Alle inzendingen over onomkeerbaar

verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk dooft de lente neen, de nacht is thans nog niet onomkeerbaar…

Hij was een point of no return, toen hij in de ijstijd door gletsjers vervoerd, nu een heuvel in Emmen afrolde, the Broken Circle binnendenderde en tot stilstand kwam, zich toen onomkeerbaar positioneerde in de cirkel van zand, Wat moest die zwerfkei nou in deze kosmische dualiteit waar yin en yang het donkere en het lichte symboliseren?…

zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even, een tel van eeuwigheid, streef voorbij wat was niets bleef nog heel draag mij om te weven door het ven van engelen lacht mij de schoonheid toe dan pas, voel ik het grootte dan pas heb ik weet van wat ik verlies wees nog even mijn bruid dat is leven, als ik onomkeerbaar…

Overspoeld door smeltend water vast in het hoofd stolsels gedachten in mijn darmen dreigt het sein van onomkeerbare antiperistaltiek. Niets te zwijgen dan een uitroepteken! De bladeren vallen vroeg dit jaar ze zijn het ademen doodmoe in mijn longen rookt de industrie walst het staal van hoogovens.…

Daden, immer onomkeerbaar leden schipbreuk, kwamen om in die poel van loze woorden ondergraven door gevoel.…

(Resumé) Er werd met onomkeerbare Feiten gespeeld Bovendien verschrikkelijk Nonchalant gedaan 'k Vocht voor mijn leven Mijn liefde. Mijn werk 'k Streed lachend.…

Het zijn de gebroken geesten in een stervende stilte waarin het lot onomkeerbaar zijn tinnen soldaten smeedt Het bloed is als rode inkt geknoeid op een wreed beschreven aarde Blind navigeert men richting een “nieuwe wereld” in verwondende handen Tussen triomfboog en kerkhof is de scheidslijn dun Wanneer uit geestesgloed een allesverwoestend…

geweten En geeft haar te eten Het ochtend, middag en avondmaal Zonder liefde heel kaal Maar gewoon doodnormaal Niets extra's of meer De tijd tikt verder elke maaltijd weer Haar hart pompt keer op keer Het heden heeft zij niet meer in machte Was zij maar jong en lachte Oude vrouw ooit een jonge meid Ingehaald door de tijd Het is een onomkeerbaar…

In een bus eiste je twijfel een plotselinge en onomkeerbare eerste rang. Je dacht: ik weiger op te staan. Er is geen weg terug. Rosa, je riep met een simpel gebaar en nauwelijks woorden zo'n grote wereld op. Je hebt zo lang geleden.…

Evenmin is ze onomkeerbaar. Als zelfs de meest getalenteerde, de meest gezagvolle man van het land niet de moeite neemt of het lef heeft om die angst te lijf te gaan. Wie zal het dan wel doen. Waarom is er niemand die zijn talent gebruikt om die bange mens gerust te stellen en de verongelijkte tot rede te brengen.…

hoe zou het zijn zo vlak voor het nacht wordt onomkeerbaar en voorgoed niets meer te zeggen - niets te doen ademnood en zielenpijn alleenzaamheid en spijt en angst - het ergste is de angst die duurt - vrees ik - het langst en - zou je kunnen voelen dat je iemand mist bijvoorbeeld of dat je wordt gemist of erger nog dat niemand…..…

Er zijn zes vlakken van een onomkeerbaarheid. Een mogelijke optie in de toekomende tijd. Ze tonen het beeld van die vrouw op de kaart. Die met jou huilt of juist de lucht opklaart. Haar hand rust op jouw schouder op de juiste tijd. Die jouw weg belijnt op de morgen voorbereidt. Haar hand doet vergeten al die zorgen.…

Niets meer willen alles laten 'zijn' onomkeerbaar lot, een leegte, niet wetend waarheen... In die stilte hoor ik jouw stem zacht eerbiedig, de volheid, wetend waarheen... Jouw licht in mijn duisternis onzichtbare kracht laat mij geloven, de volheid, wetend waarheen...…

vormen schaduwen tot aan de ochtendrand tot ondefinieerbare wezens, vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt een onomkeerbaar…

U zei na één blik het is ernstig deze keer ik zag waarheid in uw ogen en stem ik wist meteen die gaat heen Dit is onomkeerbaar het leven heeft je beetgenomen bij huid en haar je lachte nog een beetje toen je bij bewustzijn was je keek me lief aan pakte mijn hand en ik zag dat je dacht ze moet alleen verder gaan Hoe waren jouw…

