Alle inzendingen over Wollige

vaten met doodskop en kruis maar begraven is geen optie zij horen in ons heerlijk en lieflijk milieu doodeenvoudig niet thuis heb ze ontleed hun verschijnen weer langs gewone lijnen geleid wij zijn van ze bevrijd in een natuurlijk proces zoals fotosynthese voor eens en altijd wat rest is een heerlijk zachte mêlee van warm wollige…

Wollige witte knoppen van magnolia's hoge kantvaren en monarchrozen sieren de nevelige openbrekende hemel. Miezerige regen blijft vallen in stille eerbied. En met tijdloze blik sta ik ontroerd naar het ochtendwaken te staren gehuld in een blank, vochtig geworden kleed gedompeld in duizend mistparels voel ik mij de dag in gedragen.…

Geen witte bollende zeilen vriendelijke wollige schapen zwevend weidend door diep blauw maar rollend grauwe golven donkere draken blazen koude adem spuwen vuur over verdronken land flets waterig schijnen lichtstralen zwak pogend herinnering te bewaren worden door jagende schaduwen gewist die ’s avonds licht steeds vroeger vervagen dat ‘…

Als klein meisje lag ik in het hoge gras tussen de boterbloemen Ik wist hoe mooi de wereld was en hoorde bijtjes zoemen Ik zag de wilde wolken gaan met wollige witte randen een hemelsblauwe achtergrond deed mijn fantasie ontbranden De hemelvaart, was mij verteld: Je kon op wolken reizen ieder mens, zo was gesteld zou op een wolk de…

Als klein meisje lag ik in het hoge gras tussen de boterbloemen Ik wist hoe mooi de wereld was en hoorde bijtjes zoemen Ik zag de wilde wolken gaan met wollige witte randen een hemelsblauwe achtergrond deed mijn fantasie ontbranden De hemelvaart, was mij verteld: Je kon op wolken reizen ieder mens, zo was gesteld zou op een wolk de…

een witte deken die ons omsluit zo teder wollig zacht lijkt het bekeken van huis uit de kou die zie je niet als een witte angoravacht vult ze je nog slaperige blik en je geniet haar pure schoonheid bedekt de rommelige nasleep van de herfst een nieuw begin lijkt geboren de wereld wordt ververst je waant je even in verre oorden wordt het…

langzaam slinken witte bergen langs de bermen van de wegen wanneer het geglazuurde dons onder gestrooid zout krimpend tergend traagzaam er vergrijst mistig wollige nevelen nu luchten over verkeer dat treuzelig rijdend bruingrijs met pekelregen sproeit naar de schuifelende wandelaars op het spiegelgladde wandelpad waar koning winter…

temidden van wollig groengebied vlinders fladderen sierlijk boven het weelderige goudgelaat der boterbloemen (dat kijkt zo wijs) ik lief het zo de winde wind vlecht een zomerzacht genoegen in het licht van mijn zeeblauwe ogen waarover rust zich heeft neergelegd de jonge dag is nog maar net begonnen langs hemelsblauwe wolken een vogel…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…

Ik lig in mijn bootje te schommelen in mijn sluimerend bestaan -wollige wolken komen voorbij gedreven- en hengel naar een mooi glimmend vet vers zal ze moeten wezen.…

Maar Mirjam was mijn naam toen ik nog jong door zon en wind getekend en getaand met velen water putte uit één bron en heuvels wollig van het vee zag staan. De weelde van een wereld zonder schijn, een thuis, een man om mee op weg te gaan en het besef door God bemind te zijn.…

langs lange trambanen staren ramen als speurende ogen kraaien wachten op kantelen en op slanke draden tot de laatste halte die niemand ooit zag soms klimmen woorden als wollige dekens omhoog langs gevels van huizen en langs holle buizen eens dacht ze dat hij het was het rollen van het vehikel deed het ovenrooster tikken de kaarsen…

Armoedebegrippen in een businessmodel Berichten die in de mist verdwalen Om snel te vergeten Alsof het contraproductief eindigt In een Rein-schaalmodel Brabançonne en dochters Verdroogde wol-Ven-vacht Glasnost Ruiten ingeslagen Verdrukte veelkleurige garnalen Kok-ket in garnaal kroketten In glassplinters Uit-één-geslagen Wollige…

Maar wat je altijd meedroeg al die tijd, het knuffeldier zo zacht zo dwingend met zijn domme trouwe knoopjes die oog hebben voor niets dan voor jou, het hopeloos met hart en ziel verslingerd wollig wezen dat van jou is, bij geen ander ooit nog die versleten warmte vindt - hem moet je achterlaten en verraden als je de lonkende rivier ingaat…

