Alle inzendingen over vingers op glas

Staat al langer onder schot voor langer dan het jaar is levend bespuugd, dromend bespot behoort tot de inventaris. Slaat de laatste band kapot de smaak van de abortus die spart'lend piept en hijgt tot slot in eenzaam lot berust. Onder god geboren daar is onder 't juk van het salaris de grijsbetonnen hel. Het laatste uur zijn lippen…

Achter het glas het woeden van de vrijheid. ------------------------ uit: Raster 119, 2007.…

zij draagt de zee flinterdun onder 't wit van huid in gesloten schelp weegt zij niets lief mij adem gesloten deuren zacht open draag mij als vuur gewichtloos in ogen…

Ach waren wij van helder glas van binnen even zichtbaar als van buiten We zouden altijd open zijn minder breekbaar voor elkaar…

Leven is leven en ontmoeten samenzijn verheugen wenen Dood is stilletjes verdwijnen laat harten zomaar verstenen Ik denk aan jou en glimlach zo lief en zo trouw als jij was De warmte die je me schonk blond haar doorzichtig als glas Dood is dood en plots verlaten niet meer kunnen aanraken strelen Voorbij alles wat vrij kan ademen gedachten…

Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

ze is van glas van een doorzichtige kwetsbaarheid de ceintuur van haar jas houdt het tengere lijf bijeen aan de overkant achter het raam slaat hij haar gade de wind wakkert aan ze versnelt haar pas haar voeten lijken de grond niet te raken ze verdwijnt in het landschap niet langer te onderscheiden hij grijpt naast het glas dat breekt…

Het glas is halfvol Als het roodborstje zingt Als de dagpauwoog de tuin bezoekt Als de bomen fluisteren op het ritme van de wind Het glas is meer dan leeg Als de tv aangaat Als de ene mens de ander een vreemdeling noemt Een vluchteling En er is geen plaats meer in de herberg Het is vol Ga maar in de stal geboren worden in een kribbe Je…

Buiten ging het leven door, maar ‘t hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven.…

Piano's sloegen hun vlerken uit en wachtten op vingers, op de gedachte aan je lichaam die hem in de vingers zat. Aders marmerden mijn armen dieper en dieper dan een glas was de stem die jou plechtig aan het hoofd bracht van al mijn onbegonnen doch gezongen brieven. Zo liet ik mij te water, zo lag ik te baden in dat lied.…

Verbannen naar daar waar zijn hoop- volle vingers verdwijnen in schemer en in voorgeschreven, trage tijd.…

en heffen het glas om de vrijheid te vieren…

het marmerwit gezicht kleurt langzaam rood de kruisiging en dood ontheven de zon schijnt door het glas in lood brengt zijne heiligheid tot leven met vinger wijzend in het groen het testament onder de arm geklemd in geel en bruin bewegen in orgelspel en korenzang ziet hij de generaties gaan op zijn voetstuk is hij blijven staan…

wij barsten niet in glazenland maar klinken vriendelijk gedragen op de vingers van één hand ze stelen ons ja volgens etiquette maar langevingeren te snel en graag naar bitterballen en kroketten dan is het glas verleden tijd en vraagt de maag om liefde die wordt bijgetankt en dan nog beter glijdt maar in het afdruiprek steken…

Daglicht troebelt tussen het mistpoeder en woekert weg niemandsland in gelijk de plek waar klanken verdampen voorbij het laatste bereik het ochtendlicht snijdt langs gordijnen onweerbaar de kamer binnen het trekt mijn ogen in zuigt mij de slaap uit een wederkeer in dag en lichaam mijn naam mijn oog mijn zinnen ze waren er vannacht…

In een zwarte spiegeling zie ik haar marmeren huid, koud en kil en stel me voor hoe deze, beroerd door zijn vingers, warm en kneedbaar zou worden. Hoe hij haar kloppende adertjes onder zijn vingertoppen zou voelen wanneer hij haar streelde.…

