Alle inzendingen

wat te bespreken viel en verder ter tafel kwam een kopje, een kaart met gelukkig nieuwjaar een droevig kijkend beeldje kruimels en kringen de gedachte aan iets ondenkbaar, iets wat niet mag een brood dat werd bezorgd en nu alleen maar duurder is niet te vergeten al wat is kwijtgeraakt maar niet onaangeroerd bleef…

wat hebben ze mij wel niet nagelaten ik heb het lang niet geweten maar nu ik ouder ben realiseer ik me wat ze mij hebben gegeven vader schonk mij z’n hardnekkigheid het merkwaardige loopje en soms z’n stugge rug hoe kon ik het vergeten oké dat is dan alles hoop je maar nee van moeder heb ik een gevoelig hart gekregen en een beetje…

Tussen bloed en klik, ik, een schaduw in cache, een foutmelding, gevangen tussen server en sterren. Een lichtvlek — dat was ik. Woorden, verstomd, verbleven in bijlagen, tussen inbox en instinct. Echo’s keerden terug, ijsglas brak in stilte. Bevroren adem, vensters gesloten, uit het zwarte ooit. Nog een klik — en ik stond daar…

Urbi et Orbi 't klinkt als latijn vandaag onbegrepen de secularisatie heeft 't vergeten Paas bloemen lelies geel zonnig verwoorden klokkenspel meiklokjes vol tooien Goede vrijdag 't Paaslam reeds lang geslacht vrijzinnige klanken muziek verzacht Stille graven op Paaszaterdag Gemeenschappen die treuren 't verdriet verplensde…

Het minst van al In mijn hele leven Had ik iets te maken Met wat in de media Over mij werd geschreven…

Rups verpopt vlindert Licht als omgevingswarmte Haar doet fladderen…

Het ochtendkoor zingt weeft door het zachte zonlicht harmonie ontwaakt Van ochtendgloren tot het zachte vallen van de nacht zingen vogels hun verhalen in flarden van licht. Aubades drijven als dauw door het ontwakende landschap, terwijl serenades sterven in een schaduw van vergezicht. De fluiter spreidt zijn zanglijn als een sluier van…

samen zien wij de toekomst terwijl bloed met tranen langs je gezicht loopt en ik jou in mijn armen houd vlak na de crash je rilde keek me aan had het koud in de nashock en ik praatte zacht om jou bij de les te houden in geruststellen jou niet te laten wegzakken dat zou nog meer problemen geven ondertussen werd het remspoor van…

'T is of van de aard recht naar 't Eluzion Een schipbrug door Giganten is gebouwd. Neen: 't is een springplank van geelflikk'rend hout; Ginds ergens hangt, die hier de aanloop begon; Ik zie duid'lijk, dat 't spits toepuntend goud Uitsteekt buiten de kromme horizon; Onzichtbaar naast zijn helle roof, de zon, Is de Gigant, die vallend vast…

De huur is weldra niet meer te betalen, want Mona heeft de kolder in haar kop: straks mag er nóg een schepje bovenop na trieste huisjesmelkersklaagverhalen. Bizar beleid, want voor zover bekend Was VOLKSHUISVESTING haar departement.…

Waar zijn die schandpalen gebleven, met vijf gaten voor polsen, enkels, nek, zo afdoend geacht voor kleine diefstallen, scheldpartijen, overtreding van het weideverbod en schulden tot twaalf gulden? Het hout, mooi glad en vettig geworden rond de openingen heeft kennelijk mild gebrand, geen museum bewaart er een spaander van. --------------…

Ze dacht kom op de lente is begonnen Laat ik ook maar als ware ik een bloem Mij openvouwen, me daarmee gewonnen Gaan geven aan wat ik De Hemel noem Ze sluimerde, haar wereld werd verdonkerd Ze worstelde zich langzaam naar het licht Werd aangevuurd, er werd voor haar geflonkerd Nog even en het einde was in zicht De Ogen van De Tuinman gingen…

Gedenk te sterven, nee niet gij, dagenplukkers van ontluikende geluiden der nieuwe tijd vaag weg uw herinneringen in de schaduw van posttraumatisch wegterend hellevegenvuur doch aan u, dovemansoren der rechtvaardigen kruisvaarders schuttersputgravers dodenmarslopers aan de keerzijde van het ondermaanse alwaar zarathustra het…

