Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.565):

Het innerlijk baken

Golven fluisteren
licht danst op de horizon
stil in mij weerklinkt

Langs de kust blijf ik stil,
mijn gevoelige huid vangt de adem van
de wind. De zee draagt een taal van duizend stemmen,
elk geluid raakt iets zachts in mij, en ik word zelf een golf van voelen.

Het licht van de toren draait,
traag en helder, snijdt door de nacht en
opent mijn teder hart. Ik voel de trilling in mijn borst,
een zachte zekerheid dat ook ik mag zijn: een licht dat niemand dooft.

Elke gouden straal reikt verder
dan woorden kunnen, een fluistering die
in mijn hele wezen zingt. Ik herken de kwetsbaarheid die
kracht wordt zodra ze straalt, gedragen door vertrouwen in het bestaan.

Wanneer de stormachtige wereld
roept met haar drukte en scherpe kleuren, draag
ik dit licht in mij. Een innerlijk baken dat me zachtjes herinnert:
ik ben verbonden, diep geworteld, veilig in de uitgestrekte zee van het leven.