Het zwakke, het minderwaardige, het onbevruchtbare had nooit je voorkeur. Jouw hang was naar de boom in bloei, naar de volle stokroos. Niet naar de natte herfststronk. Jij hield alleen van leven als het ontluikt en als het nog onweerstaanbaar is. Leven dat als een vinkenslag naar de keel welt.…

Mijn leven vloot als ijle mist, In onvervuld verlangen; Die naar tonijnen heeft gevist Vermocht slechts bot te vangen. --------------------------------------------------- uit: Heer, bewaar de kattenmepper (1983)…

leren dat uncle oom betekent afleren dat uncle oom betekent afleren dat uncle niet oom betekent katten kun je alleen maar dingen afleren afleren op de tafel te springen afleren op de tafel te springen ook tijdens je afwezigheid afleren dat uncle niet oom betekent afleren dat uncle oom betekent niet omdat je ze niet kunt leren dat uncle oom…

Als je niet buigt word je gebogen, o, wees maar niet bang, je wordt gebogen, het buigt je, het drukt je met kracht neer. Je wordt door iedereen verlaten, ja, door jezelf. Wees niet bang, het is snel voorbij met het gekloot. Want gekloot is het en het wordt niet beter. '´t Is voorlopig nog toekomstmuziek,' luilakt de radiopresentator…

vergeef de wilde kat zijn beten als eenzaamheid de overhand mocht krijgen begint de wilde roos te bloeien de meidoorn geurt haar kleur is rood of wit violen spelen in de tuin met licht jasmijn blijft aan de strijkstok hangen de weemoed om het alledaagse leven 'wie er passeert, wie er blijft hangen' is niet te overbruggen met een stukje tuin…

Dat je teweegbrengt is van meer belang dan wat je teweegbrengt…

Ruiter en paard zijn voorbij. De hoefslag dreunt in mijn oor. De hoefslag herinnert mij Aan al wat ik was en verloor. Nu welhaast onhoorbaar vergaat In de stervende dag het geluid. Wat is van mijn vroegere staat Mijn eigen, mij blijvende buit? Bestaat er alleen voor de geest Een samenhang? Of is dit schijn? Is iemand wel één uur geweest…

Angst is latent, dus zelden openbaar, maar is ieder uiteindelijk gegeven. Het wereldleed, mislukking, kinderschaar... Ja, iedereen heeft wat om voor te beven. --------------------------------------------- uit: Uit de gelijknamige bundel (1992)…

Er was een man die verzen schreef, en drie keer duizend had geschreven, tot er hem niets meer overbleef om nog te schrijven of te leven. Hij zat daar, grijs en zwak en ziek, te mummelen en stil te wenen; toen hoorde hij wat hoornmuziek, en rees voor God gauw op zijn benen. Blijf zitten, zei hem moe de Heer, Ik kom maar even met je praten…

Tussen de zerken, lezend het verleden Van deze kleine stad, waaruit ik kwam, Waarheen ik telkens wederkeer, vernam Ik achter mij stil wandelende schreden. Verwonderd zag ik om. Even beneden Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam. Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam, Stond of 't gereed was, op mij toe te treden. Geen…

Ik verblind je met mijn buitenkant. Want binnen is slechts duisternis die men, zelfs door mij te breken, gelukkig nooit zal zien.…

Het is al gebeurd dat ik 's nachts in bed even licht heb gemaakt om mij even te zien. (Ik durf zelfs pas ontvangen brieven ongeopend posten, om nogmaals de bestemmeling te zijn.) Ik denk dat ik mezelf uit het zicht heb verloren en halvelings zoek ben geraakt in het ergens. Want elke dag vind ik het steeds maar vreemder mij te betrappen op…

We reden een uur lang door het doolhof van de Botlek, langs kokende ketels, hoge hijskranen en donkere sissende pijpen. En ergens, tussen al dat grauwe grijs zagen we een kleine ronde buis flonkeren die op ons netvlies bleef branden en niet verdween. Opeens schoot het door me heen: de Botlek is ons zenuwstelsel en die rode buis…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat het vertrek van de trein die naast je staat je stilstaand rijden doet. Dat uit het fototoestel dat de vader achterliet, hoe hard de grimas ook een lach betracht, geen vogeltje vliegt. Dat het verwijderen van een tegel, jaren geleden in de tuin gelegd, toont hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.…

Bij het houden van haar lichaam, vast als een kind dat aandacht vraagt, maar dan zwijgend, moeizaam lachend, zie ik hoe een leven langzaam uiteenvalt tot stof, tot zand, door mijn vingers, als water in een rivier die rondgaat, eerst ondergronds, dan omhoog over land naar zee, het strand nu stil en rood. Zij traant, ik troost. Met gesloten…

praat met mij en doe dat honderduit, vertel me zwijgend waarover een leven gaat hoeveel tederheid er nodig is en adem gulzig tot het eind spreek dit lichaam zonder een spoor van schroom, spreek het, spel het volledig uit laat me duizelen breng me in totale ademnood geef je eindelijk helemaal bloot ----------------------------------…

Mathilde trok achter de kat aan. Geduldig wachtte hij op iedere hoek. Gloednieuw klonken de klinkers onder de driewieler van Mathilde. Ze reed de Proefsteen uit vertrouwde straat met de verbanden die we huizen noemen, dreef van haar kamertje vandaan. Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt…

's Nachts werd hij wakker midden op een ophaalbrug die bezig was omhoog te gaan. Dan rolde hij vanzelf zijn bed weer in. Of hij bevond zich op zijn kop in een karretje op de achtbaan waaruit hij zich liet vallen om tussen de veren te balanden. Eén keer viel hij in een roeibootje in slaap dat losraakte van de wal. Het bleek zijn eigen…

Ze liepen voorzichtig, en lieten het landschap binnenkomen, ze merkten dat hun tred bewonderd werd. Heel voorzichtig gingen ze door de deuren, langs het lusteloze strand, bezichtigden de bomen, ze dachten dat de struiken ontvlambaar waren en de hemel onder handbereik. Zie, ze houden zich voorzichtig vast.…

Een denker dacht met zacht misbaar twee gedachten bij elkaar. Daar zij niet naar buiten kwamen had hij zelf voor hen geen namen. Wij noemen ze dus Ploot en Fuit (zo zagen zij er namelijk uit)… Fuit was zestig angström groot maar magerder dan kromme Ploot. Het viel niet op hoe overdag de een over de ander lag maar in de…