Alle inzendingen over gruis

toont wel wuiven jonge planten je verlangen en je droom ik leg mijn handen op je warme steen de zon kust er de uren de nacht valt rauw en straalt immense kou ik voel je scheuren als je koelt de zaden dwarrelen naar de plek die jij geopend hebt je glooit het naakt tot hellingen waar wilde bloemen bloeien vult dalen met het gruis…

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt” Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden 's nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   …

leeggemolken Gniffelend in zijn laffe vuist Betonrot en schimmel en wind Wissen de rest Leidingen geknakt Stroomdraden losgerukt Water lekt langs het plaaster Trekt een roestbruin spoor De laatste bewoner is in zijn hoestbui gestikt Zijn wangen...een mengpalet De straat in alle staten Een symfonie voor drilboor en pletwals Een werveling van gruis…

door de donkere steeg met grauw gruis ga ik omhuld door een nevel van herinneringen aan mijn vroeger thuis als vanzelf vind ik de weg naar la Place de Liberté toen liep ik hier ook gedwongen mee unter befehlen berooid met z'n twee met nog meer, velen, wij, schaduwen van schrik als opgejaagd onteerd vee ik nader de hel…

etterbuilen al het groen en pril geweerd gortdroog en veel erosiebruin Ik volg de sporen van de bron ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de jongste regen sproeien aanschouw het sterven van het as hoor zacht bruisen onder het gruis…

Mijn tranen zijn vergiftigd Je hebt mijn hart vervalst Blauwdruk van de waarheid Over de liefde heen gewalst Mijn gedachten een chaos Door leugens gehersenspoeld Hoop en vertrouwen kapot Leven door elkaar gewoeld Mijn glimlach is versteend Gebroken door jou zwijgen Gruis dwalend in mijn ziel Je wist me kapot te krijgen Mijn adem…

puin en stenen onwerkelijk is het hier en koud en grijs door God verlaten, zielenloos de prijs voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen ik huil om ’t kind dat hier eens droomde vol van het leven en in een fantasie streed tegen draken met een zuivere magie dat lachte, huilde, elke angst weghoonde waar is nu ‘t leven onder ’t vuile gruis…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

als een vaal muziekstuk op papier nu maart haar klanken melodieus al tot na zessen laat horen, hoereert mijn bestaan tot stof en zalf ik de voorbije uren als was in mijn handen moet ik dankbaar zijn voor de regen op het bleekje waar jouw wit zich ontvouwde naar de kleuren van jouw as Neen, de kolenkit kent geen zwart maar alleen Het gruis…

ik oefen mezelf in afwezigheid denk gedachten die niet helen voel lust die niet wil delen proef liefde zonder zekerheid tabak rookt straf en zindert snel geest en wijn wissen sporen uit Dionysos bespeelt harp en fluit ja ik geloof in een hemelse hel rots in de branding ben ik wel af als grof gruis val ik uit handen deze golf zal zonder…

Ze was een ééndimentionaal fort van schoonheid uitgelijnd tot in perfecte sferen de gearticuleerde wind uit haar mond echter wasemde een gruis van baksteen het uitbreken van de wandeugden construkties van vormloos lood die zwaar op het hart vielen of was ze slechts de poort boven een stinkende slotgracht Haar schitterend blinkende…

Ik zou gruis zijn geworden Maar mijn leven is meer dan liefde, het is ook meer dan lijden. Het is voor altijd Het is voor de eeuwigheid, zoals tranen worden verdoezeld Zo worden gevoelens verdoezeld De kracht van een plant in de bloei is meer dan leven Het is pure levenskracht En licht....…

De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin. Gewond zonder dekkleed aan ’t is enkel nog geraamte trillend, onder het geweld trekken haar wortels samen. Ze niest en proest en huilt het hele nest bevuild bij elke stoot ziet ze rood haar statigheid verdwenen.…

Ik geef een welgemikte dreun en sla voorgoed het kreng tot gruis, om in mijn allermooiste droomland te verzinken.…

schorre lege velden waken als duivels over verlaten steden en dorpen die als luchtkastelen opdoemen in wrakke doch lange nevelslierten het leven is vertrokken, slechts wat ademgeruis slentert nog door het puin waar in het gruis staat geschreven, dit was eens ons zo vertrouwde huis fundamenten ter zicht gesteld door het kantelen van de aarde…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

hoor mij leegtes vullen van letterloze schimmen die weerkaatsen tegen dik geplamuurde blinde muren het schaamteloos vallen van geschuurd gruis neem ik waar als neerstortende onthoofde woorden zoveel lagen door de jaren heen geworden tot ontedeld gekunsteld eelt geraken tot stof van antieke beelden de ziel tot naaktheid gedwongen…

