Alle inzendingen over mystiek

Als kind wil ik spelend door uw landschappen trekken, als minnaar in elke streek uw schoonheid herontdekken; Ik wil uw bergen trotseren, uw diepste grotten betreden, poedelnaakt zwemmen in uw zee en dobberen op uw meren, wandelend over uw wegen wil ik u mijn liefde geven en op de beat van uw hartslag van dag tot dag mijn leven leven;…

denk aan meerdere middel- punten van één cirkel en zweet door de duisternis van ’t instinctieve ‘Es’ op schoteltjes geserveerd als crème-des-levens-filosofie één lichtstraal en de schaduw rolt naar de zon of ‘t licht tolt als ’n dwaling [rond] cirkels in cirkels in cirkels ‘t lepeltjesmeisje gedraaid in één omlijsting gegrepen…

nee stenen liegen niet ze zijn wat ze zijn tonen alleen hun verleden wat ze hebben meegemaakt en niet kunnen vergeten oppervlakkig ruw of gladgeslepen stenen liegen niet tonen geen emoties zoiets als verdriet of wat het leven hun tot dusverre heeft gegeven of toch wel – heel ingetogen in zichzelf gekeerd zodat niemand…

de dagen worden geregen in het Land van de Donderdraak in het dorp ligt het ware geluk zegt een oude man mijn metgezel wacht nog even een vrouw zingt een lied voor de maan iemand draait het gebedswiel gebeden komen tot leven een man plant 108 witte vlaggen de wind zingt praat verwart hij fluistert de gedachtenis aan geliefden over…

Gedachten en ideeën zijn een beetje als de weeën Ze komen en ze gaan Eens komen ze naar buiten zoals alles wil ontspruiten en ontluiken We gebruiken ze, zonder te vragen hoe en waar vandaan ze op kwamen duiken De zon, de aarde, al het water, het leven zelf, wil alleen maar geven…

De maan is helemaal vol beeldhouwt met haar stralen knoestige eikenbomen tot spelers van een geheimzinnig schimmenspel schijnt boven Slot Bommelstein maakt van zijn torens en muren een verwazend kasteel waarin Tom Poes en heer Bommel vage denkbeelden bebroeden voor spoedig ondernemen ofwel licht soezend genieten van gerecht door…

(voor Franca T.) Wij kruipen samen door de tunnel in het hooi. De hooipakjes kriebelen op onze blote huid. Jij volgt mijn gekleurde indianentooi en vandaag, zo zeg ik, wordt jij mijn bruid. Als een minzame squaw kus je mijn mond en even later gaan we zwetend van bil. We vrijen tot aan de ochtendstond en ons liefdesnest is zo heet als een…

grijp hem als je kunt en hang hem op zeg hem dat hij je niet meer hoeft te volgen pak hem de volgende dag niet van de kapstok wijs hem op z’n plek ook al brandt hij van verlangen om met je mee te gaan om weer aan jou te plakken zeg hem dat je zonder hem ook je mannetje wel weet te staan waarschuw hem en maak hem duidelijk dat…

De woorden van de god der goden daalden langzaam in haar neer een beker bitterzoete vreugd bezag zij met een weifeling dacht zij, de ziel, aan wederkeer of is 't verschiet een nimmermeer? Tot barstens toe haar overdaad ervaring rijk, doch arm, versmaad ontkent zij 't goed en al het kwaad ten prooi aan ik-vertwijfeling Hij sprak de…

In de kille ochtenddauw bij éos' gulden dageraad nog in de nanacht van selène schonk hij verbaal elixerzaad vrijgevig aan de mensenziel als milde zachtheid van een bries in flora's ayurvedageur Akkoord, mijn vriend kahlil gibran, dit klinkt mij licht melodramatisch voor mij heeft grieks toch wel iets tragisch latijn krijgt eerder juist…

God zit in een boom op een berg in een afgesloten dal gaat mee met de stroom hij vertoeft in mijn dromen verblijft in een paardenstal ontsluiert geheimen aan een kind wat het ooit later tegen zal komen en op haar levenspad ooit ondervindt hij zit in een bloem en een kogel hij zit in een lach en maakt plezier en in pech geluk en droefenis…

wij werden in een heksenketel geworpen woorden tegen de wind gefluisterd maken dat we dansen ... dansen in geïnspireerde spiralen (terwijl de wanden de hele tijd wervelen in de wind, en de hele tijd wind wervelt door onze wereld) we dansen op het water dansen wij water dat we ons eigen maken in de dans onze eigen dans eigen…

Grijze nevel vouwt wacht stil op een kale tak de wereld verdwijnt Verre vogelgeluiden sterven langzaam weg in grijze verte waar kale takken als donkere lijnen ongekende geheimen schrijven tegen verbleekte hemel. Het in stilte gehulde landschap wacht onder de mantel van rustende nevel. Als een ademend wezen omsluit de mist alles wat…

Takken ogen stakerig in een zuinig licht, flauw schijnsel ener lantaarn, genoeg om ‘t donker van het laantje te verzachten. Het voldoet net voor wie de weg hier weet. Wind dringt er binnen, bladeren opwerpend, die droog geworden zuchtend voortschuiven. Een hond, schijnbaar beschutting zoekend, draait de hoek om, komt al rap weer terug.…

