Alle inzendingen over individu

ik zie de zwaluwen zwoegen over de lage daken gewichtig blauw van de hemel donkert haar verknipte woorden verpakt als mijn witte zinnen ‘is het goud waard als zijn gasten is het glas groot als zijn woorden’ gezet op de muur waar zij het wilde ik hoor een mug zuchtend haar ding doen zij denkt niet aan gisteren zoals ik niet aan…

Ik zou haar willen kennen, deurtje in haar hoofd en zo naar binnen. Omzichtig door de doolhof die zij is. Daar is een kamer vol met alles wat zij mist. Feiten, dagen, mensen door elkaar. Het heeft gewaaid in haar. Een man is hier die dood is. Een kind dat niet bestaat. Ik snuffel in een leven, kan met alles niets beginnen. Het is goed…

Er komt weer regen in de schilder het zijn de tranen die naar buiten moeten door eenvoudige aangelegenheden is de aardse mens al snel tevreden de nacht heeft magische intimiteit en uitzonderlijke mysteriën nodig onder duizenden stralende sterren die vannacht de hemellucht versieren in de waanzin van verloren dromen is er liefde in luwte…

In mei kocht ik een sjaal, een rode, omdat rood toch steeds terugkeert. liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur. hier wou ik blijven, levenslang en deed hem om, omdat rood toch hartverwarmend…

onder een golvend dak van gebrek bleef hij droog door te dromen over de grote dag van zijn vertrek de noorderzon hoefde niet te schijnen zolang de tegenslag maar niet zo intens zou zijn dat hij met zijn hart niet vooruit komen kon waar de lang verlangde bossen ook liggen mochten veel vochtiger zouden zijn ogen nooit meer worden van blijdschap…

fantasie strijdt met de werkelijkheid als alles goed is als alles goed is vechten vijanden en hebben wij lief de kosmos zingt als water kletteren kan zoals dat gaat zoals dat gaat schijnen de sterren in verband te staan waren het alleen mijn vingers die de hemel betasten konden was het slechts mijn tong die hangen bleef zijn het enkel…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…

Er staan geen woorden geschreven in het blonde hart van moeder Aarde de dodelijke stilte is gemoedelijk kalm terwijl wrang water door de kieren sijpelt naar beneden, naar beneden schrijft het broze woord, in droeve melodieën over de doden geen kwade woordenblos uiteindelijk is er geen tijd om te bestaan zelf-sabotage het is zowaar een rage…

Ik vier alleen mijn ziele-sabbathsrust, Kalm in mijn kamer binnen blinde muren, In 't gemelijk genot van ledige uren, Waarin mijn wrevel langzaam wordt gesust. Zo zit 'k eerst lijdzaam en maar vaag bewust een ganse middag voor mij uit te turen, En proef mijn luiheid, dat zij lang moog duren, Bij korte teugen met verfijnde lust. Maar als…

Vroeger dacht ik dat ik wist wat dat was. Daarom durfde ik te zeggen dat ik het deed. Tegenwoordig kan ik het al niet meer denken zonder een kwaad geweten. -------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

De dingen maken het liefst met dingen kennis Ze kennen voorkeuren en douanebeambten Echte dingen zijn altijd de gelukkige dingen Dingen zijn het liefst geen woorden maar dingen Die door dingen aan de dingen toekomen Het liefste zijn ze takel, stofbril en borstel De dingen zijn graag toegankelijke dingen Die zo gevoelig mogelijk…

Zo leek je dan jouw aardse zwaarte lichter In 't ijle, koele denken; de verwijding Van knellende horizon werd een bevrijding; Op 't donker ginds scheen hier het lichte lichter. Jij dacht je boven 't mensenleven dichter Bij de eeuwigheid; toch was 't een voorbereiding: Zo moest - vervulling van mijn eerste wijding - 'T kind-in-jou groeien…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

ik zat aan een vaart in het buitengebied half verscholen tussen het oude riet met donkere gedachten even laat een baars zichzelf aan mij zien of keek hij mij voorbij naar wat er ongemerkt dreigend zat aan mijn zij mijn ademhaling misschien die even op zich liet wachten hoog in de lucht zie ik een vogel voor mij bidden of toch…

Ik heb met mijn handen Alles weer opgebouwd Veel fouten gemaakt Omdat ik teveel mensen had vertrouwd Veel moeten geven In de steek gelaten in het leven Het is ieder voor zich Maar een verleden dat allang achter me ligt Ik ben altijd geleefd Door schade en schande wijs geworden En ik heb het overleefd…

Ik heb maling aan wat ze zeggen Hoe ik wil leven Hoef ik niemand uit te leggen Dat zijn mijn levenszaken En daar heeft niemand iets mee te maken Achter gesloten deuren schuilen de grootste geheimen Ze hebben je eerder afgebroken dan opgebouwd Ik heb maling aan wat ze zeggen…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

Beter een ketter wezen dan de leer laf te misbruiken tot zijn eigen eer. Beter alleen opklimmen naar de hemel. De velen smakken met hun ladder neer. --------------------------------------------------- uit: Nalezing VII (1926- 1928) Kwatrijnen…

Je kunt je duizend keer Hetzelfde verkeerd Herinneren. Zo weet ik beslist Dat de zon scheen toen Ik voor het eerst Een vrouw zoende Tussen haar benen Toch was het nacht Of avond op z'n minst Dat kan niet anders Ik moet al die jaren Het licht naast Het bed voor de zon Hebben aangezien Ook is denkbaar dat ik Die keer verwar Met…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

Hij zit in de bus en stinkt naar ranzig vet, nee meer een zure bom van flink formaat. Ik zie hem gaan en weet niet waar hij gaat, zolang de deuren open zijn kan ik hem achterhalen. Gebogen is de straat als hij en er is niemand die mijn oog zo plaagt. Wat dondert het, ik ga hem achterna; nieuwsgierigheid is ook een daad. Zijn jasnaad valt…

daar gaat de vreugde van het proppen en gieten wat altijd lekker was is opeens niet te genieten als je hiermee worstelt dan is het raak hier is sprake van herverkaveling van smaak…

En dan gaat het doek op, het rode woordje exit stelt ons gerust. Je concentreert je weer op de verkeerde dingen, in de verte doe je me zelfs denken aan iemand anders. Zo met die sigaret in je mondhoek, een reisgids in je linkerhand, je wapen in je rechter. Verdacht veel aandacht voor het detail. Is deze verering wel terecht? Hoe ver draagt je…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven mocht kleine pompelmoesje Esohe op jazzy soundmixgrooves van Ekathe de vleugels uitslaan van haar curly hair haar face fotogeniek als van een ster die tiktokt in het facebookunivers ze schrijft nadat ze Recht heeft gestudeerd en valt omhoog op dichtersfestivals en wordt een kijkbuishit... ze presenteert…