Alle inzendingen over boot

sportief aanvaard dat zij en die ellendeling elkander kusten Dat ze het schrijft is 't onomstotelijk bewijs ik schaats riskant op in haar lente dooiend ijs verkleumd en eenzaam bezig aan een hopeloze reis Warm maar sportief gekleed probeer ik jong te lijken bevroren tranen glanzen ijzig in mijn baard ik voel de kille wind over mijn oude botten…

zijn doen slaat mijn boog weer tot een trillende spanning en pijlen van woorden worden reeds in het heet van mijn woede gesmeed vergeef me liefste, ik ben maar van vlees en bloed mijn moeite scheurt in het snijden van de pijlen de brandgeur die uw vlees mijn neus toe krijst is een botte terugslag die mijn glazen hartje…

volkomen treurnis in het reservaat gebogen lopen laatste exemplaren van kudden die destijds gigantisch waren hun trage meters langs het roestend draad met luizen in de ongetemde haren hun kaken slechts tot prevelen in staat gebroken door het aangedane kwaad te oud, te ziek om nog te kunnen paren na jaren vindt men tussen broze botten een…

gekroond waar was ik toen emotie werd gehoond materie in de plaats van mededogen kwam waar was ik toen - een mensbeeld zo verschraald in naam des konings dood en verderf ging zaaien moraal hoog in het vaandel ging verdraaien en liefde grondig door het slijk gehaald met bloed besmeurd van angst doordrenkt en voortgedreven mij tot op het bot…

Ze is een zonnekurenmeid zo'n echte bruine blanke ze luiert onder banken brandt zich naar hete tijd ze is een spijkerbroekengriet zo'n echte strakke blonde haar lichaam zingt om zonde meer noten heeft ze niet ze is een navelpiercingstoot zo'n echte buikversierster een ogen-blikkenvierster houdt afstand naar de boot ze is een monokinistuk…

Tweemaal is geen scheepsrecht En vier keer is er één te veel Ik hak en sla m’n rug in puin Met een veel te bot houweel De muur wil maar niet om En de ramen barsten niet De kerker blijft bestaan En ontaard in kwellend verdriet Ik wil u enkel zeggen: Mijn geest zit goed verstopt Waardoor ik alle ellende Diep in mijn hoofd opkrop Een kurkentrekker…

Auto's liggen in het water boten spoelden aan op het land dode mensen liggen opeen gestapeld op het eens zo mooie strand. Sommige moeders schreeuwen het uit bij een ander is er een lege blik te zien want ergens is er toch nog de hoop zou hij of zij nog leven misschien ?…

Haar botten rusten al lang in een kist en trekken zeer veel gelovigen aan die haar martelaars dood hebben gemist Zij is de onvolprezen heilige van Caen die naarmate haar meer was misdaan steeds dichter bij God kwam te staan Haar geest leeft hier bijzonder sterk om haar kist versierd met zilverwerk Wat alle harten zeer ontroert en steelt…

, maar ik ben bang dat ik de boot dan mis..…

Ontdek het moment, het is leeg, het ligt niet ver van de weg, de heg eromheen staat voor niets, dus weiger zijn rijm, breek bot weg de volgzame reis af, kraak leegstand, bezet leg steen in het uitzicht, maak kunstlicht, verteer hoe men vroeger zich uitvrat, besta het bederf onteigen het eten, bezit het vergeten, her inner geen uitweg, wees…

nog steeds knaagt de tand des tijd aan botten spieren en gerafelde pezen die had ik vroeger ook al zij zijn gewoon zichzelf gebleven nu wat meer in de actualiteit ach ik was toen mijn tijd vooruit ook ben ik weer op sport gegaan met korting voor de leeftijd de zware ijzers raak ik nog maar amper aan wij gaan meer voor het evenwicht…

houden voor jou je als een zonnebank vol energie laden en de aanmaak van vitamine D bevorderen tot je humeur opnieuw straalt als een pasgeboren zon met jou is het leven te verdragen zonder jou verlang ik je te zien en och ik ben er ook niet knapper op geworden, de winter knaagt aan mijn merg, de wind blaast didgeridoo door mijn lege botten…

ze stijgen op van m'n papier als motten onzeker zoekend groeien ze in kracht verdwijnen door het venster, zoemen zacht en springen in het diepe, bouwen vlotten ik blijf hier achter met alleen de botten hun vlees en bloed heeft mij al lang de wacht aangezegd, alles ligt nu in hun macht de sleutels zijn verstopt in smalle grotten ik heb verhalen…

door duisterend licht omsloten wiegde mij het kleine bootje, het water murmelde verhaaltjes, zacht zong het riet het werd mij vreemd te moede: een onbestemd verdriet sloop binnen door mijn huid, nestelde in mijn botten. veelvuldig sloeg ik de riemen uit, roeide tussen heden en verleden eindeloos heen en weer.…

