Alle inzendingen over scheut

ik wil je zijn op alle fronten zoals ik je lief, zoet zout bitter zuur, het geeft niet want mijn smaak wordt door jou nimmer betwist mag ik je zijn wanneer je pijn verschijnt met scheuten die slechts in de herfst ten gehore worden gebracht en ik jouw grimas mag dragen zodat de lente zich nestelt op en in jou gelaat ik ben je, lief ik…

Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient. Elke dag groeit dicht in het water en het zachte zoekt een houvast. Het ontluikt als een lelie: standvastig en zeker, de perken te buiten.…

blauw het doek, flarden wit kalm en geel de eerste streken dan een scheut oranje, de stof vat vlam, vuur en gloed alom buiten zinnen nu smijt de Schilder met rode tonen laat linnen bloeden, blozen maar dan bekruipt hem spijt open wonden stelpt hij met een mauve pastelverband steeds dikker, doffer, grauwer totdat hij plots met rappe hand…

Streellicht vonkelt mondjesmaat puilt zijn zuchten langs de tocht die nog zijdelings om ronding schuilt naadloos neemt het nauwelijks deel Flinter maanlicht raakt verstrikt maast zich tussen schaduw door schoort onthulling rank van waas likkend glans aan scheuten zinder Wadend in fluweel vertekend aan wellend wasem amper damp sleept de…

Een kale vlakte ogenschijnlijk stil Een jonge scheut buitengewoon pril Een blaadje groen ontluikend fris Een schuchtere knop verstopt in duisternis Een lentebui Een zonnestraal Een lichte bries En dan brutaal … Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en…

is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog immer scheppend en vrij in mijn ziel zijn al doende vruchten gerijpt en nog steeds draagt de geringde boom elk jaar nieuwe scheuten…

En wie slecht ligt in dit martelend zicht, Die wil de scheuten op de beulen plaatsen: Hij levert gedachten op aan mens betoogde daden- Hij pleit eigengerechtig voor de prijs naar de vraag, En het bevliegt in de geest Zijns referentiekader, En beschouwt zichzelf als bevangen slaande bevrijding.…

Doch de hardgeworden kern van uien uit haar wintertuin verwijderde zij zorgvuldig, ook de nieuw uitziende scheuten. En de soep zou zeker evenwichtig zijn voor hun bloed- jes zonder blik. Haar keuken leek een hoopje puin.…

nog voor de dag geboren wordt in de nacht ontwaakt helder de Dageraad sijpelt uit de rotssteen, een bron van Levend Water die als een warme bruisende stroom de wintergrond open woelt en uit 't gekiemde zaad rijst een groene scheut dit wordt de nieuwe aarde waar duisternis, pijn en lijden verdrongen worden door het nieuwe licht de olijfgaard…

nog voor de dag geboren wordt in de nacht ontwaakt helder de Dageraad sijpelt uit de rotssteen, een bron van Levend Water die als een warme bruisende stroom de wintergrond open woelt en uit 't gekiemde zaad rijst een groene scheut dit wordt de nieuwe aarde waar duisternis, pijn en lijden verdrongen worden door het nieuwe licht de olijfgaard…

van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf weer tot faam macht in rijm, wel of niet verjaard in strikt of los verband, een golvend stem die haar ziel raakt, het kleedt het naakt het voedt, herschept als uit een oud getij scheurt de bolster van de vrucht, het kiemt in verse grond, de eerste scheut…

O zoete zachte schone Mensen-Zoon leliebloem van het eeuwig schoon vervul mijn ziel met hemelse spijzen water uit de bron dat op doet rijzen Een vrolijke fontein diep van binnen met wijn bemorst tot in de diepe zinnen het genezende brood uit de hemelschoot toegerust met een lied: een scheut de loot uit de tronk van Isaï opgestaan uit…

En nu de zondagse zon alweer wil naderen, mijn droomgedachten ook vandaag willen vaderen, plant ik opnieuw een jonge scheut een boom naast jou blijven we elkaar symbolisch zo door weer en wind trouw.…

De jaargetijden geven ze kleur en kaalte mijn nee wellicht ons positivisme leeft door in elke scheut in elk blad en elke zonnestraal blijft ook dat wat verankerd is steeds verlichten.…

een maffe melige kronkel vol tinkel- en ook tankelvonkel in d`r goed gemutste bovenzolder De dagen die ik minder relaxed grommend in mijn wolfsrol kruip giet ze stiekem vol met giechelstof ze brouwt drankjes tegen duf en dof glanst mijn slechtste dag tot in een stuip Mocht haar kracht zich eens met huilen ruilen verbleken in verschoten scheuten…