Ik droom je nog, je bent er weer, mijn hart breekt als een stukje glas. Ik snap het niet, maar je bent dood, en door mijn vingers heengegleden. Ik ben je kwijt, en mijn geluk ligt nu in het verleden.…

nu jij er niet meer bent en alles plots lijkt stil te staan je adem en de tijd het kind van glas dat je in feite altijd al was gebroken, weggegaan af en toe nog aai je vluchtig mijn gedachten en fluister je mijn naam zie ik de scherven weer terug aan elkaar anders dan vroeger wieg ik je nog strijk ik met zachte vingers door je haar vervaagt…

Glas laten vallen, stuk laten gaan jou omhelzen, werkelijkheid behouden scherven vinden lang na het vergaan Vingers snijden en de wereld rood laten kleuren, omdat we menselijk zijn Jou toch nog kunnen verlangen Sterre de koude, de passie en het licht van de trein, die uit de aarde scheen Jij was daar, draaide mijn ring om en om tegen de…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…

De wereld staat op mijn tafel van glas; naar behoeven draai ik de bol met gesloten ogen. Deze aardbol is ongelogen ongeschonden, niet boordevol vervuiling, zonder effect van een broeikas. Het draaien van mijn wereld stopt zodra ik er een vinger op zal leggen en mijmer over de bestemming die ik aanwijs.…

nog zie ik het glas geblazen in elke vorm waterdicht en zondoorlatend spelenderwijs met je vinger dirigeren, de muziek beheersen zonder klank of stem nu krijt de zon dwergen op de straat, het zoet van smaak is niet meer proefde ik nog maar het bitter dan was mijn hart in evenwicht en dichtte ik het leven naar mijn wens tijd lijkt verankerd…

Gebarsten glas, zodat het poederzand Niet langer meer door het gaatje loopt, En daardoor, zij het nogal onverhoopt, Sijpelt door de vingers van mijn hand. Lang geleden en voorbij de vergetelheid Bestonden al symbolisme en metaforen Ik vind dat deze beslist moeten toebehoren aan Magere Hein en aan Vadertje Tijd.…

De duiven naast haar oude petroleumstel koerden maar voort, terwijl ze mij een glas oranje ranja met een over datum roomboterkoekje serveerde. Als ik nu naar mijn vingers kijk, zie ik ongeveer dezelfde vingers als die van haar, waarmee ik als het ware ook haar verroeste koekjestrommel wil openen. Dát gebaar!...…

de laatste avond van de maand april besloot hij heel zijn leven op papier te zetten bij een goed glas patersbier dus eerst zocht hij in 't laadje naar zijn bril greep toen een pen en met een zenuwtril in stramme vingers vond hij een manier om oude anekdotes met een zwier aaneen te rijgen tot een laatste wil ik wil, zo zei hij met…

ik vond jouw schaduw en vulde hem met duinen ik zei niets zag enkel rimpels buigen over maanlicht en noordenwind echo’s van zout waren in je hoofd gevangen; zo oud de angst in alles en adem mijn vingers volgden de stemmen van zand, ook je huid uit glas geblazen je keek in woorden en donkere dagen zag het meisje van eb en vloed…

ik ook alleen maar een sluier om een goddelijke vonk kon zijn Twee handen gevouwen om een glas gevuld met groene thee en tijm tegen de koude van de herfst…

de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…

Het glipt weg, als zand door je vingers Het kan anders worden en breken als glas. Niet meer in vervulling gaan. De tijd beslist. Kan een andere wending nemen. De hoop van mijn verlangen ligt hoog. Het is mooi maar met de doornen van een roos.…

Het glipt weg, als zand door je vingers Het kan anders worden en breken als glas. Niet meer in vervulling gaan. De tijd beslist. Kan een andere wending nemen. De hoop van mijn verlangen ligt hoog. Het is mooi maar met de doornen van een roos.…