Je kruipt niet langer op het land dansend gaan je vleugels je landt in bloemen en in licht je schittert wat een mooi gezicht een bloem boven de heuvels. ---------------------------------- uit: 'Over dag en nacht', 1999.…

‘t Is bijna lente, de knoppen zijn al weerloos, de takken steken hun armen uit en de groei heeft de bloei ontdekt. Het blijft voorlopig lente, omdat het gretig groen is. Het was de luidruchtige lente, die even heeft geglimlacht. ----------------------------- uit: 'Liever niet', 2017.…

Het is weer helemaal genieten. Zo zou het altijd moeten zijn: licht en vredig dus, alsof alles ineens voor altijd en nooit weer is. Geen lengte van dagen, geen gevoel van weg te moeten en te huilen. Nooit gaat meer iets voorbij. ------------------------------- Uit: 'Klein Diorama', 1974.…

Ik zeg. Zeg niets. Niets zeg ik dan: Wij. Het splijt dikwijls maar is, immers heeft een soort. gewicht van 34.3, atoomnummer 2 : 2 protenen (jij en ik), 2 neutronen (?) en een heel kleine neutrino. Onder het uitzenden van een λ-deeltje ontwikkelen wij een zo sterke erotiese warmte —gelijk aan zes volledige echtparen in hun eerste graad…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

Hoe zijn wij hier geland, waartoe... vanwaar...? ligt ergens aan het strand dat vreemde schip nog klaar? en als het anker is gelicht, naar waar... naar waar...? -------------------------------- uit: 'Voorbij de wegen', 1920.…

Twee zusjes zitten voor het raam. Eén leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin. De oudste leidt met zachte dwang haar zusje weer het sprookje in. ------------------------------------ uit: 'Een vrouw bezoeken', 1985.…

Twee zusjes zitten voor het raam. Een leest. De ander luistert. Haar handje schuifelt door het haar. Er is nog even samenhang maar dan ontgaat haar het verhaal. De duim blijft steken tussen mond en kin. De oudste leidt met zachte dwang haar zusje weer het sprookje in. ------------------------------------ Uit: 'Een vrouw bezoeken', 1985.…

hoe lang denken we het hier uit te houden? wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl die wij omringen met parken en tuinen om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten naar Duitse liederen luisteren…

Een half petje kip, een popotamus hip, twee muisjes vleer vier hanen weer, acht beelden voor, zestien kijkjes door, tweeëndertig vliegjes vuur, vierenzestig kastjes muur, honderd achtentwintig fouten druk, een kippetje tuk? tweehonderd zesenvijftig stokken tover, vijfhonderd twaalf tochten over, en ongeveer, duizend minnen meer. ----…

Prachtig en langzaam bloeit de tuin, in jong gras ligt de stilte, een handvol bloesem, een handschoen groen om takken van de winter. Het raam staat open, het gordijn beweegt, de wind gluurt binnen, zijn armen om de schaduw van de nacht die hem moet tillen. Zij slaapt, een zwaan, een vlinder door blad hoor ik zijn voeten gaan. -------…

Het verschil tussen dwalen en verdwalen is de verte van huis – de bocht die je verleidt een nieuwe bocht in; de tijd is hier anders, niet trager maar in een vriendelijker licht en het licht is hier waar niet alles knippert en schreeuwt geduldiger: zoals jij nietsvermoedend in dit gedicht bent gelopen; een bocht na een bocht, na een strand…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt ensoms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend. -------------------------------- uit: Eerste…

Ben ik hier om licht te zien of het duister, bij de kolom die opzij staat, in de stad waar uit op ijzeren wegen Ben ik hier om gedachten mee te geven, woorden? Woorden voor terreinen en gruis? Zoals uit de zwart geslagen boom met afgescheurde tak toch weer het groen bloedt en straks de bladeren komen, zo wil ik hier mijn woorden laten…

ten opzichte van dat ene licht op zee een schip staan alle sterren stil tenzij ze vallen bedrogen door het licht van de ene ster reeds eeuwen gevangen en nog te zien blootsoogs zien wat er niet meer is omdat het er nog is zo valt ook de mens in het ogenblik de eeuwigheid in --------------------------- uit: 'Formentera', 1984.…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

De zon die hem wakker sloeg volstaan zou te schrijven: de hamer neerkomend op de domme of achteloze vinger ontketent een wereldoorlog of beter: de eerste blinde schermutselingen in het omstreden grensland: in het jonge zonlicht gaat het oude weerlicht nog even volledig verloren de rest is pakpapier, houtwol journalistiek, psychologie…

De sneeuwvlinders fladderen wild laag langs het betonnen plafond en vinden geen uitweg dan sterven, het pad nergens heen wordt al slik. Maar ’t gras is een pasverschoond bed, de lakens nog koud en kraakwit, waarop met een o in de mond – een noot voor zijn kaken te groot – en kogels…

Ik kan mijn ogen sluiten en niet meer zien. Ik kan zelfs mijn ogen openen en niet meer zien. Het doet geen pijn. Ik kan heel goed niets denken en niets hebben en niets vragen en niets zijn. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 1998.…

Later, als ik zwakzinnig ben met schoothond en schrikvel houd ik een kruik warm tegen me aan en praat ik met je in mijn slaap. Als je nu kan begrijpen wat ik dan ga bedoelen, krakende dorre tak dat ik ben, ga ik me niet zo afgebroken voelen maar meer een uitgeblazen paarde- bloem. Hoor je me dazen? Daar gaan mijn parachuutjes al. -----…