Alle inzendingen over kraters

Hun liefde wordt beschreven in de kraters van de maan.…

Op Haïti zijn door het aardbevingsgeweld diepe kraters in land en hart geslagen smekende ogen die om hulp vragen er is behoefte aan heel veel geld Mijn wens en diep gevoelde verlangen is dat er niets aan de strijkstok blijft hangen.…

De zon schiet gaten, in de wereld vallen kraters, één deel blijft schaduw Bevangen stampers, honing die wespen verleidt, ontlokt vruchtbaarheid . Katten van de maan, jacht op de zonsondergang, lichtval blijft bestaan. Graven geleden, was de aarde nog één tuin, nu een Fata Morgana.…

Een handvol akkoorden drijft neerwaarts als de muze haar lente lispelt Het is alsof er woorden missen in de grootte van tegenpolen Ik herken de eeuwig vallende traan als nabijheid van seizoen wisselt en de verte wenkt in kraters en zwarte holen Met een dichterlijke vleugel dek ik graf en kerker toe Niet zichtbaar voor een oude…

De Oermoeder sterft wordt aan verre hemelen met kind gekruisigd Alles wordt tot stof als oog en silhouet kruisen, degens begraven De dorstige mens drinkt het gif uit haar wonden van dode handen Uit een nieuwe kern onder een oud gesternte werd zij geboren Op helblauwe kraters van de zoekende mensheid rust een felle zon Zijn stralen…

Dát was het woord waarop het wachten was in de geslagen krater ligt het voor het oprapen spreek Het en de sferen zullen bedaren durf je? stil maar niet alleen… Voor Cor Beau…

Ze weerspiegelen de ruimte van de kapotte krater van vroeger. Pas veel later slaat alles wat kapot ging in. Wat het losse zand had kunnen lijmen, vormt een vaste substantie onder de druk van de inslag. Ver weg verstopt glas onder woestijnzand. Soms is iets dat kapot gaat niet meer te lijmen.…

Waar eens een huis stond schreeuwt de onmacht om vergiffenis Kraters gevuld met bloed van … Wegwuiven met een witte vlag uit het riool opgedoken Waar eens een huis stond zwijgen ze in dezelfde taal verboden Zonder wapens de ander aanvaarden Schoppen, schieten we vol Vanuit ons comfort Een thuis, heel Waar nachtlampjes doven…

Op vier poten in de krater bedelt hij om voer, deze mastodont. Van elk stuk stokbrood maakt hij een theater, maar staat niet meer toe dat men aan hem komt, schuwheid als ode aan wie hem vastbond: als apporteur een vroege schoolverlater.…

het aanschouwen van de kleurenpracht van Luxor's koningsgraf van Toet-Ank-Amon, farao met masker in de sarcofaag die hem in een der kamers wacht Zo was ik overdonderd en verwonderd bij het zien van het wonder van de regen- boog gelijke meren in mineralenrijke bodem van de dunne aardkorst een veelkleurig mengvat in polymorfe krater…

Zwijgend als het graf kon hij In vredestijd zijn ei niet kwijt Ik heb die slapende vulkaan Zien barsten, krater stuk zien slaan Een fiets knalt hard tegen de muur Soms was ik stuur dan achterlamp Nadat het gif der lavadamp Zich mengde met het zwavelzuur En dreigde dan de volle laag Kwam zij, stoer zonder weegeklaag Tussen ons beiden staan…

Huilend stond het jongetje daar Vuile sporen over zijn snoetje Om zijn nekje een kleine gitaar Z’n hoofd bedekt door een hoedje Daarnet was er een bominslag De krater lag rokend aan zijn voeten Het leek zo’n mooie warme dag Maar ze zaten net in de aanvliegroute Hij had zojuist zijn liedjes gedaan Applaus gekregen van een vol terras Nu…

Mijn ogen tekenen de stilte de glinster op het golvende water de klokslag op dit late uur Waar rook is is vuur er vonkt nog wat liefde tussen zure druiven Ik zie het riet zacht wuiven naar een stervende maan waar de kraters groter ogen dan een verloren satelliet De morgen trekt een muur van eenzaamheid op als het slot de sleutel…

er vallen duizend bommen op Den Haag het Binnenhof verandert in een krater het Huis ten Bosch bezwijkt en niet veel later komt ook de Haagse Toren naar omlaag het Kurhaus en de pier bestaan niet meer en het Bezuidenhout is weer veranderd in een kerkhof waar het bloed meandert de stilte doet weer denken aan weleer gelukkig is het allemaal…