Lichtvoetige gedachten sluipen op wollige kousenvoeten stiekem mijn hoofd uit. De aandachtslust van toeters en radio's is herleid tot een lethargische lockdown, het therapeutische principe van stilte. Tijdloos inhoudsloos kaderloos Plots het knorrig geronk van een motor.…

Wat zich zoal niet kan nestelen in een hoofd vol veertjes en pluisjes met losse draadjes na het verstellen het gruis van vervallen heilige huisjes en het wollige mos op doorleefde verhalen dat doorwoekert over slapende idealen Gestaag vullen zich de geslagen gaten met alles wat fladdert en pikkend zijn weg zoekt onder hoed en pet Te klein…

poesje, hartedief iedereen mag met mij gaan, op warme winden zweven wij door wollig wit in richting Maan; en als het klopt wat jij mij zei dan vlieg ik weer met Ma…

Weelderige wolligheid Liefde nog pril en broos Zijdesatijn teer en zacht Fluistering zo ademloos Fluwelen huid strelend Gevoelens mooi zo intens Lippen gloeien vol vuur Vervlochten liefdeswens Donsjes dansen emoties Wonderlijk door ons heen Kriebelen teder mysterieus Verlangende liefdeszweem IJskristallen zijn gebroken En smelten…

vanaf den dijk hier te zien bastaarden zijn het, hybriden, wolven speels zijn de kronen, ze kuisen de zuidwestenwinden, voorover vallend met grillige stam en natte voeten bij oostkerke op de krinkeldijk staan mijn mannen weer paraat, ze zien het gat van de zee, ze wuiven blind geen schip kan hun monden voeden op de zilte schorrenweiden, wollig…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn overtollige verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel van de maan welt een wollige traan.…

lichten aanwandelen geesten uit kerken en hoeves geen keuze voor een richting schijnsels zonder schaduw ergens loeit nog een vergeten koe de kille winterdagen in een landweg rust zonder passerende last - wat voorbijtrekt is vederlicht - ver weg blijft een illusie achter op zolder staan de schapen geschoren en dicht opeen vertellen wollige…

hout, zingt flierefluit tapuit IJs op de ramen, komt allen tezamen 't Is weer advent, ja nu sijt wellecome Tiereliert een merel als flapuit Chromatisch fladderende laddertonen Niets verbloemend der nature bloeme Zingen atonale lijsterbessen Verstilde polyritmische patronen Een krolse kat die rijmt in hoge bomen En struikelt over wollig…

Welja: het was een wollig lam. Een wolk was 't van een kind! Ze waren stapel op elkaar. Er kwam een stapel wolken, die door hun tomeloos gepaar de hemel ging bevolken. De lucht had zo een wolkenzee van babyvolk gekregen, maar waren daar ook luiers? Nee!…

Ruist de mottige regen langs de schaapskooi van mijn wollige verwachtingen, het priemend daglicht is schreiend heengegaan,uit de sikkel van de maan welt zijn allerlaatste traan.…

De dunne berkentakjes zijn bedekt Met wollig dons, dat wonderbaarlijk blinkt. Het groene koolblad, dat zoo sierlijk krult Aan lange stengel, vonkt van diamant. In schaduw van de doornenheg hangt, laag Er tegen aan, in 't windje wuivend, rag, Dat door ijspluimpjes dik omsponnen werd.…

gonzend in de zomer Gristen we tussen bloemen Naar vliegensvlug fouragerende vlinders Waarvan we de namen kenden uit ons blote hoofd: Koolwitje, Atalanta, Koninginnenpage, Dagpauwoog Door de schroefdop van het glas Boorden we luchtgaten waar bijen, Wespen en spinnen binnenin Als opgehitste gladiatoren Het leven gingen laten Maar wollige…

Vol wollig schuim glijdt de brede waterval schuin naar beneden, buldert aangenaam met diepe basstem: "Hoe ik steeds betaam!" Telkens verrast een spattende golfknal. Tussen rotseilandjes en steile wal zweeft ijle waternevel, omhelst minzaam dansende regenbogen, maakt grote naam: een vluchtig, toch altijd durend kleurig bal.…

Kom laten we van liefde genieten in de schuilhut van de tempelzee waar kabouters het gereedschap dragen de duinen gevoelig voor zoveel zand ver weg van alle vaccinaties enge ziekten en menselijk leed om ons te louteren in naaktheid wulps en welig als de liefde dat wilt we hebben er niet voor gekozen ons als wollige schapen te gedragen…

heb de hemel schoongeveegd het grijze dat zo grauwe verwijderd en heb dat heldere open blauwe dat zoveel positiefs geeft gevraagd schenk ons weer hoop en vertrouwen dat blauwe met zo af en toe van die dromerige witte schapenwolkjes met de in hun buik verborgen wollige dromen ook al is het maar heel even toch weten ze hele jonge en oude…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…