De wind, de eindeloze wind waait waar hij wil danst op een esdoornblad smijt schepen heen en weer vermaakt zich met een zwaluw legt zich doodmoe neer opeens. Wat hij, zijn waaien te betekenen heeft? Verkeerd, aan dit adres! --------------------------------- uit: 'Boze Wolven', 2002.…

Er is een boom geveld met lange groene lokken. Hij zuchtte ruisend als een kind terwijl hij viel, nog vol van zomerwind. Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken. O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen, met slepend haar en met de geur van jeugd stromende uit zijn schone wonden, het jonge hoofd nog ongeschonden, De trotse…

Ik zit voor het raam en zie hoe de tuin niet is veranderd voor haar ben ik niet weggeweest de tuin kijkt mij recht in mijn gezicht het is vreemd te bedenken dat zij mij niet kent, zich mij niet herinnert na al die tijd dat ik hier niet was ik de tuin was vergeten, zij voor mij niet bestond, is zij nog helemaal als toen hoezeer ik ook…

Natuur is voor tevredenen of legen. En dan: wat is natuur nog in dit land? Een stukje bos, ter grootte van een krant. Een heuvel met wat villaatjes ertegen. Geef mij de grauwe, stedelijke wegen, De in kaden vastgeklonken waterkant, De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand Door zolderramen, langs de lucht bewegen. Alles is veel…

De bergbeek in zijn bedding van boven naar beneden maakt Alpen tot ruïnes. Niemand herkent je meer als je je doel bereikt hebt, o domme, natte beek. ---------------------------- uit: 'Gedichten', 1984.…

Zo onwaarschijnlijk zacht is het hier nog nooit geweest. Alle vogels wachten tot de zon. Wijfjeswolven slapen, gespitst. Siberische idylle, dan een jagerstred op de permafrost. Freefighter Joop staalt zijn spieren alvorens de ring in te denderen, overal ter aarde dooit of laait het licht. Als een wenkbrauw bloedt de einder. ---…

Je hebt de melkbus geopend en in de bron gestaard van je dorst; het deksel paste precies op je hoofd; zo zwom je met je tong in het witste dat je waste; je dronk het mooiste vlies, doordrenkt van lucht, opgespaard uit de bus, deed je het wonder dicht; je hoorde hoe de melk getild werd naar de avond toe; op het schelpenpad stond je, zonder handen…

Wereld van aarde, alle lichten uit. Slapend lichaam van grond, geurige lieve mandarijn, hangend aan je gedroomde takje in de nachtgaard. Regen in juli, liefde in woorden. Je lichaam slaapt als de schim van jonge bomen. ---------------------------------------------- uit: 'Alle bundels gedichten', 1976.…

Een geur van hoger honing verbitterde de bloemen, een geur van hoger honing verdreef ons uit de woning. Die geur en een zacht zoemen in het azuur bevrozen, die geur en een zacht zoemen, een steeds herhaald niet-noemen, ried ons, ach roekelozen, de tuinen op te geven, riep ons, ach roekelozen, naar raadselige rozen. Ver van ons volk…

Werkelijk, men moest de steen met menselijke waardigheid bekleden, zijn woord voor menswaardig aannemen. Men moest, om nog in de mens te kunnen geloven, zijn oor te luister leggen bij de steen of met de stem spreken van een steen. Men moest, om de eerste de beste steen te citeren, uit de steenrots een geheel nieuwe mens slaan…

Twee handen woelen in vochtige bosgrond Een stem. 'Tien dagen geleden - hier - veertig of vijftig.' Binnen de jaarringen is dit moment nog geen tiende millimeter dik. 't Graven stokt het licht druipt langs de stammen. Twee handen de polsen gebonden steken zwart biddend uit de aarde omhoog. --------------------------…

Een boom kiest zorgvuldig zijn plaats om daar nooit meer vandaan te gaan. Met niets dan zonlicht en lucht versterken zijn wortels hun greep op de wereld en neemt in zijn kruin het overzicht toe. Zonder beschutting wordt het leven in alle seizoenen pas echt getrotseerd. Dat op zijn stam onze hand zich soms neervlijt in een groet of is het…

Onvindbaar waren we die lange dag: we waren de paadjes achterlangs en binnendoor, brandnetels en berkenstammen, de ondoorzichtige oude kas achter in de tuin van een van ons, hutten in de bomen, in de bosjes waren we, verstopt onder bruggetjes en laaghangende takken van treurwilgen bij de gracht. We wisten alles van stekelbaars en salamander…

Zo zondag dat de wind hier niet over de pier blaast noch in 't park de hond dolt is het mij te moede en zulke taal ook drukt mij uit als tube's laatste, allerlaatste... Op straat stappen of ze mij halen: geen jeugd, geen jacht, komt u maar mee! maar nee, is het roerloze extase: een stille gang, tikken zeg niks! Hier rust lawaai van woede…

Een egel die, gestart te Smilde, naar Hindelopen lopen wilde, zeeg halverwege in elkaar met een aanmerkelijke blaar. Ach had ik, hoorde men hem snikken, maar iets om die mee door te prikken.…

Een zandstraal wind in de rug, ergens tussen de badweg en Het Hon het strand een aftelrijm van palen. Waar de zee nog dun is als een pink rollen strandlopertjes als biljartballen over het laken van het water, overrompeld soms door zeeschuim. En waar het duin verzandt Ontstaan om wrakhout, flessen, banden, nieuwe duinen, niet hoger dan mijn…

Hier staat de rode beuk met het eindeloos grote geduld van een boom. Hier staat de rode beuk hij ziet en hij hoort ons en is ons vergeten. Hier staat de rode beuk voor hem is het altijd altijd en hier is het nergens…

kleine droefheid roept en raast als regen in de duinen kleine droefheid kijkt verdwaasd naar de bramen neder. zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder. koude duinen, wolkenblauw bewaasd, omringen de verdwaalde droefheid, stervend haast, die in al haar kleinheid roept en raast. -------…

ik siepel ik siepel ik holderdebol verlegen vergetend de oude knol ik rol over m'n kop in het groene gras 'k hoor het weer zingen het lage gewas het vredige groeisel dat een deken was: een wolletje wei vol zachtheid vol geur groener dan groen in een ruimte die blauw wordt van kleur. ik rolper ik stolper ga kop over kol ik boor…

Grijze dromen kent de zee er vele van vissers en van havelozen. Elke doodsschreeuw wordt er opgenomen en stijgt omhoog terwijl de kelen zinken, zich voegend tot een net van wolken waaruit de regen spat over de stervelingen. Maar nergens kun je dieper staren dan in de spieren van de golven en je een tijger van een kerel wanen of met verdronkenen…