Alle inzendingen over Monotoon

In het snijpunt van de dag glanzen paddenstoelen in het schemerlicht, vloeibare sporen zonder naam, uit de maan sluipen schaduwen over hun kantelen als een monotoon gebed, om steeds langer te worden en zichzelf te delen die door de wijzers van de klok zijn uitgezet waarin ik mij verpoppen laat in een cocon van de naderende winterslaap…

in een stuk jeugdwerkelijkheid In 't duister tastend, welig tierend van diversiteit Werd liefdesband begeestering of emotional chantage Doctorea zong proud mary in wild ostinato De ballade van orange grove over een boze engel Adagio van vogelverschrikkers in een ring of fire Maar blauw bloed stolt honkvast in de doodse monotonen…

Nevens mij, glorieus en monotoon, Verging de kringloop van zijn kort bestaan. Mijn hand is strelend door zijn haar gegaan En langs het kloppend halsje van mijn zoon. Ik weet niet hoe hij werd en mij ontviel. Ik ken alleen de klare periode Van bloei die boven mijne schouder rees. Nog spiegelt zijn hel lachen in mijn ziel.…

Verkeer jengelt al in de straat blikken dromen verpakt in monotone regelmaat,ze manen het licht tot groter spoed ontneemt de morgen de prille moed en wordt energie vermorst, ver voorbij de dagelijkse kost.…

Monotone mantras doorklieven dan harten en oren: "hij die boete doet, hij die boete doet, hij die boet" Na een uurtje dutten houden Jan's trotse ogen steeds meer van matadoren en druipsteengrotten. Zijn lippen omklemmen dan scherp geslepen tanden. .…

't Is de richting in mijn leven, zo monotoon en straf. Het is het lopen in de pas, als ganzen in een rij. Het is de veel te krappe jas van de uniformiteit. Dar kledingstuk past mij niet meer, maar een ander heb ik niet. Ik moet het dus wel aan tot mijn groot verdriet.…

ik hield vroeger al van donkere luchten, van harde striemende wind en regen die kletterend op de ruiten van mijn kamer uiteenspatte en de balkondeuren in de sponningen deed ratelen alsof ik in dat monotone geratel weer naar nieuwe wegen kon gaan zoeken en ik reizen kon naar werelden die nog onontgonnen waren, zonder dat volwassenen bezig…

Glooiende heuvels ontnemen het zicht aan de eindeloze einder Beneden in de laagte lopen koeien onder bomen ontsnapt aan de genadeloze zon Een smal riviertje langs de weg biedt een welkome variant in het monotone groene landschap De slingerweggetjes verrassen bieden steeds een nieuw perspectief in waarneming van de omgeving Op reis…

't Maakt me monotoon en kranke,* God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken*... Ziet ge niet mijn lippen smeken...? 'k Heb zo'n honger naar een kus! Leven, dat ik lieven moet Leven..., kunt ge me zo laten Zonder liefde..., zonder haten...?…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden behoedzaam van de maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële spinsels…

Flarden van verlangen hinken op een gedachte van leven oeverloos verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen…

vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken glas onbekend vooralsnog de bestemming gebogen spoorstaven neuriën een monotoon…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden in het licht van een bleke maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële…

je staat naast mij, maar je gedachten lijken elders ik draag het in me en laat me huiveren, de wind fluistert monotoon je naam, ik zal het niet verstaan Je bent te ver misschien, of te dichtbij toegankelijkheid is niet in afstand af te meten kon ik die laatste bij zijn die in je honing mag verdrinken, maar mijn nauwkeurigheid…

we wandelen langs steile riffen en luisteren naar de chicades, die monotoon, als het koor uit de Perzen van Aischylos, hun eeuwig lied zacht, scherp en zo doordringend zagen.…

om alles, een dagelijkse strijd Ik voel me zo verdoofd Het is verspilling van mijn tijd Ik eet omdat mijn lichaam energie verbruikt Voor nutteloos getob Ik voel me als een roos die maar niet ontluikt Het is oorlog in mijn kop Ik heb een hekel aan teveel aandacht Richting mijn persoon Toch leef ik in voortdurend zelfbeklag Het wordt zo monotoon…

