Alle inzendingen over WREED

Wanneer, in 't moordend licht, te midden der woestijnen, De moede karavaan van wrede dorst versmacht, Ontschuilt ze, in 't zand gehukt, 't alzengend zonneschijnen, En beidt, in lome slaap, de koele wind der nacht. Maar dan, met d'eerste ster, herrijst ze en staat reisvaardig: De lendenen omgord, de kemelen belaên...…

Men mach den nuwen tijt Wel bekinnen overal: Die voghele hebben delijt, Die bloemen ontspringhen in berch en dal; Waer so si staen, Si sijn ontgaen Den wreden wintre diese qual. Ic ben ontdaen, Mij en troeste saen Die minne jeghen mijn ongheval.…

Een wrede les omarmt me , Ik raak mezelf kwijt. Mijn droom in duizend stukken, ik ben verleden tijd. In deze glamourwereld moet jong en mooi het zijn. De schone schijn gaat winnen, mijn God het doet zo’n pijn! Dat kind van zes en achttien, de vrouw van veertig jaar. Ik wil mezelf weer terugzien, hem kijken zien naar haar.…

Al zijn het seizoen en de vogels triest, toch kan de echte minnaar zich wijden aan de liefde, gepaard met lijden: Hij weet maar al te goed -Zoet en wreed, lief en leed- wat de liefde met hem doet.…

ik ruik wel goed ik hink, mijn gang is wankel merk dat de wond weer bloedt Ik kijk, ik voel verbeten instinct is als een golf het wil iets zeker weten is dit een mens of wolf Ik ontbloot aarzelend mijn tanden grom tegen ‘t angstig vuur maar het blijft smeulend branden dat ligt in mijn natuur De zon gaat langzaam onder de waarheid wreed…

Het klinkt hier in Nederland heel wreed. Maar daar werd je raar aangekeken als je het niet deed. Het was de enige manier om daar te kunnen zijn. Ik vond het niet leuk het deed me bij elke slachting pijn. Nu ik hier ben zie ik mooie dingen. Maar ook erge gemene dingen en daar hoor je niemand over rappen of zingen.…

Dáár zal de vriendschap eeuwig wezen, Waar eigenbaat en dwaling vliedt; Dáár juicht de nooit verdoofbre Liefde, En bange scheiding woont er niet. 0, wijkplaats voor het eenzaam harte, Dat alles, wat het minde, derft, En bij het zoet en wreed herdenken, Hier daaglijks duizend doden sterft!…

Hij werd op de A-10 Door een automachien (Een naamgenoot) wreed overreden. Op een Pimpelmees Een pimpelmees wonend te Grouw Die pimpelt zich elke dag blauw En op winterse tijden Na een dag schaatsenrijden Ziet-die pimpelpaars, maar dan van de kou.…

Wreed verstoord is waders' rust, kakofonie van luid protest, kroost zoekt heil in allerijl en woerden stuiven van hun nest. Ik lees in 't onverhoeds gesnater en de zweefvlucht van een zwaan toch die weide van de leesplank - jong geleerd is oud gedaan.…

Het was hem, of de nacht begon, De bange duistre nacht, Al had nog niet de lieve zon Haar halve loop volbracht; Aan zon en bloesem hing zijn hart; Het dacht niet aan zijn boze smart, Aan bittre pijn en nood; Te sterven was zelfs wreed en hard Voor 't Kindeke van de Dood.…

Ik, ik weet, wat wrede zorgen In die wellust zijn verborgen Die zijn eerste teug ons geeft! 'k Heb in maag en ingewanden 't Zuur vol scherpte voelen branden, Hetgeen zijn zoetheid in zich heeft!…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in den tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep, Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw.…

Verwoed-fantastisch staat het grote heer Van hoondemonen op de ommegang, In gramme toorn of onverschillig-wreed, In spottend peinzen om de wereldklucht.…

De droefheid is gelijk aan wrede dieren, Verwoeder dan een leeuw, in netten stijf verward, Doorknagende, als een worm, de nieren, Verscheurende als een gier het hart.....…

Gloed niet, al te loom vol-goten van een hitte, die de dood en kilheid van de Herfst weer-brengt, niet de Zómer nog, die wreed-heet schroeiend 't kwijnend leven leed deed scherp en 't al in 't zieden zengt, - Maar de éérste Gloed, die klaarlijk 't leven dóór-gloeit wonderbaarlijk en 't tot hoogste bloei vol-stijgt!…

De zonne is gerezen, de wrede, zij velt omlege al uw schoonheid, o winters geweld! De bomen, ze treuren, van alles ontbloot: een boodschap, och arme, en een beeld van de dood! En dagen en maanden zal ‘t lijden weerom, eer ‘t leven en licht is en blad hier, en blom!…

