Netgedichten

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 86.690):

Als schemering wondert

Plotse schemering
goud glijdt langs stille velden
alles ademt zacht

Wanneer de zon verzinkt,
onthult zich een van de meest intieme
gebaren van de aarde: de lucht transformeert in lagen –
van blauw, via goud naar vurig oranje, paars en rood, in talloze schakeringen.

Het zijn niet enkel tinten die
mij beroeren, maar ook wolken die traag
voorbijdrijven, weven samen met het dalende licht een
fluisterende harmonie die zich ontvouwt over de contouren van het landschap.

Steeds meer vervaagt het zicht,
terwijl een vogel zijn laatste weemoedige
klanken zingt en de wind fluistert langs het wuivend gras;
ik berg dit heel zorgvuldig op in mijn breekbaar hart als kostbare herinnering.

En als de lichten van mensen
het duister overnemen, geniet ik na in stilte
van wat kort glansde, een vluchtige droom die nog even blijft
hangen, vooraleer de nacht haar gordijn opent en alles zacht omhult met kalmte.