In de voorwereldlijke schemering waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen slapen zij naakt en schuldeloos verstrengeld als op goddelijk bevel. Voor hen geen boom der kennis, geen appel en geen slang maar wel het tikken van een kleine feilloos afgestelde tijdbom: straks laten ze elkander los, zoeken hun voeten de begane grond, het eigen…

Soms hoor ik onverwacht weer achter gewone woorden die je uit een zoveel zuiverder en zachter, adembenemender geluid, dat ik opnieuw naar je moet kijken of ik je nooit tevoren zag. Laat al die jaren maar verstrijken; zolang ik dit bewaren mag kan jou en mij de tijd niet deren: weer voor het eerst met je alleen hoor ik de harmonie der sferen…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

Liefste, hart en woorden Houden voor jou stil, Jij blinde vlek in mijn vermoorden Van wat ik vergeten wil. Kleine vink, lieve kleine kinkel - De liefde speelt mij parten - Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn…

Toen het cement zich sloot boven mijn hoofd viel er toch iets van me af. Rust nu maar uit, dacht ik met de dode dichteres die recht van spreken heeft, je hebt je strijd gestreden. Probeer niet te zwemmen of adem te halen, geniet maar van het koele mortel om je heen, voel of je het begin van verstening meekrijgt voordat je hart zijn vrede vindt…

Het grote woord houdt hier niet van, schudt zenuwachtig, zwijgt pijnlijk, staart wat voor zich uit, Say Cheese, vogeltje! Mis. Te bewogen. Nog maar eens. Een ander licht. Verstandhouding, samen veel praten. Beter zo? Over jeugd en wat het is, alles ook wel eens op een bed? Stil blijven staan! Een bedrand dan. Misschien het holst van een theater…

In welke woorden ik ook over Paris, de lafaard, trouweloze, grote wellusteling, in welke termen ik, eer- en gewetensvol, over die lummel spreek, geen treft de man die minnaar is van Helena -------------------------------------- uit: 'Een hond van Pavlov', 1969.…

als door herinnering gedreven opende ik haar deur zocht, al was het maar heel even naar haar vertrouwde geur als door herinnering getrokken liep ik naar het ledikant schoenen uit en op mijn sokken kroop ik zachtjes naar haar kant als door herinnering gekust heb ik mijzelf laten gaan en zocht ik naar een plek van rust maar vond kringen…

in bed deed ik mijn best niet aan je te denken vermenigvuldigde ik getallen van vijf cijfers met elkaar tot ik er opgewonden van werd ook poolzeeën, het mesozoïcum, de watersnood van 1953, het centraal station van amsterdam om vier uur 's morgens, de dagzaal van vrouwen-2 te duin-en-bosch, harry mulisch geheel ontkleed met alleen zijn sokken…

De harpen hangen als koude koorden in al te naakte bomen en schuifelend aan mijn oor het snarenspel van bloemen op de akker de krokus wordt geboren de wind hangt zeilen uit. Wat wij zelden horen het rillen van de huid het geuren van de liefde als een blank boeket camelia naar méér nog of in elk geval naar evenveel. ---------------…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

Sneeuwend tussen de lippen Van de aarde, draag ik Haar lichaam in mijn lichaam. En nergens woont de mens: De ontaarde stilte Die genadig spreekt. En nergens draag ik onze liefde - Tussen groeiend puin - Onsterfelijk als de dood. ---------------------------------------- Uit: 'Winterrunen', 1967.…

Ik verbind hem met touw, met mij, met handen aan het bed. Verbonden beginnen wonden pas echt. Met zorg snoer ik de mond, verblind de ogen. Toegekomen, klaar, begin ik met ontbloten. De rand, de binnenkant. Geheel ontdaan verzoekt hij, deze om genezing. Maar ik lig hem zwaar, ik ben op hem gebrand. Ik ben de bovenhand, tot de tanden…

Wanneer ik ’s avonds in het duister Naast je lig en liefkozende Woordjes in je oortjes fluister Zoen op je actief blozende Wangen en met elk gebaar Een stukje dieper doordring naar Het zoete centrum van je ziel Dan schijnt je schoonheid zo fragiel -- Maar als de schrijver diep in mij Je ’s ochtends vroeg graag wil vermoorden Want de nacht…

Is hij er nog? Hij is er nog. Ik ga even niet meer praten, zegt hij. Elke stap lijkt nu de laatste. Het nieuw infuus, de ogen gesloten, de ogen open. Hij mompelt dat hij even niets meer zegt. Elk moment lijkt definitief. Misschien blijft hij, blijven wij, voor altijd hier. Is hij er nog? Hij ademt uit, is stil en ademt dan weer in. Hij is er…

Wij, die elkaar in dromen minden, Buiten de dwang van ruimte en tijd, hoe zullen wij bevreed'ging vinden in dezë arme werklijkheid? Uw hoofd, in mijne arm gedoken lijkt als een vrucht zo broos en klein; gij houdt uw ogen vroom geloken; kan daar mijn héle wereld zijn? Er ligt een troost van rustig weten in uwer handen vaste druk. Maanden…

De okselgeur beschreven in een vers rook indringend, een polderbos in de herfst, jij aan mijn zijde. Wij spraken over het ritme van de natuur. Onze woorden vielen als de bladeren, pagina naar pagina vol. Zo schreven wij poëzie; het zweten van de bomen, het lekker liggen dromen in een bed van woorden als mos, gras, aarde, licht dat ik bewaarde…

Hoe de boomschaduwen over de grasmat wandelen, rondom, onophoudelijk. Stil staan als een beuk in het struikgewas. De wil om te groeien is wet: van leven, maar wat weten we van de vogels die tussen blad en takken in ons nestelen? Is er pril geluk dat nog uitgebroed moet? Het wil hier aan de dag waar het strijklicht ons omvat. Tussen ons…