– snakken naar een eigen plek en daarom slepen we twee maal vier zinnen in omarmd rijmcouplet wat nu nog rest wordt duo trio, dat past net in terzinen – mij klinkt deze naam benepen – die een wending moeten kunnen onderstrepen waarmee de kern van het gedicht wordt neergezet bekijk tot slot heel goed de klemtoon van elk woord tot u het monotone…

geuren en nooit hun kop laten hangen, bomen hun armen uitstrekken tot in de eeuwigheid vogels 'n prachtig concert fluiten waarin ze verwelkomd wordt door alle dieren die lichtjes buigen wanneer de koningin van dit beeldschone woud haar entree doet sprankelen haar ogen en krult er langzaam 'n glimlach rond haar lippen prikt haar vork monotoon…

rivier van azuurblauw en er in uitmonden om te vergeten de kwellingen van de duistere nacht in je te gieten mijn bloed te laten razen als zand in veel te nauwe buizen om 's anderendaags te ontwaken als de nooit bewuste genoeglijk strekkend in de ontluistering en in mijn mannelijkheid de zandloper had zich nog eens gekeerd tot het monotone…

Extase met een juiste accent en twist, koestering uit een vroegste levensbron, druppels ochtenddauw op een mild tapijt geweven uit het diepste blauw van beider oceaan, herkent zich in een golvend ritueel, monotoon zacht als fluweel, dan opwindend, of ik nooit anders heb gekend, Of krijgt intimiteit als artefact steeds weer een andere…

De monotone klank van tik, veranderd in de woorden; "Waarom ik?" Zoveel mooie tanden op een rij, waarom kiest ze die van mij. Tientallen handen staan al klaar, maar alleen die van mij gaan door haar haar. Maar al die twijfel stopt wanneer ze naar me lacht, want dat geeft echt een groots gevoel van macht.…

Staccato doornenkransen Rozen slingeren om ranke polsen En de echo dreunt Blauwgebalde pauwenveer Het trots crescendo van de zon Omglanst het zwarte watervallend haar De echo dreunt De sluike handen om het schrille hoofd Geknielde pantserheld vertrekt zijn Krom verwrongen mond en monotone schreeuwen Stijgen hemelwaarts De echo dreunt…

Madame, wacht u alstublieft nog even de broospapieren ziel van deze vrouw is diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief en monotoon kapot. Ik weet u ziet haar liggen, verstaat u me niet verkeerd zoals haar dood. Ze verbergt de gevallen stilte achter een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed.…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

We weten het, we voelen het waarachtig aan, horen de gierende rukwinden om ons heen, zien het leven dat komt, de doden die gaan zoals de zee stijgt en daalt in monotone regelmaat.…

zekerheid uitnodiging met zijn opvoering gratis opgevoerd, als toegift de heldere beek van geluid aangeboren natuurlijkheid die het beoogde doel bereikt, zo modelleert het licht zichtzelf in fantasie van unieke patronen en schaduwen die de barrières die de ziel van de nacht bewonen in dat mistige uur wordt de horizon bevrijd van monotone…

zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een ander vergezicht van blokkendozen, moeiteloos gaat de wind eraan voorbij, lucht buigt zich over kaal en levenloos terrein, verlaten spiegeling van het groen, nu monotoon…

De barcode is wijzer dan de klant Hij kort alleen analfabetisch af Scheidt actueel het koren van het kaf Mits zichtbaar op de super-kassaband Telt cijfers op in digi-codetaal Rondt af naar boven, plukt onzichtbaar kaal Een woordeloos en monotoon bestaan Zo non-verbaal, kunstmatig, inhumaan Caissières vullen praatjes maar geen…

Toen mijn publiek dit aanzag en hoorde Steeg een gefluit op van uit het niets Wijl ik prikte op rijm met speld, dat zeker wel, En op ene monotoon ritme, De banden lek van mijn fiets Literair zijn reeds gevormde verzen Ontsproten uit een grijs getint lichtgewicht Ver weg van de Wet van Meden en Perzen Maar er rijst wel een glimlach Op mijn…

Monotoon en afwisselend tegelijk Klaterende bergrivieren sterven in het dal Watervallen stuiteren over rotsen of Kijken in een onmetelijke afgrond Zeehonden laveren tussen blauwe ijsschotsen in het heldere meer En verraden de gletsjer iets verderop.…