niemand wordt hier zacht gewassen, sterker wel ruiken de zusters is dit het mes nog dit hier is het stoplicht al, de afstap van de illusie kan een ander nu de hand slaan aan, het heft plakt in eigen hand ------------------------ uit: 'Resistent', 2006.…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak. Waarom ook niet…

Ik wandel door de straten, een amalgaam van onderdelen. Ze zijn met velen, werken samen: mijn ene voet gaat voor de ander, ik zeg beleefd een ander dag. Zij geven op hun tijd de brui eraan, buiten mij om, gaan uiteen, en vinden elders onderdak. Ook in een leven ondergronds is altijd werk voorhanden. Antropoceen heet het project in uitvoering…

Het waren eenvoudige mannen, arbeiders in manchester pakken, weduwnaars, ongetrouwde boerenknechten en hier en daar als miskende intellectueel een bleke letterzetter. Ik luisterde ter hoogte van hun heupen hoe ze hun eigen mythen schiepen waarin een aardappel de gestalte van een god kon aannemen, kwade geesten in de gewassen huishielden…

Je ademt de laatste vrije lucht in, bijna longduizelig, vrolijke standbeelddanser die je minutenlang bent. Ook de pioenrozen leven zich volmaakt uit in deze lucht en draaien hun bloemhoofden mee met de zon. Het drietoninge gezang van de Messiaenvogel. Ingekleurde bewegende bomen. Late onzichtbare zomersneeuw. De herfst drentelt over de…

Het is raar gesteld met de doden, schuiven in je aan, zitten met hun holtes in je knieën, hun kootjes in je vingers een brief te schrijven, even sloom als jezelf, even beperkt op de hoogte van weerbericht en genade, twijfel en kostprijs en als het etenstijd, bedtijd, tijd is om de honden uit te laten, tijd om een kind te krijgen, een man te…

Het zeewater stroomt mij door de aderen, dat weet ik zeker. Ooit was ik in een vorig leven commandant van het gepantserde ramtorenschip De Buffel. Ontelbare keren stond ik er op het dek meedogenloos bevelen schreeuwend naar de bemanning om een vijandelijk schip onder de waterlijn goed lek te stoten. Ook al ligt het schip nu voor eeuwig…

Het is van mijn leven nog niet geschreven, nog nooit van m'n leven. Het staat om de dood nog niet te boek, om de dooie dood niet. Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is…

Als ik zijn geweten was had ik hem in het oor gefluisterd: 'En nu nooit weer, schobbejak!', enzovoorts. Zachtjes, zaken die hem kwelden. Een van z'n laatste dagen hem zijn verdiende rust gegund. Misschien een regenbuitje om de dorst van morgen vast te blussen. Zijn trots ik had hem het blozen van de kaken geslagen. Hem gelaarsd van zijn…

Hij zegt of hij ernstig is, als iemand aan wie voor altijd is verdwenen, of niet ernstig is te laten willen door wie het meest dichtbij is, nu en steeds weer, als hij jong is of oud is. Niemand zegt: 'Dat is niet makkelijk.' Het is duidelijk dat hij dit niet zomaar zegt. Hij neemt een bad, droogt zich af, zegt niet doen wat hij eerder…

Kijk haar, ze denkt dat ze alles weet en 's nachts zwemt ze in wolken maar ze weet nog niet eens hoe ver ze kan gaan en in haar dagboek staan dingen waar god te moe van wordt en maar weinig voor de eeuwigheid dat de wolken zo mooi zijn. ----------------------------------- uit: 'Verdwaald ontwaken', 1990.…

Er was een man die bij elke strofe die hij hoorde van de merel zei schat schat en er kwamen weer nieuwe merels merels En bij elke jongen die hij zag op de fiets of lopend dacht en zei hij beeld beeld En die man ben ik zelf ------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2018.…

ik wil een ander leven waarin ik onbevangen aanraak en me blijf inzetten ik heb genoeg van mijn tekortschietende handen mijn zwatelende brein en snedige tong wil ik niet meer ik ben moegeswitcht van: hoe blijf je jong naar hoe blijf je levendig van hoe blijf je levendig naar hoe heb je lief van hoe heb je lief naar…

Het is druk in de supermarkt: morgen is een feestdag zijn er nieuwe ideeën? nee, maar we hebben nog genoeg oude ideeën we zitten in een vliegtuig de violiste waar ik naar luister vraagt zich af hoe haar hand in elkaar zit maar ze gaat door het lijkt een struikelpartij maar het is wegrennen in slow motion de zee weerspiegelt de langzaam…

Het gras is gezaaid, de bomen zijn gesnoeid. Er zijn mensen aan het werk en verderop in een straat die te vol werd voor mensen die die straat waren kan de belofte van gras niemand iets schelen. De woede en het galmen tussen zingen en schreeuwen in vreet alle ruimte op. Dat we niet meer in de straat gewenst zijn - we zijn niet erg gewenst in…

Je blik doorboorde mij zonet hier op de roltrap in de bieb ik ben verward maar ook aan zet en ga opzoek naar waar je liep Ik zag je in de krantenzaal op deze uitgelezen dag verzonken in een goed verhaal met om je mond een vage lach En in die aangename sfeer – een glimlach zwaar dus vederlicht als ik je kietel met een veer mors jij je…

Omdat ik geen honger, geen dorst lijd, een huis heb, een baan, een voorbeeldig gezin, duizend boeken, van Sade tot Grimm, gezondheid, een trouwe maîtresse, veel tijd voor kunst en liefde of wat daarop lijkt, de wereld kan zien, mijn tuin cultiveren, duizend gedichten opnieuw kan proberen een God te zijn in het diepste geheim, daarom is het…

Er is slaap in overvloed, tot in de benauwdste ogenblikken toe, maar niet genoeg voor iedereen een enkeling blijft wakker, ziet de hemel rood worden, elke ochtend opnieuw hij wacht tot er honger komt en er komt honger, dor en stoffig en van heel ver weg, maar niet genoeg voor iedereen hij is de eerste nu, hij begint haastig te lijden…

Ik ben niet gemaakt om 's avonds de trap op te gaan Naar het smalste bed van de wereld. Ik krijg het aan niemand verkocht. Ik ben niet gemaakt om 's nachts het licht uit te doen En mijn ogen te sluiten alleen. Kon iemand dat maar in mijn plaats. Ik ben niet gemaakt om wakker te worden 's ochtends Met een opgeschoonde kop. Ik doe alles verkeerd…

Mijn onderdelen vallen uit elkaar. Geen nood, atomen maken om het even waar hun vreugdedans. Mijn eiwit valt uiteen tot hergebruik. Een bacterie stribbelt nogal tegen maar vindt geheid een nieuw tehuis. Ja, er is veel eeuwigheid in mij. Maar zeg eens, waarheen gaat de pijn waar stapelt zich het hartzeer op waar moet je voor mijn liefdes…