Alle inzendingen over In de zoom van de na

O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van sterren staan, wat aarde, zee en wind niet telden en laat geen fluist'ring u ontgaan.…

praten na een nacht niet met rust gelaten dan zei ze, wat is het toch druk geweest heb je veel binnengelaten, vroeg ze, hoe mat je de maten, heb je me uitprobeerd en gefeest, als ze kon zingen, zong ze een schitterend lied over een heerlijk gebied, er zacht binnendringen, meedingen, omringen, als ze zou dromen deed ze dat over uiterste zomen…

. ------------------------------------ uit: "Rozen verwelken, bloemen" Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom (december 2006)…

ik brak takken van je boom in volle zomer de zon sijpelde in herfstig loom kleurde later nieuwe bladeren de resten legde ik voorzichtig aan je zoom verlicht bos jij wat minder de wind geeft weinig hinder je stam is sterk genoeg mijn takken hakkelen hun weelde aan je groef ik zie de open plekken waar het zonlicht…

Ik ben in bergen geboren Uit gletsjers gespoeld Van mijn bossen geen sporen Geen groen of hout meer gevoeld Ik ben aan stromen ontnomen Loop als man door de steden Ver van wijkende zomen Akkers als vierkante kleden Ik ben verdwaald ben te oud voor dit leven Horende doof voor het zomers alom Naar zee met de steven, niet meer Naar…

Met gouden zomen omkleedt Gij mij; uw zachte glans omvaâmt mijn wee, doordringt het gans tot al mijn tranen nederstromen.... O Levenswee! O Wenenswonne! Ik ben de wolk, Gij zijt de zonne! - O mijn Zon, mijn Zon! -------------------------------------- omvaâmt: omvademen, omarmen…

Een poging om zich uit te spreken in een zon beladen droom, wordt het begraven , in de zoom van het getij, waar het z’n voeten heeft geplant, proeft het van de natte klei, waarop de groene zoden waken, gevormd door de wortels van de tijd, die het zoeken naar de doden heeft gestaakt.…

Als vrijheid grenzen kent of schuivende markeringen zoals tussen zee en zand demarcaties of vage randen zachte zomen of brede boorden obstakels als rotsblokken op weg naar wenkend licht hoe vrij en onbelemmerd reikt vrijheid dan nog?…

Je opent dat wat dicht heet het landschap, de weg waarlangs ooit bomen geplant De kant als zoom ermee gesierd bomen in gelid als een erewacht En dan....…

Onganse zoom onland Van netels brandend of doof Wespensteken, distelprikken En gonzende hommels op honingroof Waar in de lengende avondstond Hij een stelletje boud bezig vond Met wat vervoerlijk in het oog sprong En zijn prille spieblik zich wrong Om het zicht op een snakkende jat Die zich smijdig op haar figuurnaad prentte En…

Ik ben opmerkzaam voor de bloemen aan de zoom van landerijen, de blauwborst in het riet, de snor en krekelzanger, gele kwik en leeuwerik, kluut, tureluur en groenpootruiter in het slik.…

Er staan nauwelijks nog files op de wegen, die wandelen nu langs de waterkant; ik spreek slechts collega’s die, vierkant omrand, over het beeld van ‘zoom’ bewegen. Ik had deze eenzaamheid nooit verwacht; dit verdriet, door afstand verborgen, nu alles op instorten staat.…

Waar overal en nergens heen de horizon verstoppert met de wolken en mosterd, graan en koolzaad zomen aan een gouden rand.…

O dood, geheime nachtegaal Die in de donkre hagen zingt Uw nooit ontraadselbaar verhaal Dat tot in ‘t diepst der harten dringt, En lokt ons beiderzijds van ‘t pad Over het dompe dove mos Voort van de wemellichte stad Naar ‘t ver en stil en duister bos, — Ik volg u, dood, zing gij mij voor, Ik zal niet talmen aan de zoom, Dat ik de laatste…

Al mis ik inzicht in de belichting, intuïtief zoom ik weg van het hout naar een wijder landschap dat mij aanschouwt in afwachting van mijn eigen-richting. Mits de filmrol nog niet is volgeschoten, hoop ik een ander zelfbeeld te ontbloten.…

Niet dat het wat uitmaakt je wangen van papier maché lachen parels tot decadente kikkererwten te mooi voor woorden ik schrijf jouw boekenkast met vragen over wijsheid je blijkt er geen vouw jurken uit op zoek naar wat jouw maat verleden heeft gedragen een mouw spelt overdreven zomen, maar geeft geen prijs van lang verbleekte waarde…

