegt toe: twee hooguit drie
zoute dropjes en vult dit aan
met koud water uit de kraan
doet de kurk erop gaat er op uit
naar gemaaid land of boerderij
af en toe fles flink schuddend
dan als de kleur het toelaat
neem je een keurend slokje
langzaam proevend doorslikken
met enige…
Uitzending gemist
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 117 Ik was pas twaalf
En werd geroepen door God
Zei mijn oma serieus als een gebod
Nadat ze kaarsen had ontstoken
En haar gebeden waren verhoord
Ik was pas twaalf
En werd acuut misselijk
Van mijn allereerste kopje koffie
Met een flinke scheut melk doorheen
Zeeg ik als een rozenkrans ineen
Ik was pas twaalf
En geloofde zeker nog niet…
terugblik
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 46 terugkijken schoudert mijn zeer
in het herbeleven van de scheuten
die me baarden, was de tijd maar
nooit gekomen en mijn vrucht
afgedreven met het getij
van een zware zee
dezelfde zee drijft nog wild
op de baren van mijn bestaan, eens
was ik Neptunus die in droom
mezelf verslond waar woord en daad
het zilte nat bestreden met
de zoetigheden…
Het onafwendbare
gedicht
2.0 met 108 stemmen 29.560 Overal scheuten en botten
en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient,
wil je soms wieden omdat het zich aandient.
Elke dag groeit dicht in het water en het zachte zoekt
een houvast. Het ontluikt als een lelie: standvastig
en zeker, de perken te buiten. Niet snoeien.
------------------------------
uit: 'Het onverborgene', 2006.…