Gezoet/Vrouw had ooit missie Terwijl de wereld/Rondom haar in oorlog sterft Zwelgend in een toestand van/Onomkeerbare Feiten door liefde gecre- eerd Behept met diepgeworteld zelfrespect Leeft hij de wereld/Ademt haar liefde Terwijl de globe/In grote crisis verkeert Mensen voelen de hitte Daar verbindingen Onderling gekoesterd worden…

Plots zien wij weer hoe betrekkelijk alles is, hoe dwaas wanneer we ruzie maken om een woord, maar dit is onomkeerbaar. Dit is voorgoed. Toch moeten we verder en willen we licht zien, durven we hopen, liefhebben, al is het onvolkomen, al is het dwaas wat wij soms zeggen of doen. Leef nu in vrede.…

De klok tikt de wijzers rond, maar de tijd houdt stil, Geen nieuwe dageraad, slechts grijze schemering, De uren tel ik niet omdat ik alleen aan jou denken wil, Onomkeerbaar, onafwendbaar ben jij nu herinnering.…

Het kruis brandt op mijn ziel als kindervuistjes rammen, op trommels van verlangen op het netvlies van de wereld van een hunkerende God Dit licht waarvoor ik kniel om schaduw in te dammen en normen op te hangen aan de doornen van de mensheid in haar onomkeerbaar lot verzoent zich met het offer, wat genageld aan het hart de hemel waar moet…

Als de opwarming, naar men zegt, onomkeerbaar zal zijn, duidelijk niet Dan loopt water in stromen en huilt het gebergte echt geen krokodil Waarom doen wij ons dommer voor en balken de ezels die zeker, heel intelligent onze lasten willen dragen Mannen met kloten en vrou- wen met ballen, weten inmiddels echt wat te doen Zou die sneeuw…

Dat deert me niet, Mijn liefde is onomkeerbaar en vol eerbied. Dit gaat dieper dan man en vrouw. Dit is een ode aan mijn liefde voor jouw. Dit is niet pas of voor even, Volgens mij.. ken ik je van een vorige leven.…

Dit huis houdt nauwelijks stand: De boot voert mij onomkeerbaar huiswaarts. 3. Zijn de elementen enkel ruimte en eeuwigheid voor vogeltrek en stilteminnaars. Geschiedenis kent hier geen plek: zij wandelt onafwendbaar weer naar zee, verdwijnt bruisend in de branding van haar schepping.…

twijfel achterlaat maar zijn martelgang zelf regisseert als wat met hart en hand geschreven wordt de ware kern niet raakt om het verleden te beslechten, weer verschijnen laat, in een moment van stilte of steelt het gewoon van een ander, wat zich aan de toekomst hecht, zei wat onverlicht, met of zonder betekenis, is minder van belang onomkeerbaar…

de koude adem breekbaar maar onomkeerbaar verglaasd. een bedrieglijke eenvoud beslaat het gladde vlak, een onfeilbaar plamuur gestreken over het kil uur van vergeten. spoorloos dromen in het mat zonlicht, snavels en vleugels wijs, zedig dicht. het is zonder bezinnen jezelf overwinnen.…

een stevige wind waait en stuurt jouw blik naar de einder tussen fier fladderende haren, recht vooruit, naar het onomkeerbare, welke nimmer draait . doch je ziel volgt niets anders meer als men waarlijk op de liefde stuit die onweerstaanbaar is en al wat aards is dooft.…

alleen de bloem in een zoen alleen wij en hun met de poen alleen wij met het landschap de armoede is kansloos alleen staan wij alleen alleen wij zijn èèn ik zie jouw staan zo eenzaam met ze twee kon ik maar lopen en praten door dat bos kon ik maar vertellen dat alles loopt zoals het loopt jullie hebben alles gelezen dat is nu eenmaal onomkeerbaar…

Zich het licht in schone korst laat kerven, van hand tot hand door de ruimte te zwerven in een verwachtingloos niets wat achterblijft en afstand heeft genomen van werelds blaam verkiest ieder kwartier een andere ethische baan en leeft voort in het speeksel der planeten zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot gewone stervelingen, om in…

Ach, Barabbas, soms vraag ik me af of jij wel echt hebt bestaan, of je niet een verzinsel bent, ontsproten aan een kwade geest, die het Goede onomkeerbaar met het Kwade wilde vergelden.…

Een onmogelijk vraag, heb jij uit ultieme wanhoop aan jezelf gesteld, Waarbij een onomkeerbaar beslissend moment als antwoord heeft geteld. Hoe kan het toch, dat dit noodlottige moment aan ons allen is ontgaan? Ik wil toch zo graag weten; “waarom, waarom, waarom; waarom is het zo gegaan?”…

waarom zou ik bescheiden zijn als ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten…