Alle inzendingen over vlijen

hoge hoed die in stijf raffinement het publiek verstrakten tot het ultiem moment in bijdegronds donker murmelden talloze overleden stemmen over de pijn aan hun gemankeerde ziel beroetten walmende kaarsen het wit graniet van de zerken uit een lang verleden tijd nog dwarrelen verloren bloembladeren de kerk in om zonder gene zich te vlijen…

bewegingsloos in het aangezicht van het lijden zielsverbondenheid is een utopie geraakt zijn door de starheid waar kind en tijd zich bevreemdden van een geordend bestaan voelt jouw hand als chaos die mij wil onderdrukken in de overwinning van jouw roes niets is meer en meer is weinig geef dit moment de koestering waar het om vraagt, vlij…

in petto had blauwe plekken, schrammen in een bad verdoemde dromen is het nog altijd zo, ben jij ook zo leeft ’t steeds in het dronken duister allemaal mensen op zoek naar liefde mensen van vlees en bloed, zoals jij en ik hoe is het nu, in het onderwijs of in de wereld van de sport als je voor een vriend valt de meisjes rustig laat vlijen…

Loop voorbij aan het laatste terras, vlij me neer alleen met mijn gedachten ergens in het natte gras.…

Even verder rijst voor mij de witte poort van een oord vol vleugelgegons, vermengd met een soort lichtvoetigheid, dat elk woord onweegbaar met licht en liefde aanlengt Een lenig land voor dichter en troubadour waarin alles schijnt te buigen voor klanken en de kleuren van wapperend pompadoer voor de geur van wijnlekkende ranken Ik wil mij vlijen…

Leg jouw hoofd maar op het kussen vlij je lichaam zachtjes neer sluit je ogen voor het duister toe, bemin mij nog een keer Voel mijn warmte met jouw handen raak mij vurig, woest en wild samen smelten in verlangen tot de honger wordt gestild Kus gedachten naar de ochtend houdt de mooie beelden vast proef de eerste zonnestralen wanneer…

te luchten werd gelegd een oude boer die peinzende het land bekijkt dat hij bewerkte liefdevol in ’t spoor van voorouders de toekomst van zijn zoon of de kastanjebomen rijk gekroond langs lanen prijken waar een wandelaar zijn hond fluit omdat er een tractor snort de uiterwaarden zacht vanaf de bosrand glooien zich aan oevers vlijen…

Neem me mee naar het land dat ons heeft grootgebracht laat me daar alleen Tussen wijngaarden en vijgenbomen vlij mij neer op de grond van ons dorp waar ik elk geluid , elke geur herken Neem me mee en als het dan mijn tijd is zaai me uit over onze geliefde Libanese aarde het oude huis dat lijkt te waken op de heuvel ?…

Ik mag me vlijen tegen je lichaam, een arm om je heenslaan, maar als m’n hand je borst omsluit, m’n vinger het gleufje van je poes besluipt, dan ga ik te ver. Ik mag zacht zeggen dat ik van je hou als ik je blote schouder zoen, maar niet dat ik met je vrijen wil terwijl mijn lippen je hals beroeren, dan kom ik te dichtbij.…

Mijn handen om haar ranke hals haar heupen licht rakend lach ik, flirt ik, dans mijn wals volle lippen, zaligmakend een spoor, waar ik haar kuste haar lieve buik, oh, warme dijen mag mijn hand er laten rusten waar lijven zich nader vlijen ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen genot is hoorbaar, zo is haar zucht adem aan adem, samen vertragen…

Neen, laat ze rusten en de hoofdjes vlijen, In veiligheid geborgen aan de borst Der moeder, die ze weer in slaap wil schreien, Opdat ze tastend niet, in blindheid, breken Het hoogste, dat mijn ziel bezitten dorst... Ik weet niet, of ik zwijgen zal - of spreken.…

Ik vlij me neer in't hoge gras en sluit mijn ogen toe hier ga ik als ik rusten wil of als ik ben heel moe... De zon verwarmd mijn lichaam het water kabbelt af en aan en als ik uit mijn slaap ontwaak zijn twee uren voorbij gegaan…

Met gehaaste tred loop je door, net op tijd op 't station, Zie je waar je je in de bouwtekening neer gaat vlijen. Over een maand is de modder kersenlaminaat op het beton; De sleutel van geluk, staat jouw èchte man groenten te snijen.…

rustbed van gloeiend karmijn, Twee meisjes in verinnigd samenzijn; Een als de een zich teder overboog, Rees teerder nog de ander naar omhoog, En als twee zwanen tot elkaar gegleden, Omsnoerden zij elkaar de bleke leden … En als twee zwanen, een bleek zusterpaar, Bewegend licht, bevoeren zij elkaar, Beheerst, in een stil vloeispel, in een vlijen…

Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij van ons tweetjes dromen Voel hoe ik tegen jouw borst aan vlij laat mij het bloed onstuimig stromen Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij ‘t diepst in je ziel komen Knijp mij maar zachtjes bij mijn dij; laat onze sappen maar ineen stromen Neem mij in je armen, verlangde zij laat mij…

De verre heuvels liggen dof te blauwen, Een donker waas ligt om hun kruin te dauwen, De vogels lachen luid met klare klanken, 'k Ontvlucht de stad en vlij me op groene banken.…

Als doorzichtige tule over weiden Bestrooid met stralen blinkend goud Komt vanaf ‘t water zich verbreiden Vult met zilverstralen ’t schemerwoud Drapeert in plooien verre landerijen Golvend op een zachte koele wind Terwijl in bos eerste blaadjes zich vlijen In warme herfstkleuren reeds getint Overdekt door blauwe hemelboog Waarlangs de witte…

Jij dan onhoorbaar naast me komt zitten en 'k, onverstoorbaar lijk, 'k mijn hoofd op je schouder vlij, mijn arm om je rug Zullen we wat op strand gaan liggen, vraag je Zoals jij dan ligt met je hoofd op mijn buik, 'k jou gebruik om je oren, je stekelig haar, je denken te masseren we wegdromen in zand en een weten van glinsterend…

druppelt het nog licht in Leiden De lucht klaart in Oegstgeest op voor ons beiden Al zijn we van de nacht nog diep vervuld Ons deert niet wat gebeurt in Eck en Wiel In Aarle-Rixtel of in Gilze-Rijen In Baarle-Nassau Grollo of in Zeijen Ons gaat het immers enkel om de ziel En om de bossen waar wij ons vermeien En in het mos dan naast elkander vlijen…

dagen kijken we samen naar een golvende zee stormenderhand komen er vele vragen antwoorden drijven met de wind mee zandkorrels bevrijden begraven gevoel ontkuilen het kleine stille denken stilzwijgend weet jij wat ik bedoel zonsopgang zal ons niet meer wenken wanneer het avondrood het helmgras kust wolken zacht door het duister zweven vlij…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

En zij zal in de lange nacht aan het hoofd zich vlijen met der dromen wufte vlinderpracht het kindje verblijen. Het verhaal zal zij weer beginnen het angstig mooie en zij zal zich duizend keer bezinnen en het niet voltooien.…

‘s nachts ben ik rijk en verzwegen liggen woorden bij mij (mijn eenzaamheid verwarmt ze) nietige lijven die vlijen zich omhullen mij ‘s nachts (dat is maan dat is licht of klank op mijn huid) hun strelende tongen bewandelen mij (zij komen van buiten naar binnen over mijn lippen) dringen onaangekondigd in mij (mijn mond wordt droog) de holtes…

De buurvrouw, een Hongaarse heeft het mij geleerd, zodra er sneeuw gevallen is je persjes vlijen op het ongerepte. Zoals vroeger op het gras de lakens bleekten, veel wit op weinig groen, zo liggen daar mijn kleden tot het wit ze heeft bedekt.…

geheimen deel en grapjes maak over niets in het bijzonder, dat ik de clown uithang en al wat mij bezwaart bespreek het is met die vermoeide blik dat ik dezelfde passie deel voor schoonheid en voor kunst voor landschappen, planten, dieren voor de chemie die ons zo uniek maakt ik elkaars ogen en als mijn hoofd zwaar is van de muizenissen, vlij…

Mijn hoofd leg ik zacht tegen je borst en vlij me tegen je aan. Tot het aller diepst zou ik met jou willen gaan. Mag ik binnenkomen? Mag ik mee in jouw dromen? Mag ik horen wat jouw hart te vertellen heeft, mag ik ooit weten wat je hebt beleeft. Ik wil samensmelten met jou je vertellen hoeveel ik van je hou.…

je hebt as gespuugd als gal van binnenuit je barstte open, explosief ineens had je jezelf weer lief joeg hete stenen door de lucht de zwavel rookte nader je angsten waren op de vlucht de vulkaan is nooit een vader de kern is rozerood wringt lava door de spleet ik vlij me in je warmte neer jouw magna is al eeuwen heet ik glij een helling…

Troostend sla ik mijn armen om hem heen en terwijl ik zijn gerafelde mantel zachtjes om zijn voeten vlij, als warme pantoffeltjes, fluister ik: wacht maar, als de lente met haar groene toverstaf terugkeert van haar lange winterreis, zal jij weer de koning zijn van mijn achtertuin, in blommige, nieuwe zomerjas!…

met een broodkorst als corsage gaat de blijde zwerver door het wijde land hij wuift naar de koeien in de weiden naar het bloeiende koren hem terzijde terwijl leeuweriken eten uit zijn hand 's avonds stralend staan de boerenmaagden aan de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun…

En innig tevreden vlij 'k er drie, vier naast mijn doperwten en dominolapje. Weer heb ik de nieuwe aardappels gehaald.…