Alle inzendingen over bezwijk

Dijken worden gecheckt, en nog eens nagekeken een zakje hier, wat scheppen daar, want stel dat de dijk nu zou bezwijken tja dan zijn de rapen gaar. Voorzorg wordt genomen, niet gering keringen sluiten vanavond wellicht om 't water te stoppen, te stuiten gaat alles wat water doorlaat, uit voorzorg dicht.…

hoor ik jou al zingen met de stem van duizend koren en ik zing mee met de tranen die als ik jouw muziek hoor als een brok in mijn keel blijven steken met een hoofd vol emoties stromen zij overvloedig en verstikken mijn stem tot ik jou zie en de puzzel van muziek liefde en schoonheid de hemelse variatie krijgt waarvoor ik altijd bezwijk…

een stel dat alles heeft gezegd En enkel spreekt in lettergrepencode, Zo'n stel dat de seizoenen en de mode Een leven lang gevolgd heeft, levensecht Ze kwamen langs de waterkant terecht Niet om elkaar, maar om de tijd te doden, Zij leest een lauwe liefdesepisode Terwijl zijn blik zich aan de dobber hecht Zal zuster Els voor dokter John bezwijken…

Met mijn ogen blijvend op jou gericht, Probeer ik je aan te kijken, Twijfelend haal ik een traan van je gezicht, Draai direct mijn hoofd weg, om niet aan jouw verdriet te bezwijken Ik pak onzeker je hand, en hou hem vast, Je bent mijn vriend, ik wil je helpen, bij al je verdriet Nu dragen we samen de last, Want zonder hulp red je het niet…

Vergeef mij veel, vraag niet wat ik weerstond En bid dat ik nooit voor uw schoon bezwijk.…

Hoger op, op staande voet, of bezwijken zult ge, en smachten, aan die droeve doodsgedachten: hoger op, in 't eeuwig goed! Eeuwig, onverslensbaar Eén, al bezielend, al belevend, hulpe in nood, en bijstand gevend, U betrouwe ik, anders geen! ------------------------------------ uit: Tijdkrans (1919)…

zijn, schop ik omhoog, ze wijken, beleven zo hun tweede herfst en lijken niet in de verste verte op het blad dat fris ontlook, waardoor je vorst vergat en de bekleding was van stoere eiken die jaarlijks hoger naar de hemel reiken totdat de tijd hen velt, der dagen zat ze maken wentelingen als een rad dat me verward maakt en haast doet bezwijken…

Waar men u deze dagen meed zal de ware vriend niet van u wijken en, u behoedend voor bezwijken aan 't onzegbaar grote leed uw toegewijde steun zal blijken, elke zware dag voor u gereed.…

Zachtjes bladert ze de verf van mijn muren waarmee ik een innerlijke verdediging opgeworpen heb maar ze laat zich niet wegsturen Ze bedenkt met welke breekijzers ze de muur kan neerhalen en spreekt ze uit stenen vallen door haar toon bezwijken onder het geluid Haar blik kijkt naar binnen en met sprekende ogen veegt ze de negatieve…

Sterk is het Vuur; doch ’t moet bezwijken En voor de kracht des Waters wijken. Sterk is het Water; maar, hoe sterk, De Wolken trekken ’t op in ’t zwerk. Sterk zijn de Wolken; doch de vlagen Des Stormwinds kunnen haar verjagen. Sterk is de Storm; maar hoe hij woed’, De Man spot met zijn overmoed.…

‘jij houdt je mond, laat mij maar voor je praten’ gehoorzaam zwijg je, met gebogen hoofd het laatste vuur raakt langzaam uitgedoofd wat ben je oud, te oud haast om te haten zij voert het woord, jij luistert en gelaten bezwijk je, van de waardigheid beroofd een leven lang heb jij voor haar gesloofd de kosten blijken hoger dan de baten zij…

Dagelijks neem ik dat breekbare dubbelportret in mijn armen En draag het omzichtig naar buiten, ik mag niet bezwijken onder dat paar, ik mag met mijn paar niet verdwalen. Hoe breng ik het veilig naar huis? Ik ben dat mijn vrijheid Verschuldigd, mijn gouden erfdeel met stomheid geslagen. Geen afkomst is gekist.…

Ik hou van jou steeds meer jij lekkere lieve knuffelbeer Verlangens keer op keer elke dag en telkens weer En zelfs na al die jaren blijf ik in jouw ogen staren Jouw mijn liefde verklaren jij bent niet te evenaren Ik weet als ik naar je kijk dat ik een klein meisje lijk Dwalend in mijn vlinderrijk en steeds voor jou bezwijk Ik blijf…

alle verre zwerfvogels verstikken in vaste klei als hagel van anijspegels met zulke zwakke enkels is het bovendien lastig koekpaleizen bouwen al vliegend, al vliedend komt verte nooit dichtbij en is hier altijd ginds zo op het oog bespiedend bij gebrek aan ondiep lijkt hoogte te bezwijken zonder bedektzadig gezicht verdwijnen nachtbloemen…

jou gedacht Met jou in mijn bloed Spel ik langzaam het Parool Steek een veer in mijn hoed Terwijl ik door het parkie dool Met jou aan mijn hand Sta ik op de pont Samen op ’t IJ geland Zoen ik je zachtjes op je mond Met jou op mijn schouder Fiets ik zwevend op de Zeedijk De avond valt, ’t wordt iets kouder Voel ik dat ik voor jou bezwijk…

