Wij zijn te hoop gegooid, wij liggen bleek en bloot en onmiskenbaar dood langs smalle, stille wegen. Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een…

De hond ligt zachtjes snikkend in zijn mand; droef peinst zijn baasje bij een glas genever. Er hangen duizend boeken aan de wand: ’t Geluk was hier bepaald geen gulle gever. Op straat waaien geluiden van een feest: een schrille lach; er valt een glas aan scherven. Maar binnen zingt het wenen van het beest en zit zijn baas al uren te versterven…

Ik heb voor jou een fiets gejat, Want gister jatte men de jouwe; Al was het dan ook nog zo'n ouwe, Je was toch blij dat je 'm had. Je kunt als dame in de stad Geen eindeloze einden sjouwen, Immers het tippelen door vrouwen Wordt vaak ten kwade opgevat. Daarom toog ik op dievenpad, Zoekend de schaduw der gebouwen Tot ik een vond voor…

voorzichtig heb ik de gevangen vogel uit de strik verlost ik laat hem vliegen hij geeft mij vleugels ------------------------------------- uit: 'Warmte vergt jaren groei', 2005.…

Het grijs hield vol dat alles wit was wat niet zwart was, dat alles dag was wat niet nacht was. De vele kleuren verbleven clandestien in het zonlicht dat hen nog niet kon velen. Wat wij nu rood vinden was wijnwit. Oranje? Volle-melkwit. Geel was een heel oud wit. Groen, een grijzend wit. Het blauw was nog zo bleu. Indigo bleef maar bleken…

Net heb ik zeilen gehesen met bloedend hart heb ik afgezien van de nachtvangers en ik weet nu dat diepte niet kan komen dat vaart niet kan komen als ik niet raaf vrouw in mijn lichaam krassend verlos. Net zag ik dat je de raafman bent en ik geef je koosnamen en je bent mijn lijk we liggen al zo lang in duisternissen dat boeglicht ons bijna…

Dacht dat je ver was, vader, een ander land was, mijn stem daar niet kon horen, dat je grijs gestold als steen, grimmig als een oude boom nors omschorst was. Ik kijk naar het omlijst gezicht, de stroeve blik langs mij gericht. Wat, als binnenste zich buiten keert, harde kernen fijn dooraderd blijken, nerven teer glanzend blootliggen, ik…

Hier is de grote verdwijntruc: kijk naar de vrouw in de kluis, de deur staat nog aan en kijk naar de man met die deur in zijn hand, die hij sluit. Zie zijn vuist, proef de rook, ruik het kruit. Speel mee zonder spoor van begrip of van greep op de machinerie. Houdini de Tweede op de rand van zijn bed, hoofd in handen - niet…

Het leuke van een tuin is dat je hem voortdurend snoeien moet, of snoeien, noem het oogsten, of wat je zoal met snijbloemen doet, snijden, in een vaas zetten, de stelen, in knop waar men de bloem in ziet, of bloem, noem het poëzie, of gewoon verhaal, want wie niet waagt die knoeit, wie schrijft die snijdt, wie snijdt die bloeit. ----…

Een nieuwjaarsviering daar hoort bij veel heil, geluk en denk aan mij maar het zou het goede overdrijven daar steeds mee aan de gang te blijven. Mijn wens is dus kort vormgegeven: 'denk vaak aan mij, maar dan heel even. En denken wij ook aan elkaar, dan wordt het vast een goed nieuwjaar!'…

Hoofdhaar is een knolgewas. Jij hebt knolletjes in je huid, Taai en herfstachtig gras komt daar geregeld uit. En ieder knolletje is een knoest van o wel duizend cellen. Studeerde je histologie dan moest je die allemaal tellen. Ik echter zeg alleen maar dit: dat onder haar en schedelbeen een buidel hersencellen zit, en dat daarvan één cel…

Hij is niet uit de lucht komen vallen daar in Bethlehem al klonk er de boodschap en het lied van engelen maar heeft moeten groeien vanuit een vormeloos begin – er was alleen maar een woord dat mocht worden geloofd en dat zijn moeder ontvankelijk maakte Ook de vrede zal niet uit de lucht komen vallen als een warm zacht kleed over ons heen…

'En het geschiedde in die dagen dat er een bevel uitging vanwege keizer Augustus...' Je las het ons strak en plechtig voor. Weg moesten ze uit hun huizen dagreizen ver om ergens geteld. Waarom? Vanwege. Dat woord kende ik niet. Maar wel dat het bevel ook hier kon gelden, aan deze feestelijke dis en wij vertrekken moesten, plotseling…

Kijk, daar gaat de vrede. Iedereen springt op. Waar? Daar! In die blauwe jas! Ze drukken hun neus tegen het raam, leunen op elkaars schouders. Hij is heel klein. Ze hebben hem nog nooit gezien. Ze roepen: vrede! vrede! Hij hoort hen niet, verdwijnt uit hun gezicht. Ze voelen hun hart bonzen en gaan weer naar binnen, grijpen elkaar beet…

Kerstmorgen vroeg... De prille jaren vijftig leden buiten voelbaar onder de winterkou, de rode kolenkachel was nog amper lauw, maar de elektra-kaarsjes in de kerstboom deden hun best, de kleine jongen wreef zijn handen, maar bleef zich warmen aan hun zachte stille licht, zo af en toe kneep hij zijn ogen dicht, waardoor het nét leek of…

Winter. Je ziet weer bomen door het bos, en dit licht is geen licht maar inzicht: er is niets nieuws zonder de zon. En toch is ook de nacht niet uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt. Zolang er sneeuw is is er hoop. -----------…

het is winter - je lichaam uit takken knettert. ik zit met een boek over blijdschap in mijn hoofd, een thema uit de middeleeuwen. gebonk, geraas aan de poorten van het hart, maar ik blijf binnen. anderen voor mij deden het helemaal anders, ik kan dus maar gewaarschuwd zijn. je lichaam trekt weg - de winter duurt nog, dat wel, maar het gaat. de…

Er liep een hondje tussen de soldaten, meisjes giechelden op de laatste rij, toen zij een lange juichende cantate over de hemel zongen: Maakt u vrij! Het was een straat als alle andere straten Ik zag een heilsoldaat, hoe hij Haast jubelend zong, of hij 't nooit meer zou laten, hij keek omhoog en leek onzegbaar blij. Ik hoorde de trompet…

Tussen de dagelijkse muizenissen heeft zich een woelrat in haar hoofd gevestigd, zo een die niet meer weg wil, die de taal versplintert tot onverstaanbare klanken en de wilde blik in haar ogen verankert, woest om zich heen slaat, aan haar zinnen knaagt, herinneringen loswrikt, tegen de toekomst aanhikt, hij vreet zich een baan door haar…

Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden stappen in een cavalerie van drogend hooi en juichend zet ik mijn kinderen als jonge ruiters in het zadel van mijn hals. Een blije nederzetting is dit huis en waar de zon aan overuren doet, heeft men zich dagen verslapen. Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam het schaap met zijn zomerlip blaat. De…