I Hoe treurig blijkt een liefde als het plots ontvalt aan twee geliefden die elkaar zijn voorbestemd, wanneer het lot voltrekt en wreed de kaken klemt, waarmee het elke kans tot nietig klein versmalt?…

Nu rust Gij zacht na al die wrede pijnen, want heel Uw opdracht, Heer, is thans volbracht. De herder gaf zijn leven voor de zijnen; het eeuwig licht nu voor ons allen wacht. De dood zal over U niet triomferen, de kracht van al het oude is voorbij. Wil ons dan, Heer, doorheen uw kruisweg leren dat sterven léven wordt.…

Grimt hem de rampspoed aan, hij krimpt reeds voor het slaan, en kermt de echo moe bij de eerste slag der roe, alsof hem 't lot te wreed, te ondraaglijk lijden deed. Slaat hem het ongeluk de stugge nek in 't juk, zijn knieën knakken neer; geen adem rest hem meer.…

Grimt hem de rampspoed aan, Hij krimpt reeds vóór het slaan, En kermt zelfs de echo moe Bij d' eerste slag der roe, Alsof hem 't lot te wreed, Te ondraaglijk lijden deed. Slaat hem het ongeluk De stugge nek in 't juk, Zijn knieën knakken neer; Geen adem rest hem meer.…

(XIIIe eeuw) Liefdeslied Al zijn het seizoen en de vogels triest, toch kan de echte minnaar zich wijden aan de liefde, gepaard met lijden: Hij weet maar al te goed -Zoet en wreed, lief en leed- wat de liefde met hem doet.…

Zijn boezem zwoegde; het vurig-fonklend oog Schoot straal bij straal van onverzaadbre jachtlust, En zijne mond verwrong een wrede trek. 't Gespikkeld lossenvel zwierde om zijn schoudren; De rossig-blonde haren vlogen warlend Om 't gloeiend aanzicht...…

Beiden, mensen ende Goden, Haast vernamen, door dees boden, Wat kwale hen overviel, Tot beroering van hun ziel; Maar eer zij konden ontvluchten Dezen schutter, ’t pijnlijk zuchten, Werden zij, in korter stond, Van zijn pijlen wreed doorwond; Gelijk ’t nachtegaaltjen jeugdig, ’t Welk, in ’t kwinkeleren vreugdig, Onverziens zich vindt bezet…

Dat mag niet gebeuren N, jouw kind moet leven zoals kinderen uit de Sahel dik en rond geboren worden terwijl hun moeder uitgeput en nauwelijks zogen kan; wreed en schoon is het leven dat zich klaar maakt om in ons huis te wonen, onze kinderen ze maken dezelfde fouten of andere ze gaan gebukt onder ons verleden maar ze zullen rechtop staan…

Schijnbaar scheurde 't lot de banden Die ons bonden, wreed van-een. 'k Sta hier wel aan vreemde stranden Met mijzelf en God, alleen. Maar toch, moeder, wat me griefde, Wat me vreugd gaf of verdriet, Moeder, twijfel aan de liefde, Aan het hart uws zoons toch niet!…

duizendvoudige beminde dat zijne schroei'ge zuchten loost; slechts om uw trouwe zorg de wroeging, te vermoeden dat gij hem niets dan uwe schoonheid geven mocht: de onverzaadbaar-zatte' en spijt'ge levens-moede die aldoor heter leven zocht; hij die van u de dolste en wreedste gaven eiste en die in uwe schoot het àl-bezit bejoeg, maar, wreed…

Fransen zeggen ‘Quel dommage’ Er werd ook nog gefietst, een Alpenrit Een degelijke Duitser toonde pit 18-Gap - Saint-Jean-de-Maurienne Het is weer tobben in het peloton De doodsstrijd woedt op wrede Alpentoppen De slaven van de weg, verbeten koppen Bekampen hitte, pijn en de Glandon De toppers kunnen traag naar boven komen Veel knechten…

Het blijft de wrede strijd van duive tegen valk. Ik had een vriend, o Heer, wiens hart was uitgezwollen tot bijna driemaal de omvang van een mensenhart, men heeft hem, toen hij sterven ging, bevochten, hij wou zijn hoofd in twee slaan om de barst, het trage barsten van dat hart niet meer te volgen.…

De regen huilt en gudst, wind giert, daar snelt Een moordenaar het huis uit en men weet Dat daar een lijk ligt: donder rolt en wreed Rijt over het tooneel de maan een streep.…