Ik heb mijn handen om jouw schors gelegd en zacht bevoeld, zoals een blinde tast. De diepe barsten in jouw bast betast, het braille dat op stam is ingelegd. Een oud verhaal dat hier geschreven staat, hiërogliefen uit een verre tijd, zo zorg'loos ooit de liefdesgod gewijd; van altijd zomer spreekt dit stil dictaat. Mijn vingertoppen…

Als iemand mij nou maar had opgeraapt en in zijn zak gestopt en daar gelaten had, dat af en toe een hand mij vond, voelde hoe zacht ik was en dan weer losliet. Of op de vensterbank gelegd, op 't nachtkastje, in een rommeldoos. De keukenla! Ik heb nog nooit een reis gemaakt, ik moest zo nodig wortel schieten. Als iemand mij…

Wat is zelfgenoegzaam? Regen. Wat is een kapstok? Een stille vriend. Hoeveel gaten telt een knoop? Het dubbele van een knoopsgat. Wat wil dansen maar kan het niet? Regen. Wat wil vuur zijn maar kan het niet worden? Regen! Wat ligt daadwerkelijk stil? Het hart van een dode. Wat klopt het hardst: het hart of de voet van de baby? ------------…

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht. Ik lig languit lig in mijn huid te zingen lig zacht te zingen antwoord op het licht lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen te zingen van het licht dat om…

zoals regen zoekt een natuurlijk versmelten en planten hun aarde ten zeerste bevroeden zo drijvend op een lange zijden zeewind blies jij in mijn gebied je oevers, mistiger, heb jij verdriet voortdurend op mij ingesproken zoals ook regen steeds zoekt een natuurlijk versmelten. en groeit nu dit bitter stromen rustiger, zijns ondanks, en…

en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

De mensen worden uit het landschap weggenomen: wat een rust! vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist. En daarboven…

De hete dag is in de nacht geblust; Nog gloeit mijn ziel rood in het donker voort. Ik ben gelijk een smidse verontrust, Mijn hartslag hamert en mijn aandacht boort; Mijn ogen zijn vol weerschijn en vol gloed, Mijn liefde arbeidt in een zuil van vuur, En langzaam uit mijn hunkerend gemoed Onthult uw beeltnis zich naar de natuur. Uw voorhoofd…

Dom water. Beukt en striemt de pijlers van de brug die zwijgend schrap staat tegen overgave. Eeuw na eeuw is wat hij weet het binden van twee oevers. Waakzaam, moe. Weer ga ik door de oude stad, altijd naar de rivier. Midscheeps posteer ik mij in machteloze aandacht, blote hand op steen. Ik brul met doorgesneden keel, zonder geluid…

Met een nog koude hand liefkoost ontwakende aarde de krakers van het ijskasteel ---------------------------- uit: 'Geen hemel zo hoog'.…

Zo'n dag, waarop de lucht vol luchtigheid is, lentewind plagerig achterom sluipt, van zoveel niet benoembaars bol staat, Parijs vlakbij is, Granada om de hoek. Zo'n dag, waarop het frisgerokte meisje van de buren hoog moet reiken naar knoppen in hun kersenboom, wind de verleiding niet weerstaat. Zo'n dag, waarop ik gebukt…

Glad en wijd ligt het ijs in een veeg wit en grijs en de lucht, tastbre kou, is gestolpt onder blauw. En mijn schaats met een kras als een schot onder glas trekt een veervormig spoor van mijn voet uit te loor. Ik scheer scheef op het vlak langs een donkerblauw wak. Na een sprong voor een scheur als een koord, schiet ik voort op het staal…

Over de duinen Woei een lied - Verstoor je mijn tuin en Stilte om niet? En langs de stranden Waar hij ging - Neem dan mijn handen, Lieveling - De stormwind riep en De regen riep - Je voeten liepen Waar ik sliep. Telkens bedolven…

weer de zee - aan alle dingen - anders kleuren de stukjes brood in nieuwe talen - terwijl ik weer niets verstaan heb van alles: jij pakt het bord ik de kopjes met thee en dit is het zuiverklare op ons dak woont een scholekster, steekt zijn snavel in de botervloot en smeert het zout in de hele taal…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

Lees dit beeld: de goudenregen in de schuinte van laat licht. Wat zich in schaduwen wou loswoelen, bevrijden van de stam leidt een getemperd stilleven. Mei springt nog even in het oog, is op de dool in regenwolken. Lees de nacht: kleur drijft van schuimende seringen af, merels openen aders van zwart - Lees dit beeld als een hand,…

Als een schip vaart langs de maan roeken naar hun slaapplaats gaan als over kattenpaden en -wegen kattevoetjes gaan bewegen de oude gnoom op de schutting zit stil en vroom, alsof hij bidt als peren vallen loom en zwaar van de kromme perelaar fladderen de kleine kinders door de hof als dikke vlinders kruipen door ligusterhagen eten…

Je hebt een tuin. Daar loop je 's avonds in. Nu ja, niet elke avond. Af en toe. Vaak ben je voor dat groeien zonder zin, En toch zo grondig, na de dag te moe. Een bloem geeft alles. Maar zij is al dood. Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven. Zo ben je vaak in niets een lotgenoot. Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven. Zij wil…

De tiende dag, langs flats, voorbij de laatste HEMA, ziet u eerst een viaduct, daaronderdoor een houten dorpje zonder kerk, daarna loopt u de polder in. Blijf op de weg, die links en rechts door groene bomen wordt begrensd. Aan 't eind een klein en dicht café waarlangs een olietanker vaart. U draait zich om en wordt in 't dorp gestoken…