Soms bid ik dat ik niet van verdriet bezwijk Maar ik beloof dat ik nooit voor doorleven wijk. S ’middags wil ik wel eens dwalen in gedachten Geniet ik ook van de huidige tuin prachten. De prachtige golven in het huiverige lover Dan verbeeld ik dat jij mede zorg draagt voor dat getover.…

Zomaar een plein, zomaar een bar Zomaar wat wijn, zomaar in de war Zomaar jij die naast me zit Ach zomaar jij, die ik zo aanbid Dit zijn voor mij de allermooiste uren Dat kan voor mij niet lang genoeg gaan duren Niets zeggen maar alleen elkaar bekijken Ja, echt dat is waar ik voor wil bezwijken Ik zou hier al mijn tijd voor willen geven…

Het zoel aandringen van dit gevoelen drijft tot het staamlen van huiverblode woorden, die ‘t snelle stromen van node hebben, en vrezen hun eigen bedoelen, en stokken… en er is enkel een kijken in blauwe verten, oneindig wijde; wegvloeien van denken en een blijde duizeling doet het hart bezwijken.…

O Lente, buig uw hooft, bekranst met schone bloemen, Als gij de Schilderkunst ziet pralen of hoort noemen: Uw kleuren, met de dauw des dageraads belaên, Bezwijken voor de gloed der zomerzonneraên, Daar in het tegendeel de glans der schilderverven Onsterflijk is van aard, en alles hoedt voor sterven.…

adolescentie en volwassenheid, die te ontglippen, te ontlopen, onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit te ijken, angsten te foppen door bij de oude stam weer aan te kloppen, me te verstoppen in mijn bevrijde en zwijgend deel die leek onder die druk te bezwijken…

Tjongejonge, ik kan van Facebook nog iets leren Maar, ik kom nu niet uit mijn woorden, helaas Op mijn Facebookpagina dicht ik dichterlijke gedichten En bleef het maar bij dichten Dat zou mijn taak als dichter zeker verlichten Maar neen, ik denk, graaf en fantaseer dicht, schrijf, droom en corrigeer En dat allemaal tegelijk tot ik er haast onder bezwijk…

Je leek op één van die mensen gemaakt uit één stuk; overal tegen bestand en nimmer bezwijkend voor enige druk. Totdat moment, dat breekpunt in je leven; waarop de schimmen van oude koeien in de zeven sloten uit baden gaan; en je geen vanzelfsprekende passage meer geven om op dezelfde wijze voort te gaan.…

Het laten gaan en niet omkijken, maar je kunt zo aan domme dingen bezwijken. Op uw goede zijn en achter uw rug blijven kijken. Uw geest open stellen, om u zo te verrijken. In mijn geest en mijn gemoed, gaat het voor het ogenblik goed.…

hij zei: laat mij er eens naar kijken het kan toch niet veel zijn zo'n ding kan niet opeens bezwijken die kans lijkt mij te klein ik hoor alleen maar kraken wat is hier aan de hand? wat zou dat toch veroorzaken? ik hoor het echt constant heb jij misschien iets in je zak zoiets als een magneet?…

De stenen engel aan de Kathedraal heft zijn balans te middernacht voor die bezwijken. Het heir der luizen kraakt. De katten zeiken in kromme gangen waar geen tocht door jaagt.…

toeft gij te bezwijken, Nu Jesus vast bezwijkt, nu uwe Koning sterft? Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven: Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven, Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit. O hoge wonderen!…

Zo de droefhied, die mij wegsleept, u niet ongevallig is, bid dan, als ik zal bezwijken in de smart van uw gemis, bid dan God, dat mij zijn Engel even snel weer tot u voer’, als hij d’ echtknoop losgerukt heeft, die ons beider hart bezwoer.…

niets met in mijn handen de inhoud van mijn kruis doedelzakmuziek met op de achtergrond een koor vol spirituele beginselen, een vergezicht te ver verwijderd en onheil dat garen spint bij mijn ingehouden beloftes keer op keer vergaloppeer ik me als een ongeleid projectiel die na zijn hoogtepunt psalmen begint te prevelen – o dood laat mij bezwijken…

Er moet iets gebeuren, met urgentie, een stap radicaal, laat al je weten bezwijken, onder zonder wachten op, blijven kijken. Het is als een vuur, laat het niet uitgaan, stook het op, en als je denkt dat al je brandhout op is, neem dan desnoods je eigen naam.…

Die als stille wakers ’t dorp omzomen waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken. Leeg, lukraak geplaatst en ingevallen, omcirkelen zij het opgebroken plein. Geen waterstraal gespuwd door de fontein; wat mos verbergt blijkt steeds volmaakt vervallen.…