Alle inzendingen over Glans

echt nu wel gehoord ik haal nog een keer diep adem en duik jou dan achterna in die begeerde waterpoort Iedere dag weer hoor ik duizend woorden alleen jouw volgorde is het die mij werkelijk raakt hier onder water zijn wij als geen ander en op een speciale manier welbespraakt Daarboven is alles asgrauw en verliezen mensen hun glans…

verstrengeld in een zoen Insecten zongen zoemend hun vleugels schreven faam geen taal of teken noemend ontstond er toch een naam Nu wilde ik wat dichter bij het wonderlijk tafereel plots werd het licht veel lichter het geheim viel mij ten deel Alleen nog maar te vangen één straal van ´t scheppend licht toont zichtbaar het verlangen; de glans…

het licht kroop zacht dichterbij met lange warme haren het openbaarde de desolate kou die mij in somberheid gevangen had gehouden in de afgelopen tijd het is begonnen met twijfels aan de echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand…

Stil ritselen neer van bleekvergeelde linden, Te regenzwaar voor wilde werveldans, De laan bevloerend met hun matte glans, De bladren, zacht gedragen door de winden. Slaap, dode, slaap, uw leven is voorbij - Maar rond de rouwkrans fladdert, als in Mei, Een blanke vlinder tussen 't bruin der bloemen.…

Zwaar peinzend hoofd, met eeuwigheid omtogen, doorgroefd van voren, door de idee geleid, diep over al dat werelds wee gebogen, dat, staag opwellend, in Uw boezem schreit; schoon hoofd, wars van versiering, los van logen,* wijd-stralend brandpunt van al-menselijkheid, waarop, nu 't aardse leven is vervlogen, een glans van eeuwig leven ligt…

ik heb jou zacht gestreeld geheeld wat vroeger zo onkwetsbaar leek dat in de loop der jaren zijn glans verloor werd afgedekt voor iedereen jouw schat de edelstenen uit je jeugd in een stralende lach die jij aan ieder gaf jaloezie heeft jou de mond gesnoerd pestgedrag heeft jouw spontaneïteit gesmoord tot in je hart waar…

Mooi meisje, dat met koelwit bruidsgewaad Verlangt te ontveinzen de heetdronkre gloed, Die onbewust haar slankheid stralen doet En uit de glans van 't haar en de ogen slaat, Nu voelt ze alsof ze, een uitverkoorne, gaat, Zij zij alleen, 't Geluk-zelf te gemoet: Haar eigen huis, haar man, zo knap, zo goed, Nobel en ridderlijk in woord en daad…

Ik hief verlangende blikken omhoog Naar de glans van de zilveren maan. Ik hief het smekende aangezicht Naar de stille rust van het manelicht. O! dat ik de vrede grijpen kon Van die rustig stralende maan. Ik hoorde des avonds de nachtegaal slaan.…

Zoals een fijn schommelende balans, Even zich richtend, evenwichtig staat, Als voorzichtig in spiegelende plaat 'T prisma te rusten legt zijn stalen glans - Hij staat, aandachtig.…

ik vroeg aan de maan en aan de sterren ik vroeg aan de zonneschijn waarom lieten jullie haar gaan die liefde die opnieuw begon ik vroeg aan de schemer gaven jullie wel glans ik vroeg mijn lief slechts liefde wilde geven je dat gevoel mijn zachte adem streelt je gelaat net als de jaren van daar en toen weg geslopen het stil zijn nog zie…

zwaarbewolkt het licht is spaarzaam waar schaduwen lijken te verspringen ik dans over de muren en verdwijn in de vloer van mijn gedachten geen beeld is dromeriger dan kleur gedoopt in inkt het handschrift dat fantaseren heet schilderij in schilderij het beweegt tot acrobatisch woordgespeel ik dep mijn kwast in een zomermeer en scherp de glans…

Ze verandert van richting, zweeft in zijden glans, draait zachte kussen op mijn rug met haar sierlijke hand zo nu en dan traag, dan weer vlug. Vanaf nu is deze liefde dan, haar macht tot dood vrij gevangen, het onbeminde land. Ze slaat geen acht meer op wat de wereld van haar wil, geeft alles wat ze heeft geheel bloot.…

Doch de ander, op wiens blij gezicht Een glans nog van verrukking ligt, Roept! ’Berg! - dal! - o! - de Harts - de Rijn! Zó ’n blauwe lucht! - zó ’n zonneschijn!’…

