Opwaartse Vlucht

Zij dansen, licht als lindeblad, naar het oneindig blauw,
terwijl hij, door de tijd gespleten, zijn spoor herneemt.
Verwonderd vangt zijn blik het azuren spel der vonken
dat dartelt voor het grauwe doek der eeuwigheid.

In ’t kolkend hart der stad, waar licht en schaduw trouwen,
versmelten hun adems tot een vuur dat minuten duurt.
„Jij bent mijn eerste zonde,” fluistert zij, terwijl de wind
haar vleugels van was streelt—een engel zonder hemel.

Met handen vol van vlammen weeft zij stil zijn dromen,
laat zand en tijd door vingers glijden als een stille stroom.
De manden zweven, door geluk ontrukt aan zwaarte’s wet,
terwijl de zeppelins der herinnering tussen daken dwarrelen.

En ergens, waar de horizon zichzelf herhaalt,
ontvouwen zonnen zich—eeuwig, ongebonden—
elk een kroon van licht voor wie durft opwaarts te zien,
terwijl de aarde, zachtjes sidderend, haar adem inhoudt.

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 96