Leg nu ook af waarachter de wereld te voorschijn komt In de schemering van dagen de verlossende toon van het wentelende woord in de zomen van begrip genaaid.…

De zomerzon heeft lange benen en werpt lange zwarte palen achter de bomen vanaf de omslag aan de pijpen waar ze haar koelte in legt op het groen tapijt heeft de zon overal netjes gevouwen broeken liggen wereldwijd in de zoom van één van haar broeken vermei ik mij wereldvreemd verheugd over dit inzicht in de garderobe van de zon zie ik hoe…

En 'k naai mijn eigen weifel-kleed, zorgvuldig zo't mijn vrezen sneed, volhardend: tot gelaten leed ten zoom gerake, of achterwarend-zoet gelaat bij onbegrepen dageraad, met onverwacht en blij gewaad de Liefde nake…

In de geplooide zoom van het meer waar takken van de treurwilg teer het eigen spiegelbeeld doorkringen en ’t met hun jonge groen omringen dwarrelt een stervende vlinder neer Hij vloog in het hemelruim omhoog ontdaan van beschermende teugels naar de warme stralen van de zon hoger dan hij werk’lijk vliegen kon en verbrandde er z’n frêle vleugels…

opgerold Een lome blik, de longen vol Van zuchtend lover en vertrouwen Tot ik in die fluwelen klauw stik Hoe ik haar begeer blijft haar vraag Terwijl ze om een ander snikt En ik elders niets meer waag Dan een beleefde knik Uit het slipje dat rondslingert Snuif ik een vreemde geur op De sterkere kiem, de wilde wingerd Zo haken we naar zoom…

Er ruist een zachte roffel door de blaad'ren Der populieren aan de zoom der weide; Zij tromm'len aan hun ranke takken blijde De zomer te gemoet, die stil komt naad'ren. In de elzebosjes aan de kant der sloten, Doorgeurd van honingklavers en kamillen, Hoor ik de lentewind zijn liedje trillen Met lang-gerekte, zangerige noten.…

Hoge zomen vangen wind, de zomer raakt nu op zijn bangst. Ze fladdert weg, je kijkt haar na zoals de vriend die laatst iets ongelukkigs zei toen zij op haar fiets passeerde.…

Hier strijkt de vlucht nu neer, maar lang nog wuiven De twijgen na, om niet tot rust te komen, Want met een wervlend uit elkander stuiven Vervliegt de vlaag en zwenkt naar lager zomen. Maar in de boom roekoert in 't geurig nest Van overvolle loverzware twijgen Een jonge doffer, die niet scheiden kon.…

- En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan ‘t verholen licht van mijne dromen, voel ‘k - lomer dan in ‘t loof der luideloze bomen een vrucht die valt, - mijn hart, gelijk een vrucht die valt...…

- En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar even stil; blind als de lucht hoe rijk ook aan ‘t verholen licht van mijne dromen, voel ‘k - lomer dan in ‘t loof der luideloze bomen een vrucht die valt, - mijn hart, gelijk een vrucht die valt...…

en wenend zeeg ik neder aan de zoom. En dáárom golft mijn donkre levensstroom zo eenzaam, droef beschaduwd door zwartgroen van pijnboom en cypres en doornstruweel. En dáárom draagt mijn donkre levensboom geen gouden appel in het ooftseizoen, maar veel verdorde blaadren, bruin en geel.…

Beenharde kuiten onder de rode zoom. Een modderveld met plukjes gras, een klaverblad. Gemompel en gewuif…een schreeuw ontploft in de arena. De kleurenzee van vlaggen. Koperblazers vullen hun wangen. De spits legt aan, een gekrulde wreef schilfert de bal, een kwartdraai van de heup, een ingetogen dans.…

over de koude aarde Blaast zijn warme adem in de grond De bodem opent zich in vruchtbaarheid en geeft geboorte aan dit nieuwe leven Trots laat de aarde ons weer genieten van een warme deken vol lentekleuren Lammeren dartelen in de weidegronden Een zuiver genieten van dit schouwspel De aarde nevelt zich in warme kleuren en schildert de zoom…

Alleen het blinken van de rechte stroom, En onder me als een wal die donkre zoom, En een lijngolving hier, en ginder een, Waar ik het land uit raadde. Tot de dag Zonk, nadat ik nog ééns een einder zag.…