Dat het als Iris uit de nacht kwam stralen - Zijn glans als 'n engel naar de toekomst neeg!…

ballen lek schoppen bovenop de stalen tafeltennistafel stennis lijken te stampen over de verdeling van de gebrandmerkte stippeltjes van de languit gevallen lieveheersbeesten zijn de naaste buren gebukt geknield in het natte gras de rooie ruggen naar de zon gekeerd verleerd zijn zij om zij aan zij de zaden van de nieuwste lente te tellen en glans…

(aan iemand die mij op die wijze wilde afbeelden) Een stenen hart, een hoofd gevuld met keien, Beelde aap of hond in koude steendruk uit, Waar gloed noch smaak haar warme glans in spreien, En ’t zielsgevoel de teedre borst voor sluit!…

Nimmer viel Oranjebitter zoveel bitterder verloren als toen op die ene dag die er met glans viel van de stad waar een oranjezon in smoren lede ogen zou doorboren daar waar iemand in de waanzin zo die ware zin vergat die ooit een Vijftiger - zo schoon in dichtersinkt had neergestreken maar nu weerloos was gebleken ín de waarde die het had…

Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom. Stroom van wit licht nu... witte vleugeltjes, Sneeuwdragertjes in haastig liefblij komen; Alles gedempt, onwerklijk bij dat kuis En kinderlijk gekoom in glansgestroom; Een teder nederzweven lichtestil.... Een toegedek van klank met handjes blank.…

De wijzen bogen door zijn glans verblind En vlijden, wenend, blij door Hem bemind, Goud, mirre en wierook aan zijn blote voetjes.…

weer terug naar boven dat bindt mijn gedachten van wat ik zie door middel van hun groei schoonheid verspreid via de aarde de plaats van kracht om witgroen te bloeien als zilveren bladeren in een tuinruimte vol leven volkomen vrij daar voel ik me thuis, waar ik ben waar het leven is zonder taal zichtbaar, onzichtbaar in puur kleur, glans…

Wat zou die glans bedieden ?... Over 't water wandelt weer een geest: En ik zie de golven westwaarts vlieden, Als voor 't oog des temmers 't wilde beest.…

Blijf aan- gemeerd staan en bedruip jezelf met kunstwijn, zoiets als de glans die je ondergaat in de poëzie.-…

opdoen als een kleur die niet huilt daar de traan van je penseel gedropen geruisloos en nat in druppel verf tot stand kwam wie ziet een rimpel op het water als jij er op loopt geen vezels van bedekking op een wankel doek de naakte waarheid omsluierd je eenzame destinatie je ogengloed in pigmenten fluweel geven een matte glans…

mensen zijn zoals je hoopt Het doet zeer te constateren Dat het telkens anders loopt Je sluit een deur Blindeert een raam Gooit de toegang in het slot Verdrukt de pijn, vergeet een naam En voelt je lange tijd nog rot Totdat je weer vertrouwen krijgt Open staat voor weer een kans Tot ook die verloren gaat Wat schitterde heeft nu geen glans…

Ontwaken en niemand die je begroet Elke eenzame dag gaat het leven door Je vraagt je zelf af, waar leef je voor De glans is er af, ‘t komt niet weer goed. Ontwaken en opstaan, het zal wel moeten Je bidt om moed en sterkte voor deze dag Je put troost uit het feit dat je weten mag Dat God er is en dat Hij je wil begroeten.…

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar tot jaar zijn vertrouwde glans oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar lang vervlogen tijden te hunkeren staan naar geluiden van rinkelende flessen op de kar van de melkboer achter zijn stapvoets…

wiegeling Hebben gezang van blaren, En alles - Herinnering, Het Heden nú, en het Verwachten, Het nóóit moede licht van de zon, Het korengeel, het smaragd en Het bloemenrood bij de bron, Het geluid van een vogel jeugdig Vol uitgelaten genot, En hun eigen stemmen, vreugdig, Als een levens-danklied tot God - Het leeft alles tezamen in de Glans…

als een schamel struikje aan de boorden van het verstand de oude bomen hier overheersen het bospaneel ze broeden op slangeneieren langs het lome pad zijn de dagen verlaten stranden verschroeid zand vol littekens soms, heel even, tilt een milde regen van herkenning mij in het ritme van de vergezichten veegt ander onkruid met gulle glans…

Ouder worden doe je zonder geld, zonder glans en trots. Zonder koperwerk mijn liefste! En dan is er het onsterfelijke kruis. De stilte. En de altijddurende liefde en de gladiolen.…

Schoon straalden zij, aleer de macht begon Der heerlijke, door wie haar glans verdween; Gij zijt, geliefde, mij een beeld der zon; Verblind door luister zie ik u alleen!…