Ik voel je handje nog in de mijne en zie je lieve gezichtje voor me Ik denk nog elke dag aan mijn kleine warme scheuten trekken dan door me Zo onrechtvaardig en zo onbegrepen dat ik zonder jou verder moet gaan Zo onwezenlijk en onwaarschijnlijk alsof je zo weer naast me kunt staan 's Nachts hoor ik je lieve stemmetje soms en voel dan je…

Dans des Oordeels Zij danste ooit lente door lichte dagen liet blootvoets gele narcissen met rust voelde ijskoud door honderden vragen hoe bedekt geweten opnieuw werd gesust zij laat nu zwarte sluiers bruiden vangen geeft scheuten een laatste krimp van pijn proeft geen verschil meer in standen en rangen beleefde het maagdelijk wit…

op tot onstuitbare krachten tegelijk en niet alleen in herhalende nachten komen dromen de ziel bestuiven vol met opspelende wenken snellen mijn cellen voorbij zonder te groeten, te wuiven of aandacht aan mijn ego te schenken alsof ze samenspannen om dwaze geesten uit te bannen en slechts doelgericht naar onbevangenheid wenken scheuten…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên!…

getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken de bomen, de kwetsbare scheuten…

Zwijgend langs het schimmige pad in een schier eindeloze rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin…

dan terug in bed en draai op 'm zij ik droom nog even door maar het dromen gaat over in gedachten heel even aan mijn ontvallen zo lieve man dan denk ik aan m’n fijne kinderen zouden ze nog komen vandaag bij mij vanmiddag op de thee met een vervroegde borrel met ranja met 'n rietje voor de kleinkinderen ik droom nog even door dan een scheut…

ik dan jouw borsten zoals ze werkelijk zijn ontwaar ik dan jouw verjaarde buik na het baren of het verborgen zachte van glanzende venusharen durf je mij je ziel te tonen het diepste van jouw zijn ervaar ik dan nog heilige iconen, als het ware, zo pril geschapen waarvan een kind nog kan dromen of zal ik de pijnlijke verloren scheuten…

Plots schiet ik wakker, een auto schiet Gierend tuterend rakelings langs me heen – Een scheut door merg en been. Een scherpe steen, m’n band is lek. Straaltjes rillen in m’n nek… M’n licht is stuk, ik lijk wel gek. Dan maar lopen, niemand ziet ‘t.…

jaarlijks moet hij onder het snoeimes wilde scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een…

Een scheut van pijn door haar lichaam, Het is niet haar been, niet haar arm, Het is niet haar hand, niet haar voet, Wat o wat is hetgeen dat haar zo pijn doet, Een pijn die zij niet eerder voelde, Een pijn die zij besluit nooit meer te voelen. Nooit meer zou ze springen, Nooit meer zou ze vallen.…

jaren verraadt zich plechtstatig vertakt zwellend in een basthuid hij schraapt de schilfers weg het kriebelt als oud zweet de lente plukt zijn borst en kop kaler de vacht vervliegt in vlokken 2 hij spaart zijn adem in de oksel van een berg daalt af in de vroege schemer hij graast in een groen bekken maalt knoppen en sprieten en scheuten…

vlakbij slokt een schaduw tegels daarboven kussen onze tandenborstels tussen peterseliestekken op de vensterbank vanaf de schutting komt klimop de nieuwe scheuten willen meedoen als het groen tussen de wegen naar je hand bij je vingers loopt het dood als je nou een ring droeg wind jaagt de veren over het gras misschien als de wind…

Elke blik creëert nieuwe scheuten van leven, die ze wakker maakt in haar toekomst, maar vooral in 't heden. Vroeger waren het beelden die achter haar ogen braken die ze op haar brandend netvlies bleef bewaren. Raadselig heimwee ging met de tijd vervagen.…

De wandlaar, die haar zag; Die hare scheuten zag; Gaf dikmaal haar zijn zegen: "Groei" sprak hij "Bloemtjen groei; Voor zeis en storm bevrijd; Gedrenkt met milde regen." Doch ijlings kwam een bui In 't huilend noorden op, Met schrikbaar ijs geladen; De losgeborsten wolk Hing donker boven haar, En kletterde op haar…