Alle inzendingen over liefde

Eurydice Eurydice de mooiste nimf van al godin, gelijk Persefone de schoonste bloem in 't korendal ik nam jou mee in mijn gezangen van kreta naar persepolis van kasjmir naar de hindu kush van kazachstan naar kyrgistan maar plots nam hades jou gevangen was 't opzet of een overval? Eurydice Eurydice de teerste nimf van al nee,…

In bed denk ik jou tegen mij aan, ik ben - mijn vormen in jouw handen en kan even vergeten Mijn buik van binnen vol blauwe plekken, juist daar verlang ik jou, wil ik jou voelen en geen uur weten Schoon en geurig uit bad lang en gelukkig sabbelen en strelen onsterfelijk keten Doen wat ik kan, dromen Mijn zinnen, mijn horizon verzetten…

Adem raakt adem in zachte stilte samen fluistert liefde In de stilte tussen je adem en de mijne voel ik het trillen van de wereld, zacht en onzichtbaar, alsof elke aanraking een echo is van iets wat nooit helemaal valt, maar blijft hangen — warm en breekbaar in mijn huid. Je bent het licht dat niet verblindt, maar zachtjes verwarmt, een…

Van alles kan ik niet meer spontaan doen, omzichtig raak ik mezelf aan en jou laat ik liever kijken dan doen, maar soms wekt de tinteling van jouw streling steeds dieper in mij onvervulbare behoeften Ze liggen in mijn cellen te slapen, nog steeds verlangend jou te bespringen maar jouw handen weren mij uit voorzorg af, zo teer zijn…

De rust in jouw ogen op mij opent mij Je ligt in mij als een lange l van liefde Het licht heeft je schoongelikt het bezingt je met het hooglied van onze jaren die alles overbruggen dat ons scheidt en in verschillen kleedt Voor ons is liefde nog een dik woord van verlangen, de l die zich opricht wanneer ik me uitkleed…

van de bergen taal geraken en slenteren uit het woest kabbelen de beek vult mijn dorst op [kannen] lager dan menig opgehouden hand spetteren druppels om op te gaan terug van waar zij niet komen wilden [hier] op de woorden als wolken wankelen zinnen uiteengereten uit één verregend bed niet opgemaakt zoals verwacht maar doorwoeld…

Omdat jij graag toekijkt bind ik jou vast aan je verlangen We zijn niet thuis anderen gluren mee langs de pilaren Ik weet het ongezien blind door de handdoek waarmee ik mijn haren droog op het terras voor mooie mensen midden in de stad, waar schoonheid samenkomt in de theaters voor alles waartoe mensen in staat zijn op de grens…

Het huisnummer verlicht, waar liefde woont (je zag aan de gordijnen dat dat zo was, aan de kleur van een raam, donker hardsteen, was de geveltuin vochtig, dan wist je genoeg) waar liefde woont, een doordeweekse dag achter een dichte deur, je belde aan, een leven als een oordeel, daar kleef je graag aan het vergankelijke leven. Waar op de dorpel…

Ik wil van liefde schrijven, maar ik heb de zinnen liever dan de liefde aan den lijve. Het is triest maar waar: ik timmer woorden aan elkaar tot iets dat af en toe blijft drijven, meer eigenaardig dan zeewaardig - het zal zin voor zin vergaan. Laat het rusten op de bodem van de oceaan, een scheepswrak met een kloppend hart van taal erin…

Je bent geweldig mooi, laat je niets wijsmaken -- zegt hij heel verkeerd.…

Je ademt naast mij zonder grens of verwachting thuiskomen wordt stil Ergens voorbij het ritselen van sterrenlicht, waar gedachten vervagen tot niets dan gevoel, wacht een droom in mij op jou – een veld van licht waar ik je zachtjes heen verlang. Je aanwezigheid weeft zich als zijde door mijn zintuigen, bloemen buigen als jij langskomt…

Roze bloemblaadjes fluisteren zonder woorden stilte die mij kent Soms voelt de wereld als een storm van indrukken, alsof elk geluid en elk gebaar rechtstreeks binnenkomt. Dan verlang ik naar de stilte van een zachte bloem, waar kleuren ademen en niets me overweldigt. Een roos opent zich niet in haast, maar in vertrouwen, laag voor laag…

Ik ben de minnaar die je 's nachts aan banden legt zeker mijn wellust, mijn ogen blauwe vlammen begin ik warm te draaien, stoomt mijn paardenkracht stormt het bloed door je gespannen ledematen. Ik ben de dromer die jou tot muze verheft zeeën wijken voor ons, lagunes drogen op door ons vergissen rivieren zich in hun stroom de regen beheersen…

zacht warm en roze is de huid van je gezicht die zich voegt naar de vingers van mijn hand altijd al een vruchtbaar deel van de speciale verzorging van de vrouw het zijn de lessen die zij erven van hun moeders tekenen met licht en schaduw aanzetten met kleur en verfijnen in contrast dus zoeken naar karakter dat in schoonheid…