Daar sta je dan in versteende eenzaamheid te stijf om te trillen, te oud om te rillen van de kou blootsvoets met lange zware tenen legendarisch in jouw moedige verzet in stedelijke betonnen wildernis slechts gekleed in lendendoek standbeeld van een antiheld zonder liefde ook geen geld als een zwerver in het zweven strijder voor intieme…

hoe dichter de familie bij elkaar woont hoe groter de afstand soms is…

aan de Kasteelweg, waar dromen ontwaken speelt sinds 1916 een club met een ziel Sparta, oeroude trots van rood-wit Spangen met strijd in het bloed en het vuur in het hart in 1888 al begon ons prachtige verhaal de oudste profclub – een rood-wit signaal met Bok de Korver, een legende, een held de bal aan zijn voet deed wat hij hem vertelde…

Dansen in de wind, Een nieuwe lente, een nieuw geluid, Ons hoofd geheven, ons hart ontvouwd, In de stille nacht die ons omarmt. Waar de sterren schijnen, zijn onze dromen, En in de wind, fluistert vrijheid. Een zachte bries, die ons draagt, Verloren in het ritme van de tijd. Laat de natuur nu toch spreken, Hoor het lied van de aarde. In…

Een leger uit weerbarstige koude klei gekneed stelt zich in rechte voren op Geschaard in borstpantser waar de dood het leven feilloos weet te raken Strijders met speren en bogen in slagorde voor versteende eeuwen geluidloze zwaarden gespannen paarden Niet gehoorde signalen van gestolde klaroenen in eeuwigheid wacht een stilleven…

De Baas Bovenbaas funeert de beurzen: een krach -- van bulkballen geld.…

een flitsje vrij oogcontact bracht een grijze hemel het gewenste gouden randje heel even stond de deur van je geest open voor een drempelloos bezoek en een warme hand ik was al heel tevreden in een land vol beperkingen waar controles de mens leert leven en bestaan zoals de overheid dat wenst…

Ik doe nu de dingen waar jij nog altijd in leeft - de zachte gesprekken die nooit uit de lucht vielen. Ik voer ze uit, zoals men bloemen plukt uit een veld waar niemand meer komt. Wij zagen het leven als een droom, een traag verschuivend licht op muren van verwachting. En nu ga ik, zonder jouw stem in de wind, maar met jouw stilte in…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

Ik heb voor Tata Steel geen centje achting Van stikstof, CO2 tot kwik en lood Hun uitstoot is al jaren veel te groot Een smerig staaltje van milieuverkrachting Maar deze lozing zal ik niet verwensen De uitstoot van zo'n 1600 mensen De mensen die hun baan nu gaan verliezen Die hebben juist geluk, is mijn idee Ze werken niet meer aan vervuiling…

De kinderen speelden op 't schelpenpad, En deden een vond in 't zand; Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat In de opgestoken hand. Een waardeloos zilveren kruisje was 't, Beschadigd door weer en tijd; Drie lettertjes schenen er wel gekrast In 't plaatje aan de achterzijd'. De moeder…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

Morgen gaan we meer Dan vader begraven Morgen geven wij Onze nachtmerries mee Mee in de kist Die wordt verbrand Ik hoop dat ik dat Duidelijk zie Hoe het geheel Door de vlammen Wordt ontsloten En wij de vrijheid over Onze dwangmatigheden Bekomen Toch was hij een goede pa Op dat ene knopje na Wie daar op drukte…

We zijn stil stiller dan stil de stilste stilte ik voel een kuchie een hoesie, een proesie maar mijn geest is zoveel sterker dan mijn lichaam ik blijf dus stil en slaak geen geluid zodat ik stil blijf en voor allen de stilte bewaar en het snikkie, het natte snikkie, dat slik ik in!…

Het ei is zo gaaf dat ik alleen al door zijn naam te noemen de indruk heb teveel te zeggen. Zo stil is het dat beter dan door deze woorden je je er eentje op een lege bladzij voor zou kunnen stellen. Maar daar het daarvoor ongetwijfeld al te laat is of nog te vroeg, volgt hier nog een laatste beeld: zie deze kriebels zoals een roofvogel…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

’t kan ook zweven zijn als ’t leven zelf geen plek geven wil langs ’n rivier of bos bij de stad op de oeverloze vlakte over de gestelde grenzen van de erven zal ’t toch zwerven worden…