Een mandje geweven van riet, in de warmte van de zon, teer en breekbaar Tegen de avond vloeit de zonneschoot weg, en komt de grondgeur naar boven drijven, van de aarde waarin het riet is volgroeid, en die zijn rijke sappen in het pitriet heeft opgeslagen In de nacht worden alle sterren gelokt, waardoor de hemel lijkt op een pikzwart geverfde…

je zoekt en zoekt maar weet niet exact wat ook kun je de weg er naar toe niet vinden maar toch ooit worden de ramen ontdaan van hun blinden dat is het moment dat wat je zoekt jou heeft gezocht en gevonden…

Een lichaam, blind van slaap, Staat in mijn armen op. Ik voel hoe zwaar het gaat. Dodenpop. Ik ben een eeuwigheid te laat. Waar is je hartenklop? De dikke nacht houdt ons bijeen en maakt ons met elkaar compact. ‘Om Godswil laat me niet los, mijn benen zijn geknakt’, fluister je aan mijn borst. Het is of ik de aarde tors. En langzaam…

Uitgeput de put uit denkt de zandtovenaar die nog sporadisch mijn gedachten tekent en ze steeds sneller uitwist soms zou ik net als Kuipers een astronaut willen zijn om de mensheid vanuit een groter perspectief globaal gezien te bekijken toch zie ik het heelal in een sufi met een brandende rok terwijl een trapezedanseres heel…

De hemelse maan glimlacht en zit in de nacht stille verrukking Hoe uitnodigend en verrijkend het is om de maan waar te nemen als een unieke bol waarbij ze op elk moment van de nacht in de open hemel staat waar pracht en zacht her en der zijn verspreid tegelijk voel ik haar diepte in mij. Het puur licht van zon neemt eender welke donkere…

Het aanboren van eigen verzinsels van wat ik wil zeggen of niet, wat ik wil maken, beginsels In mijn brein, mijn bron, diep bij me vandaan Dat maakt geluk, ik creëer mee aan het bestaan. ‘ t Gaat niet om rijmen maar om verbinding, om de dank en de klank, het aanborende en dan het horende, het verstaan, het ook laten gaan…

Een echo danst ritmisch in leegte dronken droomzwervers tellen bizarre woorden in lethargie van verveling grootspraak van mensen  zoveel belangrijke vragen zonder antwoorden  samengekomen voor vrede in verleidelijke kleuren wie heeft daar gelijk bij de welkomstdeur laat ons toe in oprechte vreugde van het schaduwrijke gebied?…

ik ben er altijd op uit gegaan in onderzoekend recreëren nu komt de tijd dat ik alles ga abstraheren zoek een onopvallend plaatsje zoals een terrasje op een hoek met uitzicht op een rustig dorpsplein met lokale markt of gewoon ergens een pittig drukke splitsing van wegen in een middelgrote stad met komend en gaand verkeer…

dit de landschappen verenigt in een wil: het mij wenken. kende dan ik de myriaden ogen van hun gelatene? op het bereik waarvan ik mij in verdichtsels hulde, al voedsel verzamelend onder maar een voorwendsel: weggaan, uit mijn as treden, uitruimen de urn. of zo: vochten uit mijn slijm tredend, zwemen verspelend. maar zo, dat dit mij lokte als een…

In het oude Ierland waaien vertellingen van het volk rondom hutten en weiden steeds onthouden of vergeten zweeft deze verhalengeest naar Europa 's vasteland verbergt zich bescheiden in geschiedenis en sprookjes bemint vooral twee vrienden vol avontuur Tom Poes en heer Bommel dragen bij hun bezonnen dan wel dol beleven de…

de vogels zwegen in de bomen de muren stonden sprakeloos in de wind het stille schip voer binnen onder het oppervlak dreigde de duisternis de leeuwerik viel en zweeg de dood sloeg met zijn hamer het uur met gouden tong zou de jongen spreken hij was geen overtollig mens het laatste zonlicht was vergaan de reis lag verborgen zij…

Ooit zag ik echt een paardenbloem. Langdurig en intens. Haar ontstaan, omhoogkomen, zwellen, opengaan. Haar stralenpracht. Ooit zag ik een paardenbloem, van de wereld door zoveel levenskracht.…

Mijn lijf leeft, het siddert en beeft als het klaarkomt; het laat zich strelen, kroelen, voelen; het geniet van aanraking, van drank en lekker eten, en, bij inspanning of hitte van stevig zweten. Het kan ook pijn doen, rillen van de koorts en verkrampen; mij heftig laten lijden, de hel in laten glijden. Mijn hart is vol vuur, het brandt van…

De bediening van ‘t terras vertelde over gisteren, hemelvaart en boos publiek, te druk ‘k daarom de prop servet onder tafel, waaraan ‘k me stoorde maar niet meldde, en jij ze met ‘ach joh!’ zelf opraapte, mij liet zien hoe ‘t hoorde Daarna liepen we door ‘t lentegroen en praatten over energieën, over hoe diegenen die overgaan, je begeleiden…

Er heeft een dichter in haar droom gezeten ergens bij de waterkant, op een mooie plek bij een eenzame boom toen de zon de lente aandacht gaf de dag heeft hij een bijzondere wending gegeven de geluiden van de vogels heeft hij omschreven en de echo van het lied uit een beminnelijke verbeelding de stand van de zon in verband gebracht met…

Voor het eerst buiten het nu omarm ik de bomen van het bos dat ik zie omarm ik de stroming van het water dat zij drinken het water van het stille ven dat hen tot aan de voeten staat het donkere water dat hen tijdloos rimpelloos weerspiegelt de bomen dragen het bos de stilte in en het bos luistert geeft hun stilte weer in de ruimte…