Zoet vrouwtje, wier gebed gebod is over mij, Verwacht gij nog in dicht hoe 't afgelopen zij Met mijn uitheemse reis? Ik zal z' in 't kort vertellen. Zo heb ik omgezwierd met mijn drie jonggezellen: Ter Goud' heb ik vernacht en in ons Monnikland, En op mijn Zuilichem, en aan de overkant Ten Bosch en t' Eindhoven, te Bree, te Maastricht…

Jan gaf een rekest aan d'overheid en kreeg daarop het schraal bescheid: 'hierin kan niet getreden werden'. Men meende dat hij zou volherden, en bed'len met een nieuw papier. Ook kwam hij na een dag, drie vier, maar met een doos die hij de heren (als een corruptie) wou vereren. De doos ging op, daar vond men in vijf woordetjes van…

Mijn drukker leeft in droeve druk; Want 't drukken drukt hem weinig druk: 't Waar geen bedrukte drukker, Viel 't drukken maar wat drukker.…

Wij tasten onze pols, als ’t hapert hier of gins. Maar zo w’ hem tasten met wat minder haast, meer zins, Wij zouden voelen dat elk klopje van die ader Een treedje is naar ’t graf, en ’t sterven zo veel nader. Slaat daar wat koortsigs toe, zo stappen pols en wij De dagelijkse draf veel spoediger voorbij. Wijs waar' hij, die hieruit zijn aandacht…

Jan, was ik toch als boek geboren, zei Katrijn, dan kon je dag en nacht met mij bezig zijn als met je boeken nu. Wel, zei Jan, en lachte, ik dank je voor de vondst, je hebt heel goê gedachten: een boek was naar mijn zin, als ìk maar kiezen zou wèlk boek het wezen mocht. Welk boek dan? zei de vrouw. Een almanak, sprak Jan, die zou mij 't liefste…

Men lacht om een ruiter met één spoor aan zijn voet. Hij lacht terug en zegt: het is zo ook wel goed, Als ik de ene kant van het paard aan zal sporen, Ik wed, dan gaat de andere vanzelf naar voren.…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo ons handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d' aard.…

Wonderlijk zijn Gods almachtige werken; Maar wij verzuimen der wel op te merken. Treed op een mier, het en schijnt niet met al, Evenwel in deze mier is het al Wat w’in een machtige olifant vinden: ’t Schepsel is schoon, maar de mensen zijn blinden.…

Jan malde wat met Nel, en 't was wel met haar wil; Nochtans en deed ze niet als roepen: Stil, Jan, stil. Maar Jan kon meer dan Diets en hield haar bij haar pak: Nel was van Londen, en 't was Engels dat ze sprak.…

Van stomme schepselen en weet ik geen als bomen, Die onze biddende gedaante nader komen: Wij strekken evenzo onz’ handen hemelwaart; Maar onze wortelen zijn machtig vast in d’ aard.…

Nog eens ten einde 't oude en voor aan 't nieuwe jaar, en tel ik tachentig op negen maanden maar! Waar zijn die zeventig en negen jaren henen? Als nieuwe dromen elk verschenen en verdwenen, en nu de volle som: maar ene oude droom. Wanneer zal 't einde zijn? Hoe lang staat de oude boom op taaie wortelen en weert zich, onder alle die daags…

Jan, was ik toch als boek geboren, zei Katrijn, zo kon je dag en nacht met mij bezig zijn als met je boeken nu. Wel, zei Jan, en lachte, ik dank je voor je vondst, je hebt zeer goê gedachten: een boek was naar mijn zin, als ík maar kiezen zou wélk boek het wezen mocht. Welk boek dan? zei de vrouw. Een almanak, sprak Jan, die zou mij 't liefste…

Droog water, koele wol, wit roet, gehakte veren, Wees welkom boven op mijn beste hoed en kleren, Ik zie niet hoe men u met reden haten zou, Die ons van boven brengt de warmte met de kou.…

Geef oesters aan mijn paard, zei Tom die het koud had (op alle stoelen bij de haard werd al gezeten). Eén stond op van 't vuur en ook een tweede die er zat, Om het hongerige dier oesters te zien eten. Die plaatsen pikte Tom in en verdreef de kou. De waard kwam en zei dat het paard geen oesters wou. Breng ze dan maar hier, zei Tom, als ze hem…

Het hele land in 't klein, de weegschaal van de staat, De schave van de jeugd, de schole van de daad, Het dorp der dorpen geen, waar ieder' steeg een pad is, Maar dorp der dorpen een, waar ieder' straat een stad is. De rondom groene buurt, het rondom stenen Hout, Des boers verwondering, al komt hij uit het woud, Des steêmans steeds vermaak…

Dromen is denken zonder verstand, Denken is dromen met open ogen: Beide zijn vodden uit ener hand, Waar men op vertrouwt, men is bedrogen. 4 februari 1665…

Gedenkens taaie kunst en wens ik niet te weten: Ik hadd' er liever een te leren van vergeten. Zou mij te voren staan al wat ik heb bezweet In lijden of in vrees; het waar een pak van leed Dat and're schouderen als mijne moesten dragen: Zou ik ook al de vreugd van all' mijn blanke dagen In ene spiegel zien: een sterker oog als 't mijn Moest…

'Opblijven' noemden wij ’t in onze kinderdagen Niet vroeg te bed gaan, en ’t was hard te verdragen Te moeten rusten als de zon pas onderging. Die kindsheid komt weerom; is ’t niet een wonder ding? Hoe dat men ouder wordt, hoe m’ouder zoekt te wezen: Opblijven is de vreugd, te bedde gaan het vrezen Van alle menslijkheid! ’t Schijnt dat de tijd…

Al is het vliegje nog zo klein het werpt zijn schaduw op het plein.…

Trijn biechtte onder meest haar zonden, dat z’ in ’t hooi Geraakt was, with a fine English boy. En wat gebeurde daar? zei Heeroom; biecht terdege. Gij zijt een oude gek, zei Trijn, zo g’ ernstig vraagt, Alsof gij ’t niet en wist, wat dat een jonge maagd Met een mooi knechtje doen, tezaam in ’t hooi gelegen.…