De larf vreet zich tot worm des verderfs, Begeerlijk vruchtvlees roest tot op het bot, Het klokhuis wordt een tongewelf van smet. De ledigheid van liggen in het gras, De zonnebrand van Onans stuifmeel, Verkleeft tot donorgift op het gewas.…

dwalen staart een man verslagen naar het einde van de rit een leven vol van nemen graaien en begaaien van slachtoffer na geslacht offer aan zijn handen kleeft meer bloed dan zijn vrekkige aderen kunnen vatten zelfs de rechters kwijlden bij zijn verhaal en deelden kwistig straffen uit de nieuw gebolde rinkelbanden schaven door tot op het bot…

ik kwam rechtstreeks uit de hel en stiekem in mijn hoofd wist ik het wel ik kom er wel weer overheen knokkend,vechtend,huilend echt door merg en been littekens dieper dan het bot maar het gaat allemaal zo vlot!! positiviteit dan komt iedereen er wel geloven in jezelf dan gaat het allemaal heel snel!…

Op vlieren, berken, ja kastanjes viert hij lusten bot. Het is voor mij geen doen verwoesting aan te zien met droge ogen.…

U mag best vissen, maar men vangt in stille waters meestal bot! “curieus”: “merkwaardig”, maar in het Vlaams ook “nieuwsgierig” een “curieuzeneus” : een nieuwsgierig iemand “curieuzeneuzemosterdpot” : grappige benaming voor een curieuzeneus…

toen twijfel opdook zijnde een gevoel dat schipperde gelijk een boot op zee die zwiept en zwalpt met hoge golven mee met diepe kolken neer en zonder doel weerklonk een stille stem die klaar en koel beduidde : twijfel is een keuze. Nee hij heeft de macht niet over wel en wee van mensen .…

orkaankracht, die nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots…

Hoe komt het - maar de zee is weggezonken, in dichtgeslibte haven liggen boten rottend te wachten op de eeuwigheid. De nacht gaat over en ik, saamgeklonken (met vee, gevangenen of idioten?) Loop mee in de tredmolen van de tijd. ------------------------------ uit: 'Droomcensuur', 1980.…

Tijd voor een goed verantwoord dus goed doordacht gedicht dat volgens kenners pijnlijk en tegelijkertijd verheffend is Over het strompelen in de tijd de kou in al mijn botten streeds strammer gaat mijn pas en donker is de weg Nee, 't moet nog pijnlijker: de "rugzak" wordt nu ook te zwaar en trager wordt het lopen aan het eind mijzelf…

In haar armen mag je liggen, schoon zal zi je likken tot het bot. Van wie ze houdt, het laat haar koud.…

schoffelde wat ongerijmdheden ze trok de pij van de zuivering aan zij zaaide het onder mij uit als een lint van de twijfel mijn blik schoot vol op het stenen bed van de schuld en het tablet kleurde rood ik gorgelde wat wanklanken door onbestaande tunnels waardoor hemel en hel welfden om ongezien te trouwen ik versmalde tot op het bot…

Je bent m’n vriend help mij zoals ik jou help als je me ‘t vraagt Ik respecteer je reactie op m’n bedelbrief ook als ’t shockeert- denk er over na kom je tot botte weigering lig dan niet wakker- voel je niet schuldig eens zal ik de teleurstelling verwerkt hebben Na je begrog door je escapade met m’n vrouw bleven we vrienden-…

Dan komen mijn vrienden die mij wat verwennen En meren aan mijn oever hunne boot, Wij spreken van het leven, dat wij kennen Met luider stemme en zachter van de dood. Dan gaan zij heen en eenzaam blijf ik achter... Ik weet niet, is dit oppervlakkigheid, Dat niet mijn stem nog stiller werd en zachter En sprak van U en Uwe heerlijkheid?…

Als je maar weet dat alles wat we samen hadden nooit zal worden vergeten, ik weet dat jij de beste voor mij bent geweest ook al was ik soms heel bot, dat het nu dan zo gaat noem ik maar het lot. Ik verwijt niemand iets en hoop dat je daar mee kan leven, het ga je goed in de rest van je leven.…

Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient. Elke dag groeit dicht in het water en het zachte zoekt een houvast. Het ontluikt als een lelie: standvastig en zeker, de perken te buiten. Niet snoeien. ------------------------------ uit: 'Het onverborgene', 2006.…

Het groeit tot een perfect omhulsel, kind in de trappelzak, de huid nog bijna vloeibaar, de botten zijn voor grote mensen, daarna wordt de binnenkant met kleine zinnen beschreven, oplopend tot woorden die met hoofdletters met het bewustzijn worden bedreven, de soepelheid van spieren, het timbre van de longen waaruit al vroeg moraal wordt…