Daar loopt hij dus buiten, een vliegje zit op zijn tong en hij spuugt het uit, kijkt of het leeft, laat het drogen op zich, hij raakt met zijn stok al de gele bladeren van de moerbeiboom een voor een aan, ze vallen voor zijn voeten. En de kraai verlaat hem niet. Je wilt hem, hij is nooit meer die daar loopt, je hebt hem juist nog gezien maar…

‘Wanneer ik in Uw ogen staar, Geliefde, Dan wordt mij het Mysterie klaar Der Liefde.’ -------------------------------- fragment uit: Pan (1912)…

Jij bent de zee, zo weids, zo mooi, zo eindeloos vol van leven De zee, die omarmt, aan mij trekt, mij over haar golven laat scheren De zee, soms grillig en onwillig, als het bliksemt en dondert De zee, babbelend en kabbelend, als de wind weer is gaan liggen Jij bent de zee, met zandbanken gevormd door je twijfels De zee, waarin duizenden…

Als alles waait, plannen, gedachten, en het licht onder de deur vandaan kruipt, blijf dan. Niet als een muur, maar als een hand die niet dwingt, alleen blijft liggen. Wanneer de stad te veel geluid maakt en ik mijn eigen adem verlies, raak me dan aan zoals stilte doet: onopgemerkt, maar alles verandert. Ik hoef geen belofte. Geen…

niet meer getekend door niet meer geketend aan vergankelijkheid vrij om uit te varen naar ons diepste blauw…

Een gevoel in woorden uitdrukken Het zouden oeverloze leesstukken zijn Die de waarheid niet raken “Houden van” doe je op verschillende manieren Voor elke persoon is er maar één juiste wijze Wetenschappelijk is het niet te onderbouwen Hoe het is om van elkaar te houden.…

Van alles wat ik schreef zijn dit het minste woorden. En tel ze na, het zijn er nog te veel: zelf houd ik van mijn mond vol tanden, het aaien van dit blad, de woordenschat van mijn twee handen, het stokken van mijn adem als ik zeg dat ik je hier niet kan vertellen wie of wat ik voor je ben, omdat papier me in de weg zit, en ik het juiste…

we verbouwen de tuin om onze eigen liefde te kweken in ‘n fris buitenbed of achter schaars kasglas de bijtjes zullen pootjewrijvend de bloemetjes fijntjes bestempelen als vlinders in ‘n luchtige balts warempel en traag verglijdend de tijd toewijden aan tederheid…

Jij in kleine dingen Je hand in de mijne, zacht als ochtendlicht dat door de gordijnen valt- stil geluk dat nergens om vraagt. Je lacht en de kamer wordt lichter, alsof alles even mag rusten in het warme midden tussen ons. In jouw blik vind ik thuis, elke dag opnieuw, zonder woorden of beloften- alleen jij, meer dan voldaan…

Wat van der zonne doortinteld de rozen de paarlende dauw is, Wat op het zodentapijt glinstrende sterrekens zijn, Wat diamant en karbonkel, vereend in der krone des vorsten, Dat is liefde, gespreid over een maagdlijk gelaat. Liefde is lavende dauw in der brandende hitte des levens, Liefde is een geurendste bloem, welke de bane versiert, Liefde…

Kom in mijn armen, verlaat je lichaam, ontdek -- de ziel van je ziel.…

waarom zou ik spreken over iets anders dan de oevers en de rivier de beken en de dalen van ‘t verdriet ’t vertier dat ook daar gepaard gaat met de hemeltergende wolken en de zon of de volgeschreven maan en die ellendige sterren? waarom zou ik spreken over iets anders dan de geneugten van de liefde de pijn en de schade door de jaren en ’t…

De dato antwoordend deel ik u mede op het gevaar af dat ik ga vervelen: het kon inderdaad en kan soms verkeren nu eens bij deze, dan weer bij gene eromelomaan in hemelse sferen golden delicious verglijkend met peren als ik niet loog, zou ik fabuleren een slang in eden, ik zou het haast zweren nimmer een dwalende in het nirwana…

Vleugels omhelzen klein lichaam in het water stilte draagt het leven Op het water glijdt de moederfuut, gedragen door geduld, haar rug een warme schuil- plaats, waar het jonge leven zich vouwt. De wereld glijdt voorbij, maar hier ademt alleen rust, elke beweging vol zorg, elke stilte spreekt teder. Tussen haar veren ligt het kleine lijf…

Als de wind stormt en wervelt, sta ik stil in het midden. Wanneer de aarde draait en al haar verhalen vertelt, blijf dan bij me. Niets kan mij hier weghalen — ik ben zielsgelukkig hier. Laat de wind lekker waaien, en de aarde rustig draaien. Ik blijf hier. Voor altijd. Voor altijd hier bij jou.…

Je kwam in rood, mijn hart werd groot. Je zong van zweet, ik vond het heet. Je huid was zwaar, je stem een snaar. Je blik, een toon — ik tril nog gewoon. Verf in je hand, klank in je tand, je was een gedicht dat nooit meer zwicht…