troost biedende uitroeptekens

De zomerzon schijnt fel op verplichtingen
die liggen te wachten op mijn bureau,
terwijl mijn haren nog naar rook ruiken
van een vakantieland dat in brand stond.

Het vuur in mijn hart wat die smart verdrijft,
blijft gedurende deze verglijdende werkuren
mijn denken in de luren leggen:
het schenkt jou, en wat jij te zeggen hebt,
als een toverbrouwsel in mijn heimelijke dromen.
Ik wil in je armen komen, terecht
trillend door jouw vingers stroom ik dan, echt
een leven tegemoet van alles geven en nemen.
Wat wij elkaar zowaar te bieden hebben.

Als de wereld zou vergaan,
een apocalyptisch bestaan op de loer ligt,
wellicht onze allerlaatste dagen geteld zijn:
wij zullen van pure liefde het einde versteld doen staan.

Maar nu is het slechts het licht wat het zicht op het beeld,
door wild dwarrelende stofdeeltjes,
deze woorden, onmogelijk maakt.
Zonder verkoelende schaduw die het heden teder raakt
als de fluwelen vacht van mijn geestige knuffelbeest.

Elk woord leidt mij terug naar de vlucht die ik en jij
met onsmeltbare vleugels over stijlvolle bergen,
op weg naar de weldadigste bron, nemen
met flinke teugen levensvreugde en geluk;
drukkende drukte of afleidende prikkels die wij
rustig gaan ombouwen tot bedreven doch
lustig leven op basis van vertrouwen
en een imposant stuk aantrekkingskracht.
Toch.

Ik stroop mijn mouwen alvast op,
om de klus te klaren,
over mijn tedere en eerlijke huid
met sterrenbeelden van luide,
troost biedende uitroeptekens
van hoop en liefde in weelde.

Biografie van deze schrijver

eerste werkdag

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.5 met 2 stemmen 12