En aan mijn ex die ik plots bij mijn tandarts aantrof boven mijn wijd open mond, mooier en harder dan ooit, met een slang in haar hand om het gruis en het vocht weg te zuigen. Daar lag ik.…

Leegte om zich heen in leugens te verliezen, de stropers van de ademloze tijd, krassen namen in de vers gevallen gruis. Ze likken de sneeuw uit beide ogen die smelt op een uitgestoken hand waarop de dag zich in beweging zet. Waar wacht ik op, wat houdt me tegen? Het is nog te vroeg.…

Door stijve witgeknepen lippen (Haar stem sloeg in haar mond tot gruis Omdat haar echtvriend wilde ontglippen) Knerpt een mevrouw benauwd: naar huis! Het is gezegd: en allen rijzen, Bedanken, fooien, groeten! spoed! - In de besloten paradijzen Sluipt Adam weg en Eva woedt.…

Schone Liefde is versplinterd tot gruis Uit de afwasmachine komt slechts ruis Een datawerveling in zijn rug en hoofd Regen maakt haar aangenaam verdoofd Over het hart gestreken en geaaid Dit fijnstof tot praten is nu verwaaid Als een stemverheffing in de nacht Gelijk een anti-mathematische macht Met wortel uit de grond getrokken Zitten…

De waarheid zal bedijgen: zij is, als gevals, de 'waarheid', schoon al ‘t beste dat er leeft begeeft: viel alles om haar henen, hof en huis in gruis, nog staande zou ze blijven; en, blijft een alleen, haar houw en trouw zijn, ik zal, God, en gij met mij…

‘t Kaafgat*, omme- en scheefgetrokken, vallen gaat; en daar, deureen, liggen afgerolde brokken bruingebrand al, gruis en steen. ‘t Dak beneden, deur de wanden, glazenloos, van latte en leem, zie ‘k getelde turven branden, doods, in ‘t deerlijk huisgeheem.…

aan de rand van onze snelweg Ik hurk in jouw nest in een vork van twee takken Hier heb ik mijn dorst gelest Het blauwgroen ei waarop jij broedt glanst op met donkere spikkels alsof je in de schaduw iets uitboet Maar jij lijkt wel van alle markten thuis zoals je me schichtig niet naderen laat de kleinste tuin vermijdt zo haat je het gruis…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

Hoog staat het stralend witte zonjuweel En slaat zijn hete licht op 't land te gruis, De zilvren vlammen laaien uit 't hemelhuis, De barnende aarde blakert grijs en geel.…

Ik was vanochtend even in het ziekenhuis als je dat ziet en meemaakt, 't is net een fabriek, dan weet je zeker wat je nooit wilt wezen: ziek maar ja, artrose, 'k heb tot mijn tragiek wat gruis dat tussen wervelschijven van m'n nekkolom als zand dat daar niet thuishoort m' immobiliseert knarst, schuurt, obstructie pleegt en pijnlijk irriteert…

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefde en wat gruis, schrobbend op z'n muren, zwart van laatste vuren Mijn portie aan fikkie, ben 't spuugzat geworden, verhuis heel ver weg, naar van god verlaten oorden Waar 't niet bloeit op elke heuvel of lonkt om elke hoek, want altijd 'kouwe kermis' lijkt mijn levensvloek Geen molenstenen om m'n…

Zonder aanstoot ‘des persoons’ vliegt al wat lief en toekomst heeft met haar mee, het zout stolt de sproeten op de wangen van die kleine dwaler aan de kust, ze klapt het kristallen gruis van jurk en handen, de parels van een groot verlangen, zij gaat verder in weer en wind, door menigeen bemind, langs wegen waar ik haar niet kan volgen…

Dit is alles wat overblijft van mijn gezicht een oogopslag als een handvol gruis een hoop scherven voel ik mij zo zonder jou. Je bent niet meer om mij heen ongrijpbaar als in een lege wereld alles is leeg om mij heen.…