Een dikke duif vliegt in de groene krater van bladeren, een duiker onder water, en komt er later even oud weer uit. Het leven, tegen dit decor gestuit, wordt speeltoneel terwijl ik kijk en staat er. Ik heb van de natuur nog nooit genoten als hier op Hoonte in de Achterhoek. Mariahoeve heet het hoge huis.…

alsof een stilleven me bewondert om de ’onangst’ die me vergezelt in dit bestaan **** afkeer zetelt de schaker die momentloos zijn zet overdenkt en schoudert zij aan zij met de overwinning die hij voor ogen heeft telkens is zijn zet de voorloper die de hemel splijt en de aarde onbeschermd het lot laat zijn dat het vallend gruis in kraters…

waanzin zich niet meer lost het is wat het is en geloven was nooit een waarheid slechts een ontbinden van gedachten zonder gezicht waar wil je dat ik sterf mij te grijpen leg, vierhoofdig in de onmacht op lippen droog doorzichtig zoals het water geweven uit het maanzand waar overwintering de buitenstaander doet vluchten van de ene krater…

een saffraangele maan uit zoveel zonniger tijden scheert de paarse toppen van jouw oude horizon zij lijkt jou zo schraal zo droef voorbij te glijden en sleurt jouw oude dromen in haar gouden kraters mee je stappen werden trager en je woorden bleven haken tot de glinster van de daken licht en de schijn wat vager het verleden…

hij spiegelt zich in het stille water vanuit z’n torenraam blikt hij omlaag en zoekt de diepste gronden van Den Haag de bodem van de politieke krater de kalme vijver dampt of is het rook die opstijgt van een smeulend vagevuur plots borrelt hij sinister en obscuur vanaf het eiland lacht het rode spook achter buigend groen zo goed verborgen…

Nou ben ik helemaal niet dol op zo'n bezoek, maar een krater in je mond is ook niet alles. Dus zo gezegd, zo gedaan en vreselijk vroeg m'n bed uitgegaan. 't Was koud buiten, dat kon er ook nog bij, maar uiteindelijk zit er een nieuwe vulling in, dus ik ook weer blij.…

Wezenloos starend in dit glas water, naar een onbesproken onbewegen, met deze ongekende krater van een kater, wil ik dit glas in een teug der herinnering legen, ben met terugwerkende kracht nu helaas te verlegen. Het is te stil, als in een stilleven, sneeuwstil, windstil, gedachtenstil, zit eens stil? Stil lief, stil mij...…

Weet je iets van Omaha Beach ik zal het je zeggen ik ben er geweest ik heb het gezien en heb het beleefd 't was in een droom of als een film het geweld van de vrede en het krijsen van de herinnering Nog zijn ze zichtbaar kraters waar eens bommen vielen nog zijn er resten van de Atlantikwall de gapende bunkers van het zware geschut…

Ook al worden er diepe kraters in onze zielen geslagen, de troost van dit bootje weerstaat alle levensstormen, denkend aan die boot op het Meer van Galilea.…

krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand roerloos uit haar baan te drijven, als goddelijke lampion hangt ze daar, volmaakt en zwaar en als muziek vanuit de uitgediepte kraters…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand roerloos uit haar baan te gedreven, als goddelijke lampion hangt ze daar, volmaakt en zwaar en als muziek vanuit de uitgediepte kraters…

opgetrokken hutten Slaan onfluitbare krekelsymphonieën In het gouden middaglicht rumoerig Op het prutten van de motor aan Blijven kinderen uitbundig Mij naroepend of wuivend staan Of rennen de brommertaxi achterna En bij het liefelijke logies wat later Uitkijkend over de rijzige bergen van de Maan Aan een meer in een paradijselijke krater…

kwab uiteengemergeld atmosferisch brein de manisch-depressief verwrongen drab en zongerijpt tomatensap in wijn het stuiptrekken van zilvervliessyndromen en fijnbesnaarde kreeftengangmuziek geëxalteerde samenzang door vromen gemeenzaam en vereenzamend publiek deel sleutels uit aan dure huidverkoper en duw de lavastroom terug in de krater…

grijs plafond kwam krakend naar beneden is alles dan voorbij in deze stad verteren wij een luisterrijk verleden zijn alle wegen door de dood betreden en is de woeste zee nu stil en glad of is Den Haag een slapende vulkaan is de muziek gewoon een beetje moe om morgen als herboren op te staan een nieuwe dag, een klankvol rendez-vous de krater…

Onmiddellijk boren onze voetstappen diepe kraters in zijn blanke buik. Een nieuwe ijstijd ontvouwt zich voor onze ogen. De vulkaan zwijgt en wij spreken slechts met onze adem.…